Love at first sight

Zijn snorharen bewogen, en zijn priemende oogjes schoten open. Hij stak zijn kop in de lucht in liet zijn voelsprieten het werk doen. Ja, hij had het goed gehoord: er waren mensen in het labyrint. Zijn huis, zijn toko. Maar.. het waren nieuwelingen. Het waren niet die tuthola met die lange benen en dat onhandige lange haar en die nieuwe nep Aziaat, maar twee nietsvermoedende zieltjes die voor whatever reden naar binnen waren gegaan.

Sinds de laatste keer dat Grief zich had laten zien, was hij veranderd. Hij was geen liefhebbend ding meer, vol passie en sensualiteit, maar een hard, genadeloos ding. DING JA. Hij was een ding geworden. Zijn metalen poten schoven over de muren.

Hij liep rond, zachtjes, zodat hij nog niet opgemerkt zou worden. Glurend keek hij om het hoekje, en herkende zelfmoordchick en iemand die hij omdoopte tot meneer colone. Colone had Suicide vast, maar ze leek het niet heel erg te vinden. Ze waren zelfs gezellig aan het babbelen! BABBELEN. IN ZIJN DOMEIN. Opstandig plaste hij in een hoekje.

Maar toen werd het toch echt wel even tijd voor actie. Zou hij het snel doen? Of zou hij ze eerst wat angst inboezemen? En bij wie dan? Bij flabberdewatski of.. die ander. Het waren real dilemma's. Hij begon maar even casual met een brul.

De klakkende schoentjes van Colone stopte voor een seconde, en klonken toen op hetzelfde tempo de andere kant op. Grief's imaginary wenkbrauwen schoten omhoog. Was Colone niet bang? Suicide chick leek daar anders over te denken, want zij begon verwoest bevelen te geven dat ze sneller weg wilde. "Ik wil niet dood." Oh, dat is ook voor het eerst dan, babe. Hij besloot om het hoekje te kijken. Zijn zestal ogen knipperde één voor één toen hij zag wat ze aan het doen waren. Een steek ging door zijn zwarte, mechanische hart. Waarom kon Colone die meid wel zo vasthouden, maar toen hij intiem probeerde te zijn, ging ze dood. Het was oneerlijk. Zo waanzinnig oneerlijk. Nu dat Colone een meisje vasthield, moest zij ook dood. Zo werkte het, het moest eerlijk blijven. Hij verloor zijn meisje, hij verloor de hare. De rest van zijn lichaam volgde zijn ogen, en hij sprong om de hoek vandaan. Hij keek voor een moment naar de twee om de spanning op te bouwen, en rende toen met zijn klakkende beentjes (hee, Colone en hij klonken hetzelfde!) richting die twee. Door zich via de muur af te zetten kwam hij voor de twee terecht.

Een beetje perplex bleef Grief staan kijken naar het duo. Eerst naar kwab, en daarna naar de chick. Hij rolde met zijn ogen, niet wetend wie van die twee hij bespottelijker vond. De minervaknaap die stonk van arrogantie, of het meisje dat een soort babywoordjes tegen hem aan het praten was. De jongen stonk, dus daar had hij niet zo'n zin in. Bovendien, hij had nu één keer een jongen gestoken en één keer een meisje *snik*, en de meid was lekkerder geweest. Misschien had hij nu wel een lichte voorkeur voor het vrouwelijk schoon. Best bijzonder dat hij zich dat nu zo actief realiseerde, want hij had er nooit eerder over nagedacht over zijn geaardheid.
Bij het onderwerp blijven, Grief! Hij schudde zijn kop en zette een strakke pas naar voren. Zijn kop ging langs die van de jongen, recht naar het meisje. Zijn poot liep over haar rug en zijn bloemetjesadem streek op haar neer. Het gezicht van de jongen dekte hij af, daar had hij even niet zo veel zin in. Hij zette zijn kaken in het meisje en trok haar van de schouder van de jongen. Hij trok haar zo'n twee meter mee en liet haar daar op de grond vallen. Eens kijken wat ze nu zou gaan doen.

Het deed hem een beetje pijn hoe onaangeroerd de twee reageerden op zijn optreden. Van kwallieman had hij niet heel veel anders verwacht. Zijn eau de parfum prikte in Grievers ogen en hij moest er een beetje van huilen. Hij keek snel opzij, naar de chick die wel heel nonchalant omging met dat hij zojuist haar had meegesleurd en tot bloedens toe had gebeten. Tenminste, het bloedde toch wel? Zijn kaken waren best indrukwekkend, al zei het het zelf.
Het was wel een van de meest saaie aanvallen die hij ooit had uitgevoerd. Chicka masala lag daar maar een beetje als een lappenpop, maar hij was groot en eng. Hij wist niet goed wat hij moest doen. Hij kon de aanval afkappen omdat het saai was. Dan zou de wereld weten dat hij vergevingsgezind was - maar dat je niet met hem moest sollen, want dan zou hij je gewoon vermoorden hoor! Arrrr! Of hij kon haar gewoon even doden, maar dat zou de aanval alleen maar orgasmelozer maken. Hij likte over haar gezicht. Blergh, ze smaakte naar die vent's parfum verderop. Hij veegde zijn tong af aan zijn elleboog om van de smaak af te komen - ja, hij kan met z'n tong z'n elleboog aanraken.
Hij rolde met zijn ogen. "To steek or not to steek? That's the question," zuchtte hij nadenkend. Hij bekeek de trien nog eens. Het was echt heel lastig. Hij besloot de houding van de twee over te nemen: hij ging wachten wat er zou gebeuren. Als zij deze dag saai wilden maken en hem wilden irriteren, dan zou hij dat lekker terug doen. Hij liet niet zo met zich sollen, verdomme!

Het was ronduit irritant dat Ayla hem gewoon negeerde. Sterker nog, ze nam gewoon de tijd om de jongeheer uit te schelden, en op een of andere manier lukte het haar gewoon om op te staan en weg te lopen. Dit verpest een beetje het angstaanjagende imago van de griever, en de bestuurder van het karakter in kwestie is lichtelijk geërgerd. Omdat subtiele hints, die aangaven dat dergelijk gedrag noch realistisch noch inspirerend is, hun vruchten niet hebben afgeworpen, besloot Griever stampvoetend het schouwspel te verlaten. Stomme trien.