{Open minded

Lynn stapte naar de Treehouse. Daar was ze al 1 keer geweest. Ze wou er nog eens inzitten en kijken naar de mensen die beneden staan. Ze kroop op de lader naar boven. Klungelig kwam ze boven en rolde op haar rug, kijkend naar boven. Lynn zette zich aan de rand van het platform. Omdat ze zo hoog zat, wapperden haar haren in de lucht. Ze moest haar haar weg uit haar gezicht duwen. Zodat ze nog iets kon zien.

Gapend bewoog Evan zich voort door de Glade. Sinds hij hier gekomen was, was hij een beetje gegroeid. Ook zijn borstkas nam aan in vorm, want hij deed elke dag best wel zwaar werk. En dan bedoelde hij niet hier zomaar even rondlopen. Nee, hij bedoelde zwaar werk zoals anderen helpen als ze dat nodig hadden. Hij was niet iemand die graag op zijn kont zat en niks deed, maar er leek nu niet veel te doen te zijn en kalm liep de jongeman naar de Treehouse. Daar had hij een jongen ontmoet die hem had verteld dat ze in de hel waren, maar daar was Evan nog steeds niet zo zeker van. Kalm klom de donkerharige jongen naar boven, zijn blauwgrijze ogen richtend op de houten trap voor hem zodat hij zeker niet zou vallen. Na een klim van een minuut was hij boven. Hij merkte dat er al iemand was. ‘Oh, sorry voor het storen,’ bracht hij uit. ‘Ik dacht dat ik hier alleen zou zijn.’ Hij glimlachte naar haar en liep voorzichtig langs haar en ging toen met zijn rug leunend tegen de leuning staan, zijn armen over slaande en het meisje aankijkende. ‘Wat vind jij van deze plek?’ kon hij niet laten om te vragen en afwachtend keek hij haar aan.

OOC: Mind if I join? c:

Lynn focuste zich op de muur. Het labyrint. ‘Oh, sorry voor het storen,’ zei een jongen. Ze verschoot van het onverwachte bezoek. Lynn keek de jongen aan. Zijn lippen bewogen weer. ‘Wat vind jij van deze plek?’Vroeg hij aan haar. Ze zette zich in kleermakerszit en keek de jongen met een glimlach aan. "Is niet erg. Ik vind deze plek wel mooi. Ik was eigenlijk aan het wachten hoe de zonsondergang is." Haar blik ging van de jongen naar de hemelblauwe lucht. "Wat vind jij van deze plek?" Vroeg ze.

Gelukkig reageerde het meisje niet al te geïrriteerd omdat hij nu haar rust verstoord had. Ze leek, in zijn ogen, best een vriendelijk persoon te zijn, want het leek erop dat ze gewoon met hem wilde communiceren. Hij besloot dat het beter ging als hij ook zou gaan zitten. Met een korte aarzeling liet hij zich tegenover haar op de grond zakken en spreidde zijn benen recht voor zich uit waarna hij er met zijn armen op leunde. Zijn blauwgrijze ogen keken haar aan. ‘Als ik eerlijk ben, vind ik het maar een vreemde plek,’ gaf hij eerlijk antwoord. ‘Ik ben hier nog niet zo lang en ik vind het vreemd dat ik opeens in de Box wakker geworden ben en hier uiteindelijk ben beland. Maar je hebt gelijk, sommige delen van de Glade zijn wel mooi ja.’ Hij glimlachte naar haar en keek vervolgens naar de hemel. Het begon ondertussen al wat te schemeren en Evan besefte zich dat het vast niet meer lang zou duren tot de zon onder zou gaan. Weer een dag overleefd in de Glade, bedacht hij zich. Zo’n hel was het dus ook weer niet. Hij besloot om zich in het vervolg niet meer zo snel op de stang te laten jagen door iemand die het leuk vond om grapjes met hem uit te halen. ‘Vraag jij je soms niet af waarom we hier opeens beland zijn dan?’ vroeg hij aan haar en hij keek haar afwachtend aan.

Lynn knikte naar de jongen, ze begreep hem. Zij vond het hier wel een mooie plek. De natuur is hier vele beter. Wat ze niet begreep was dat er rond dat mooie natuur een grote muur stond. En daar achter een doolhof. Ze keek naar de jongen toen zijn mond open ging. ‘Vraag jij je soms niet af waarom we hier opeens beland zijn dan?’ vroeg hij. "Ja je hebt gelijk. Ik weet eigenlijk niet veel van mijn verleden. Weet jij je naam al?" Vroeg ze nieuwsgierig aan de jongen. Lynn keek de jongen aan. Hij had mooie blauwgrijze ogen.

Het meisje gaf aan dat hij gelijk had en dat ze niet veel meer wist van haar verleden. Evan zuchtte onhoorbaar. Nee, hij wist zelf ook helemaal niks meer van zijn verleden. Er kwamen geen herinneringen terug en hij dacht ook niet dat die binnenkort gingen komen. Misschien kon hij hopen dat hij er over zou dromen, net zoals Lex had gedaan. Lex had echter geen leuke dingen uitgevonden en hij wist niet of hij dat wel zou doen. Wie weet had hij ook wel een rotverleden gehad die hij helemaal niet wilde herinneren. Er was genoeg kans dat het zo was, want hoe veel kinderen hier hadden nu eigenlijk een goede jeugd gehad? Hij had geen idee, want hij had het ze nog niet gevraagd en hij vermoedde dat het merendeel het zich ook niet kon herinneren, net als hij en het meisje voor hem. ‘Ja, mijn naam is Evan. Het duurde wel een tijdje voordat ik me dat herinnerde, gek genoeg,’ sprak hij. ‘En jij? Weet jij het al?’ Hij keek haar vragend aan, afwachtend op antwoord.

Lynn kreeg te horen dat hij Evan noemde. Ze lette even niet op toen ze iets zag bewegen aan de muren. De nacht ging vallen en de muren gingen dicht. De runners zag ze er net uit lopen. Die hebben waarschijnlijk een vermoeide da gehad. Ze keek terug naar Evan. Hij had iets gezegd, maar Lynn had het niet gehoord. "Wabliefd? Sorry, ik heb je niet gehoord." Verontschuldigde ze.

Net als haar werd hij afgeleid door de muren die zich sloten en de Runners die naar buiten kwamen. Hij wilde graag deel uitmaken van die groep, maar dat zat er voorlopig nog niet in. Hij wilde the Maze in rennen en zijn hand langs de muren laten gaan, de klimop voelend en ontdekkend hoe het daarbinnen was. Hij begon er de laatste tijd een paar dromen over te hebben. Hij schoot echter altijd wakker als hij dat vreselijke geklik van metaal op steen hoorde. Dat soort geluid had hij ook gehoord toen hij met Lex voor de muur zat, maar dat hij er over ging dromen had hij nooit verwacht. Zijn blik gleed naar het meisje voor hem en hij keek haar even verward aan toen ze hem vroeg wat hij ook alweer zei. Oh ja. ‘Of jij je naam al weet?’ Hij grinnikte even omdat het een beetje grappig was dat ze bijna beiden niet meer wisten wat hij had gezegd. Of gevraagd. Of whatever.

Lynn zag dat Evan's blik ook naar de muur ging. Hij wist zelf ook niet wat ze zei. "Haha ja, ik ben Lynn." Lachte ze. De zon ging bijna onder. Het werd al wat donker. Lynn hoopte dat Evan nog even bij haar bleef zitten. Ze wist niet waarom, maar sinds ze hier was is ze bang wanneer ze alleen in het donker zit.

Evan was blij dat hij zich de vraag had herinnerd. Het zou een beetje dom overkomen als hij een vraag stelde en het vervolgens, na enkele luttele seconden, het weer vergat. Dom, maar niet onmogelijk. Hij knikte kort dat ze antwoordde dat ze Lynn noemde. ‘Dat is een mooie naam,’ sprak hij rustig. Hij vond veel namen mooi. Die van Lex vond hij bijvoorbeeld ook mooi. Hij keek naar de lucht die wat donkerder begon te worden keek twijfelend naar de Treehouse waar ze op zaten. Hij wist niet of hij in het donker, zonder fakkel, nog een weg terug zou kunnen vinden naar beneden. ‘Heb jij iets wat licht kan geven bij je?’ vroeg hij. ‘Want anders breken we onze nek zeker als we straks weer naar beneden willen gaan. Of we kunnen ook voor de muren gaan zitten. Ik heb daar laatst met iemand gezeten en het gras is daar echt wel lekker zacht.’ Hij keek haar aan en wachtte rustig af op wat ze zou gaan zeggen.

Lynn glimlachte. Evan vond haar naam mooi. Z'on compliment had ze nog niet gekregen. Evan keek naar boven, Lynn volgde zijn blik. Hij wou ergens anders zitten. Dat wou ze eigenlijk niet, maar ze was wel zo dom om een fakkel mee te nemen. Ze knikte naar hem. "Laten we naar beneden naar de muur gaan. Ga jij wel voorop? Ik weet de weg nog niet zo goed." Zei ze tegen hem. Lynn draaide zich om en ging naar beneden. Haar haar woelde voor haar gezicht waardoor ze niets zag. Ze zette haar voet verkeerd en viel achterover. Haar voet bleef al een geluk in het touw vastzitten. Daar zat ze te bengelen en te klungelen. Lynn moest wel een lachje uiten.

Het was nogal een opluchting dat Lynn ermee instemde om naar beneden te gaan. Het zou hem niet verbazen dat ze beiden van de trap zouden donderen als ze niet konden zien waar ze hun voeten moesten zetten. Nu het wat donkerder werd, maar het nog voldoende licht was om iets te zien, was het ook makkelijker om onderscheid te maken wat de trap was en wat gewoon open lucht was. Hij wilde net vlak achter Lynn aan naar beneden gaan toen hij zag dat ze haar evenwicht verloor. Zijn hart schoot in haar keel en hij schoot vooruit, maar hij was te laat om haar te helpen. Hij kneep zijn ogen echter niet dicht of hield zijn handen niet voor zijn ogen, want dat zou niet veel helpen. Gelukkig voor haar bleef haar voet achter het touw van de trap hangen en snel boog hij zich voorover om zijn hand op haar enkel te leggen zodat ze zo al zeker niet zou vallen. Daarna boog hij zich volledig voorover en stak zijn hand naar haar uit. ‘Grijp mijn hand en dan trek ik je weer terug rechtop. Als je weer rechtop staat, kun je de ladder vastpakken,’ zei hij terwijl zijn hand stevig om haar enkel rustte. Gelukkig was het een stevige trap, maar je wist maar nooit. Hij grinnikte even terwijl hij zijn hand nog steeds naar haar uitgestoken hield. ‘En ik dacht dat ik alleen dit soort situaties voor elkaar kon krijgen!’ riep hij naar haar om de sfeer wat te verlichten, maar ze moest er zelf al wel om lachen, dus dat zat goed.

Lynn voelde een hand rond haar enkel grijpen. Ze probeerde recht te geraken met haar buikspieren. Dat ging half. Lynn zag dat Evan zijn hand naar haar uitstak. Die greep ze. Wat hij zei klopte. Ze kon de ladder weer goed vastnemen. Ze lachte naar hem. "Haha, dank je wel. Zullen we naar beneden gaan?" Stelde ze voor. Lyn wou zo snel mogelijk weg voor ze weer ging vallen.

Het was een voordeel dat ze om dit gedoe kon lachen. Hij kon zich voorstellen dat als je zo op een ladder hing, dat je wel eens in paniek kon raken. In paniek raken was echter niet het antwoord. Voor echt helemaal niks, want uiteindelijk had je daar enkel jezelf mee. Zijn blauwgrijze ogen bleven op haar rusten terwijl ze de ladder weer vastnam en hij gaf een kort knikje toen hij haar vraag hoorde. ‘Dat was eigenlijk al eerder het plan totdat jij besloot om half naar beneden te kukelen,’ sprak hij en uit zijn stem kon je enkel humor opmaken, want hij vond dit wel redelijk lollig. Nadat hij er vrij zeker van was dat ze niet meer zou vallen, draaide hij zich om, zette zijn voet op de eerste trede en begon ook naar beneden te gaan. ‘Nou, volg mij maar,’ zei hij terwijl hij het laatste deeltje van de trap zichzelf gewoon liet vallen. Zijn enkels vingen de klap op en kalm begon hij naar de open plek te lopen, daarbij kort groetend naar de mensen die langs hun kwamen lopen.

Lynn keek uitdagend naar Evan. Ze hoopte dat hij nu ook zou vallen, maar dat was niet het geval. Lynn landde op de grond en volgde hem. Ze knikte en glimlachte net zoals hem naar de mensen. De zon ging weggaan. Ze zette zich neer tegen de muur kijkend naar de zon. De wolken werden roze. "Wat is de avond toch zo mooi!" Zei ze tegen Evan.

De uitdagende blik van Lynn was hem niet ontgaan, maar hij moest haar teleurstellen als ze soms dacht dat hij ging vallen. Hij was niet van plan om dat te doen. Hij vond het trouwens ook gemeen, want hij had bij haar voorkomen dat ze zou vallen door haar enkel vast te grijpen. En dit was hoe hij werd terugbetaald? Puh! Hij wilde kinderachtig doen en zijn hoofd wegdraaien, maar dan zou ze echt geen idee hebben waar dat over ging omdat hij heel dit gesprek in zijn hoofd had en niet met haar. Good job, Evan, good job. Hij ging zitten op het zachte gras tegenover haar en liet zijn handen door het zachte gras woelen. ‘Dat is waar,’ beaamde hij glimlachend. Hij keek omhoog en zag de grote muren boven hun uittorenen. Het gaf een zeer indrukwekkende indruk en het maakte hem nog nieuwsgieriger naar wat zich daar binnenin bevond. De donkerharige jongen draaide zijn hoofd weer naar Lynn. ‘Heb jij dat vieze spul trouwens al geproefd dat elke avond de Glade rondgaat? Echt niet te drinken!’ zei hij en hij begon te lachen.

Lynn het gras onder haar kietelde aan haar benen. ‘Heb jij dat vieze spul trouwens al geproefd dat elke avond de Glade rondgaat? Echt niet te drinken!’ zei Evan. Lynn fronste. "Welk vies spul?" Vroeg ze aan hem. Ze keek hem vragend aan terwijl hij zat te lachen.

Evan trok zijn wenkbrauw op toen Lynn antwoord gaf. Had ze het dan nog niet geproefd? Of nog niet gezien misschien? Ze was hier toch al langer dan hem? Het was niet ongebruikelijk dat het meerdere keren boven werd gehaald. Het werd vooral door mensen bovengehaald die of een feestje wilden vieren of de hoop gewoon verloren hadden in deze plaats. Evan voelde mee met die laatste mensen. Als hij al dronken werd van dat spul, dan kwam dat omdat hij een feestje wilde bouwen. Aan de andere kant was hij niet iemand die snel dronken werd, dus ja. ‘Een soort van vies spul dat vergelijkbaar is met alcohol. Je wordt er dronken van als je het drinkt,’ legde hij uit. Hij herhaalde zijn woorden in zijn hoofd en moest lachen. ‘Nee, volgens mij is dat gewoon alcohol,’ zei hij grijnzend. Hij vond het vreemd dat er alcohol naar de Glade werd gestuurd. Maar ja, hij vond het ook vreemd dat ze omringd werden door muren en dat er Grievers achter die muren waren die hun konden verslinden als ze niet oppasten. En zo kon hij vast nog wel uren blijven doorgaan over wat hij vreemd vond.