Ghost of Utopia

Met een goed gevoel rekte Oliver zich uit. De zon stond hoog zoals altijd, het gras was groen en iedereen was bezig met zijn bezigheden. Vanuit een ver standpunt leek alles goed en wel. Maar dichterbij kon je de angst ruiken. Geen water. Geen voedsel. Wat stond de Glade nu weer te wachten? Oliver genoot er van, om te zien hoe men niet zeker wist wat te doen, de angst dat Grievers misschien wel elk moment uit de Maze konden kruipen en je hoofd er af konden scheuren. Eindelijk voelden ze eens wat hij al die tijd had gevoeld. Als hij niet dronken was of aangeschoten. En als hij niet een of ander plan zat te bedenken om Max van de troon te stoten. Max, die er nu plotseling niet meer was. Zelfs Oliver vond het vreemd. Het lag niet in Maxs aard om zomaar te verdwijnen zonder briefjes achter te laten of iets van zich te laten horen. Misschien maakte Oliver zich wel zorgen om de jongen. Hij respecteerde hem tenslotte nog steeds, zelfs na wat hem was aangedaan, en Max was altijd aardig tegen hem geweest of hand hem in ieder geval niet wreed behandeld. Dus Oliver had niet echt een reden om Max te haten. Degene die hem in deze situatie had gezet had genoeg redenen. Dus werd het maar eens tijd om een hartig woordje met haar te spreken. Nuchter deze keer. Oliver had zich er aan gehouden dat zodra hij met Hayden sprak, hij ook nuchter moest zijn. Wie weet wat hij zou uitspoken als hij dronken was.
Rustig wandelde de jongen de keuken in. Dit was nu eenmaal het territorium van de Keeper cook, dus ze zou hier wel te vinden zijn. Hij viste een appel van een kleine stapel fruit, die ook nog eens bleef slinken met de toevoer stop van goederen, en nam er een hap uit. Hij was koning, hij mocht alles. 'Oh Hayden.' Riep hij op een licht zangerige toon terwijl hij tegen de tafel aanleunde en wachtte tot de roodharige zou verschijnen. Hij probeerde de grijns op zijn lippen te verbergen achter de appel, maar zijn mondhoeken waren duidelijk omhoog gekruld.

Oh en daar kwam mevrouw de koningin aan. Oliver bleef staan waar hij stond, de haak die nu om zijn stomp gebonden zat leunend op het tafelblad, een geul makend waar de punt zich in had gekerfd. Ja, nu hij die haak eindelijk had was het feest voor hem echt begonnen. Nu voelde hij zich pas machtig. Het was geen tweede hand, dat zeker niet, maar het gaf zoveel mogelijkheden. Hij zag er dreigender uit, kon dreigender overkomen. En als hij wilde ook nog even iemand verwonden of erger. Want de punt van het half verroeste ding was scherp genoeg om een kleine snee te maken. Maar als je harder drukte, tja dan was het wel meer dan een kleine snee of schaafwond. Rustig kauwde Oliver op de appel besloot halverwege dat die toch niet meer zo lekker was als in het begin en legde het half opgegeten ding op het tafelblad. Hayden deed niet eens de moeite om hem aan te kijken. Mooi zo. Dan was haar reactie nog fijner om te zien. Oliver keek er al naar uit, het maakte hem alleen nog maar blijer en enthousiaster om het te vertellen. Maar voor nu lukte het hem om de glimlach van zijn gezicht te werken, al kostte het veel moeite, en een bezorgde blik op te zetten. 'Ik vrees dat ik slecht nieuws heb.' Begon de jongen en hij schraapte even zijn keel en staarde naar zijn voeten. All for the effect of course. Want het nieuws was misschien slecht voor haar, voor Hayden, Oliver genoot er alleen maar van. Hij had dit besloten en er was niemand om tegen in te gaan. 'De council heeft besloten je uit je Keepers-rang te zetten op basis van machtsmisbruik en ik denk dat je de rest wel weet.' Hij spaarde de details. Waar hij nu op uit was was haar reactie, de ontzetting, de realisatie dat Oliver alles in de hand had en zij er niets tegen kon doen.

Maar natuurlijk zou Hayden niet denken dat de council het had beslist. Als dat wel was gebeurd dan had Oliver veel meer tegenstrijd van bijvoorbeeld Anthony of Helena gekregen. Nu hij er aan dacht, misschien moest hij ook nog iets met Anthony regelen, hij wilde niet dat die gast ineens ging dwarsbomen. Want dan mocht hij net zoals Hayden leuk het labyrint in en nooit meer terugkomen. Wie weet of er dan ophef ontstond. Anthony was tenslotte de Keeper van de Med-Jacks, een rang die nodig was binnen de Glade. Hij was hen leider, hij was belangrijk. Mocht Oliver hem verbannen of hem uit de weg ruimen dan kreeg hij van alles op zijn dak. En daar kon Evangeline noch de macht die hij nu in handen had, niet veel bij helpen. Om te heersen moest je de mensen in je hand hebben, zij het door angst of door liefde. Oliver ging meer de eerste richting op. Angst was beter dan hoop of liefde. Met angst durfde men geen kant op, dan zochten ze hulp bij elkaar en iemand die hen hoog wist te houden. En Oliver was totaal niet het persoon wat dat kon doen, maar hij deed alsof en sommige mensen geloofden het blijkbaar. Hij stond er zelf nog versteld van dat er mensen in hem geloofde. Al zou dat waarschijnlijk schijn zijn. Zodra deze period over was en er weer voedsel en water was en Hayden weg was, dan werd hij gewoon weer aan de kant gegooid. Wie weet of Max dan ineens magisch weer kwam opduiken. Oliver liet de woorden van Hayden langs zich heen glijden. Het was moeilijk want hij voelde irritatie opkomen maar Hayden mocht er nu niet voor zorgen dat hij domme dingen ging zeggen of doen. Hij haalde gewoon zijn schouders op en keek met een ongeïnteresseerde blik naar Hayden. Vervolgens ging zijn blik weer naar de appel, die zag er toch nog best lekker uit. Met de haak doorboorde hij de bovenkant waardoor de appel er aan vast kwam te zitten. Vervolgens greep hij met zijn hand de appel en rukte het weer los. Er bleef wat sap achter op de haak en in de appel zat nu een gat. Hij nam eerst een hap voordat hij sprak. 'Ja, en deze dagen zullen waarschijnlijk de laatste zijn dat je dat doet.' Hij kauwde het stuk weg en keek Hayden weer aan, weer met de smalende grijns op zijn gezicht. 'De council heeft niet alleen besloten je uit je keepersschap te halen, we zijn ook tot het besluit gekomen dat je niet langer welkom bent in de Glade.' Hij hield even een pauze en nam nog een hap van de appel. 'Over twee dagen verdwijn je het labyrint in en kom je niet meer terug.' De grijns was alleen maar groter geworden en Oliver draaide zich om, wierp de half opgegeten appel over zijn schouder die op de stoffige grond kwam, en liep richting de deur. 'Fijne dag Hayden!' Oh, het voelde heerlijk om machtiger dan haar te zijn, om haar iets aan te doen wat niet meer teruggedraaid kon worden.