Turn the world upside down

Er kwam een gaap uit zijn mond, een van de weinige dingen die er de laatste twee dagen uit waren gegaan. Nadat hij zijn rondleiding had gehad door iemand, wiens naam hij alweer vergeten was, had hij zich afgezonderd. Voornamelijk om na te denken. Maar het had niets geholpen. De mensen om hem heen negeerde hem, net zo druk bezig met herinneringen ophalen als hem. Oliver speelde met een takje en liet het steeds ronddraaien in zijn hand. Het takje had hij al gisteren uit het bos opgepakt en om de een of andere reden had hij het sindsdien bij zich gehouden. Het takje had geen bijzondere kracht of emotionele waarde aan hem dus hij begreep niet waarom hij het bijhield. Maar de blonde jongen begreep een heleboel niet. Hij bungelde met zijn benen over de rand van de planken. Men noemde het een boomhut, al was het niet erg zo te noemen. Maar Oliver vroeg er niet naar en liet alles liever zoals het was. De takken van de bomen van het bos iets verderop ruisten in de wind en diezelfde wind speelde met zijn blonde haren die compleet in de war zaten. Hij had weinig aandacht aan zijn uiterlijk geschonken sinds hij hier was, dat was nooit een prioriteit voor hem geweest. Zijn kleding vertoonde ook al wat scheuren van het bos van gisteren, toen hij zo nodig van het pad af moest omdat zijn nieuwsgierigheid had overwonnen. Het was niet heel bijzonder geweest. Oliver keek op en bekeek de betonnen, grijze muren van het labyrinth. Wat was daar? Zou er iets gevaarlijks zijn? Iedere nacht hoorde hij wel geschreeuw van beesten die zich erin schuil hielden. Maar waarom kwamen ze overdag niet tevoorschijn? Zijn hersenen bleven maar vragen stellen en het frustreerde hem. Uit deze frustratie gooide hij het takje weg, niet wetende waar het terecht zou komen, en ging met zijn rug op de planken liggen. De jongen staarde naar de blauwe lucht. Waarom zat hij hier toch opgesloten? Wat had hij fout gedaan?

[Eerste post voor Fletcher]

Zijn gehoor pikte geluid op dichtbij hem. Was het takje op magische wijze terug gekomen? Had die wel emotionele waarde aan hem gehecht? Het kon zomaar zijn in dit gebied. Hij draaide zijn hoofd en zag een jongen liggen. Blond haar, hij herkende het gezicht vaag. Hij had hem wel eens zien rondlopen. De jongen kroop niet overeind, was hij dood? Nee, hij was duidelijk aan het ademen. Was hij bang voor hoogten? Dan wat deed hij hier? Kwam hij het takje terugbrengen? Oliver draaide met zijn ogen. Waarom zou hij het takje terugbrengen, dat was gewoon een rare gedachte. 'Hi.' Kwam er uit zijn mond en hij bleef de jongen aanstaren. Hij zag er aardig uit. 'Blijf je daar de hele dag nog liggen? Het is best een mooi uitzicht hier.' Oliver wist niet zeker of de jongen het verkeerd zou oppakken, hij wilde het niet uitlokken, het was meer als een grapje bedoeld. Want het was duidelijk te zien dat de jongen hoogtevrees had. 'Die planken gaan je niet naar boven of beneden helpen hoor.' Een speelse grijns sierde Olivers gezicht. Het was het eerste plezier dat hij kreeg in de dagen dat hij hier was. En misschien ging hij iets te ver, hij vond het geweldig. Hij maakte een klik-klak geluid met zijn tong om aan te geven dat de jongen er wel heel lang over deed en staarde vervolgens weer naar de lucht. Het was een mooie dag om iemand in de maling te nemen.

De jongen was niet blij met zijn commentaar. Maar ja, wat had hij anders verwacht? Grappig commentaar op een vrees is eigenlijk nooit leuk maar Oliver kon het gewoon niet laten. Hij grijnsde en genoot van het zonlicht. De wind blies zachtjes door zijn haren. "Ik hoef niet zo nodig richting mijn dood te vallen." Klonk het niet al te aardig. Oliver ging rechtop zitten en zwaaide zijn benen van de rand af om voor de jongen te gaan zitten in kleermakerszit. Zijn vingers trommelde in een onbekend ritme voor hem op de grond. 'Ziet het eruit alsof ik richting mijn dood ben gevallen?' Hij trok een wenkbrauw op en stak vervolgens een hand uit, deels om vriendelijk te zijn en zich voor te stellen, deels om de arme jongen overeind te helpen. 'Ik ben Oliver. Pak alsjeblieft mijn hand aan anders wordt dit zo ongemakkelijk.' Zijn hand friemelde met een draadje van zijn shirt, dat al vuil was sinds de twee dagen dat hij hier was en hij had nog steeds geen behoefte gehad om het te wassen, en hij hoopte uit de bodem van zijn hart dat de jongen zijn hand zou aanpakken anders viel hij hier misschien wel naar zijn dood. Maar dat was wel heel erg extreem.

De jongen tikte zijn hand weg, Oliver voelde een schuldgevoel opkomen. Misschien had hij hem niet zo hard moeten aanpakken. "Fletch en ik hoef niet zo nodig te gaan staan hier." Was het antwoord van de jongen. Oliver knikte en keek weg. 'Maar zitten is ook een optie.' Stelde hij voor, op een vriendelijke manier. Hij wilde niet nog vervelender klinken maar de hele dag op planken liggen was ook geen optie. Daarbij, als je te bang was om naar beneden te kijken waarom dan überhaupt naar boven komen? Hij begreep de logica van de jongen niet. Een hand ging door zijn haar en vervolgens weer terug naar de draadjes van zijn shirt. 'Kan ik misschien ergens bij helpen?' Opperde hij na een stilte tussen de twee. Misschien zou Fletch voorstellen om naar beneden te gaan en misschien kon Good Guy Oliver hem daarbij helpen. Alleen moest deze Fletch dan zelf met het idee komen want Oliver vond dat hij wel genoeg pogingen had gedaan om een gesprek aan te knopen.

De jongen ging warempel zitten, echter met zijn blik strak naar de planken gericht. Oliver begreep wel dat de jongen hier zich niet op zijn gemak voelde. Oliver voelde zich ook nooit op zijn gemak in hele grote groepen. Fletch keek naar hem, Oliver schonk hem een vriendelijke glimlach. "Klopt het dat ik jou nog nooit heb gezien?" Was de vraag van de jongen. Oliver keek weg en knikte. 'Ik ben hier pas sinds een dag of twee. Sinds ik uit dat ding daar ben,' Hij wees richting de plek waar de box naar boven kwam. 'Heb ik me vooral afgezonderd. Ik heb het niet zo op grote groepen.' Hij wist maar al te goed dat als hij zich zoveel afzonderde dat hij ook niet ver kwam met antwoorden. Samenwerking was meestal de key tot nieuwe ontdekken of halen. Hij keek weer naar Fletcher. 'En jij? Hoe lang ben jij er al?' Vroeg hij als weerwoord.

"Ach iedereen zijn eigen ding toch? Een beetje rust is soms ook heerlijk." Had Fletcher met een glimlach gezegd. Oliver knikte maar keek de jongen niet aan. Een beetje rust was natuurlijk heerlijk, maar niet als je het altijd nodig had. Hij voelde zich altijd uitgeput als hij te lang met teveel mensen was. Hij ergerde zich niet aan de groep, het nam gewoon heel veel energie weg. Daarbij was er nooit iemand die een gesprek met hem aanknoopte dus stond hij er vaak gewoon tussen, proberend mee te doen. Wat niet altijd werkte. 'En jij? Hoe lang ben jij er al?' Vroeg Oliver vervolgens aan de jongen. "Ik denk .. een paar dagen nu? Geen idee eigenlijk, elke dag lijkt een beetje op de dag ervoor, alleen de mensen zijn anders.' Oliver knikte instemmend en keek naar de Maze. Wat zou daar in zijn? Zou het hun uitweg zijn? Het werd weer even stil tussen de twee. 'Wat denk jij dat er in dat doolhof zit?' Vroeg hij uiteindelijk na wat nadenken. De draadjes waren van zijn shirt los gekomen en hij draaide ze nu rond in zijn hand. Puur tijdverdrijf, net zoals hier op deze plek zijn ook puur tijdverdrijf was.