Let's do this! II

Daar stonden ze dan, beide enkele passen in het labyrint. "Rechts." Zei ze op goed geluk, waarna ze een stevige looppas inzette. De muren leken haar aan te staren, te dwingen om om te draaien, maar ze was té ver gekomen om dit nu allemaal op te geven. Toen ze een beetje uit het zicht van de Laarders waren, maakte een ontzettend rare sprong in de lucht. "We zijn er! We zijn echt in het labyrint!" Ze printte elke gang in haar geheugen, elke hoek, zodat ze straks zonder problemen terug konden. Ze deed teken naar Oliver om te stoppen en zette haar handen toen op haar knieën. "Ik denk dat het het beste is als we gewoon samen blijven. Vooral omdat het allemaal nieuw is. Misschien dat we ee-" Ze brak haar woorden af, achter de jongen, onder de planten, zag ze een vreemd metalen ding zitten. "Wat is dat?" Zei ze geschokt tegen de jongen, wie weet stonden daar wel antwoorden op!

››Enkel Oliver

Oliver kon Helena makkelijk bijhouden met zijn lange benen, al gaf ze wel duidelijk het tempo aan. De twee gingen naar rechts en Oliver grijnsde toen Helena in de lucht sprong. Hij kon haar blijdschap maar al te graag delen, maar hij uitte het niet zo wild. "We zijn er! We zijn echt in het labyrint!" Ze liepen een tijdje en Oliver keek zoveel mogelijk om zich heen, echter wel verbaasd over de zo hoge muren en alle klimop die overal te zien was. Ze deed teken naar Oliver om te stoppen en zette haar handen toen op haar knieën. "Ik denk dat het het beste is als we gewoon samen blijven. Vooral omdat het allemaal nieuw is. Misschien dat we ee-" Ze brak haar woorden af en Oliver keek met haar mee en zag waar ze naar keek. Een metaal iets. Oliver haalde de planten weg en haalde het ding tevoorschijn. "Wat is dat?" Het klonk geschokt. 'Geen idee.' Zei Oliver terwijl hij het in zijn handen ronddraaide.

OOC; Ik wist niet precies wat je met het metalen ding bedoelde :/

De jongen pakte het in zijn handen. "Voorzichtig." Siste ze, je wist maar nooit wat er kon gebeuren. Een rood lampje knipperde en om de zoveel seconden biepte er iets. Lena stapte dichterbij en bekeek het ding eens goed. "Het lijkt op een kever." Ze wist niet zeker hoe een kever eruit zag, maar het woord sprong gewoon in haar gedachten bij het aanzicht van het rare mentale voorwerp.

~ Sorry voor de onduidelijkheid! Het is zo'n 'mestkever' waarmee WICKED hen in de gaten houdt xD

Oliver's wenkbrauwen schoten omhoog. 'Een kever?' Vroeg hij, duidelijk niet wetend wat ze er mee bedoelde. Hij draaide het ding rond in zijn handen en hield het tegen het licht. 'Zou er iets in zitten?' Hij hoorde bliep en zag het rode lichtje. Ze waren nog maar een paar minuten in de maze, en nu al hadden ze een vondst gemaakt wat hen wellicht dichterbij de uitgang zou krijgen. 'Misschien moeten we het gewoon bijhouden en het vanavond aan Ayla en Max laten zien, misschien komen we er wel meer tegen.'

Het voorstel deed haar knikken. "Klik jij het vanachter op je rug? Of liever niet?" Vroeg ze met een hoofdknikje. Helena zou het wel begrijpen als Oliver het liever niet wou, maar uit vrije wil zou ze dat ding ook nooit dragen. Haar schouders rolde zich los en haar hoofd knakte bij het tollen. "Zullen we verder gaan?" Ze wachtte niet op het antwoord, maar vertrok gewoon. Haar benen hielden een gelijkmatige pas in. Alhoewel ze een goede conditie had en haar benen lang waren, een hele dag rennen was toch nieuw voor haar. En boven al was het ontzettend zwaar en dat niet alleen lichamelijk. Ze sloegen af, maakte rare bochten en drongen steeds verder. Een tijdje terug waren ze de andere poort tegen gekomen, wat betekende dat ze in de ronde aan het rennen waren. Plotseling stopte ze, waarna ze naar de wand liep en de hangplant die er hing, wegschoof. Een metalen plaatje kwam tevoorschijn. WICKED, stond er in grote letters op, met eronder: World In Catastrophe Killzone Experiment Departement. Ze had geen flauw idee wat het moest betekenen.

Oliver had het ding in zijn handen liever niet op zijn rug, maar hij zag dat Helena er net zo weinig zin in had als hem, dus maakte hij de banden van het holster los en stopte de 'kever' er tussen. "Zullen we verder gaan?" Oliver knikte en volgde haar tempo en kon het makkelijk bijhouden. Ondertussen probeerde hij elke muur, elke gang en elke bocht te onthouden, zodat ze straks niet steeds dezelfde route zouden lopen. 'Misschien moeten we vanavond iets van een map maken van wat we al hebben ontdekt.' Zei Oliver na een klein tijdje stilte. Hij rekte zich even uit. Plotseling stopte Helena voor hem, had ze weer zo'n kever gevonden? Nee, ze had iets metaalachtig gezien. Oliver fronste terwijl hij de letters las. 'WICKED World In Catastrophe Killzone Experiment Departement'. Het deed hem aan een aantal woorden denken. 'Wicked is good.' Mompelde hij onbewust terwijl hij naar de letters bleef staren. 'Op die kever staat ook Wicked.' Merkte hij vervolgens op. 'Wat moet het in godsnaam zijn..'

De woorden die Oliver mompelde, deden haar verschrikt opkijken. 'Wicked is good.' Verward keek ze hem aan. 'Op die kever staat ook Wicked.' Al snel legde haar hersenen de verbanden. Als er Wicked op dat bord stond en op die kever, -en hoogstwaarschijnlijk zelfs op de Grievers- dan zaten ze hier door die Wicked. "Het is hun schuld." Zei ze ademloos, waarna ze de jongen met blije ogen aankeek. "We zitten hier dankzij hun!" Haar gevoelens waren tegenstrijdig, eigenlijk wou ze dansen omdat ze iets ontdekt hadden, maar ze wou die Wicked ook vermoorden en ze wist niet wat eerst op het lijstje stond.

Oliver trok zijn wenkbrauwen op. Hoe kon ze dat nou zo snel weten? Oliver bekeek de plaat nog eens. 'Hoe weet je dat zo zeker? Het kan ook iets zijn die al dit gemaakt heeft.' Zei hij terwijl hij handig de plaat van de muur rukte en hem aan Helena overhandigde. 'Elk bewijs is handig.' Zei hij grijnzend met een knipoog. Zijn holster zat vol en aangezien Helena het had ontdekt mocht zij het lekker bij zich dragen. 'Let's go. We hebben nog meer te zien.' Hij ging in een drafje verder en sloeg rechtsaf om aan het einde weer links te gaan, in zijn hoofd herhaalde hij steeds de wegen die ze in geslagen waren en op een gegeven moment sloegen ze een dode weg in. Aan het einde kwam Oliver tot stilstand en pufte even om op adem te komen. Hij schrok echter op van een schel geluid dat door de gangen klonk. 'Wat was dat?' Vroeg hij geschrokken met lichte paniek in zijn ogen.

Hoofdschuddend keek ze toe hoe de jongen de plaat eraf trok en hem aan haar gaf, waarna ze deze op haar rug bevestigde. "Ik weet het niet, ik heb dat gevoel gewoon." Sinds ze hier was, had ze leren vertrouwen op haar buikgevoelen en dat deed ze nu weer. Toen ze samen weer een snelle looppas inzetten, genoot ze van de wind die langs haar gezicht streek -als de hand van een moeder. Toen ze een doodlopende steeg in liepen hield Oliver kort halt, waarna ze beide verschrikt opkeken bij het geluid. Dat ze herkende als Griever geluid. "Geen zorgen," Stelde ze hem gerust, "Grievers zitten overdag niet in het labyrint." Ze knikte vastberaden, om haar woorden kracht bij te zetten.

Oliver wist dat de Grievers er 's avonds pas uit gingen, maar het geschreeuw joeg hem de stuipen op het lijf. "Geen zorgen," Stelde Helena hem gerust, "Grievers zitten overdag niet in het labyrint." Oliver knikt instemmend. 'Ik weet het, maar die schreeuw. Ugh, ik heb gewoon kippenvel.' Zei de jongen en rilde. Hij bekeek de muren achter hen. 'Dit loopt dus dood, wat doen we, terug of verder? Want ik weet niet zeker hoe lang we er over doen om hier weer uit te komen.' Zei hij. Het liefst wilde hij niet opgesloten zitten in het labyrint want dan kon hij wel naar zijn leven gooien.

Ze moest lachen om Olivers reactie, daarna keek ze op haar horloge. Nog iets meer dan 3 uur en dan zouden de poorten al sluiten. "Ik denk dat we het beste terug gaan, we hebben al behoorlijk wat ontdekt voor één dag." Ze haalde nonchalant haar schouders op en haalde de weg die ze genomen hadden weer voor de geest. Haar benen zweefde toen ze terug rende naar de Glade. Links, recht, weer rechts, links en nog eens links. Het ging maar door, tot de grote poorten weer in zicht kwamen.

Oliver rechtte zijn rug even en keek naar Helena toen ze sprak. "Ik denk dat we het beste terug gaan, we hebben al behoorlijk wat ontdekt voor één dag." Hij was het compleet met haar eens. De mensen in de Glade zouden al helemaal alles willen weten van wat ze vandaag hadden gezien en de voorwerpen die ze vandaag hadden gevonden zouden ook wel enige vragen opwekken. Oliver hield hetzelfde tempo aan als dat van Helena, het was makkelijk bij te houden en een goed tempo om ook nog eens goed om je heen te kijken. Niet dat er veel te zien was. Klimop en muren met gangen. Toch was het bijzonder. 'Maak je maar op voor de mensen die alles willen weten vanavond.' Zei hij met een grijns en knipoog naar het meisje dat langs hem rende.

De grijns van de jongen werd beantwoord en de knipoog deed haar lachen. "We zullen enkele sterke verhalen moeten vertellen!" Grijnsde ze. Het gevoel van vrijheid werd steeds minder, naarmate ze dichter bij de imposante poorten kwamen. Als ze straks over de drempel was, zou ze weer in die sleur terecht komen. Vlak voor ze de Laar terug zou moeten inlopen, hield ze kort halt en keek ze achterom. Het gegil van de Grievers vertelde haar dat ze door moesten doen en het diepe gerommel gaf aan dat de poorten gingen sluiten. Met Oliver aan haar zijde spurtte ze de poorten door en kwam ze weer aan de andere kant. Glimlachend keek ze de jongen aan, waarna ze haar hand oprichtte voor een highfive. "We did it!" Gilde ze opgewonden. Het was hen gewoon weg gelukt het labyrint te betreden en terug te komen zonder schrammen, maar met enkele antwoorden.