I give up, I can't handle this

Registratiedatum : 21-04-15

Het was te veel, ze trok dit niet veel langer meer. Die jongen, die runner die was op sterven na dood. Misschien kon ze dat ook voor elkaar krijgen. Een einde brengen aan deze claustrofobische Glade. Gewoon het moest stoppen. Ze wilde dit niet meer ze wilde naar huis, niet meer deze rotzooi. Niet meer deze vriendloosheid, het leven in angst. Ze sloot zich al overal buiten waarschijnlijk wisten mensen niet eens wie ze was. Ze stapte het Maze in en liep wat gangen door goed onthoudend waar ze was gebleven. 'Hieerr griever, griever..' Zei ze zachtjes met een angstige stem, kon dit niet gewoon over zijn?

Registratiedatum : 12-04-15

// Max

Die ochtend waren de poorten van de muur weer met veel kabaal open gegaan. Zo was het iedere dag sinds zijn aankomst geweest, maar de laatste twee ochtenden was het geluid door merg en been gegaan. Sinds Oliver gestoken terug was gekomen was dat geluid de herinnering aan in wat voor een hel ze beland waren. En het erge? Het gevoel dat de enige uitweg via die hel was. Max voelde telkens de drang om zichzelf te confronteren met de gevaren, en met dat wat paniek in de glade had verspreid. Dus ook nu stond hij tegen de opening van homestead te kijken naar hoe de muren uit elkaar schoven, en ook nu had hij een starre, gepijnigde blik in z'n ogen.
Zodra de muren weer tot stilstand gekomen waren, bleef hij nog een minuut staan. De afgelopen weken waren Oliver en Helena nu samen naar binnen gerend, maar Oliver was daartoe niet meer in staat en hij had Helena verboden het te doen. Dat was alleen voor gister, en hij had geen idee of ze vandaag weer van plan was het labyrint in te gaan. En dus staarde hij naar de opening tot hij er zeker van was of er wel of niet gerend ging worden vandaag. Als het aan hem lag ging ze niet, zeker niet nu in haar eentje, maar hij wist dat hij haar niet kon dwingen nog een dag te blijven zitten. Ze was actief, eigenzinnig en opstandig. Maar toch niet zo opstandig dat ze weer het labyrint in ging, zonder dat ze wisten hoe ze zo'n steek moesten verzorgen? Dat zou gewoon dwaas zijn.
En dus schoten zijn ogen open toen hij iemand richting de opening zag lopen. Hij stond paraat, klaar om er naartoe te rennen om die persoon tegen te houden. Ze was blond, en Max herkende haar niet meteen. Maar het was duidelijk wat ze van plan was. Ze ging niet alleen nieuwsgierig vanaf een afstandje kijken, zoals wel meer mensen deden, hopend iets te zien wat ze van hun angst zou ontnemen. Nee, dit meisje zou naar binnen gaan.
Max begon te rennen, maar al na een paar meter was het duidelijk dat hij veel te laat zou zijn. Tegen de tijd dat hij bij de muren stond, was zij al het labyrint ingelopen. Ze was nog geen hoek omgegaan, en dus kon hij haar nog terugroepen. Hij opende zijn mond om haar te roepen, maar.. Ze leek niet bang. Ze liep daar, bijna zoekend, terwijl ze zachte, liefkozende woordjes fluisterde. Wat.. Max wist wat ze deed. Hij wist meteen wat er aan de hand was, maar het lukte hem niet het zich te realiseren. 'Griever, griever..' Uit zijn geopende mond kwam geen enkel geluid.

Registratiedatum : 21-04-15

Ze had Max niet eens opgemerkt toen hij aan was komen rennen, ze wist de meeste namen van iedereen uit de Glade wel als ze op een afstand van ze bleef en ze observeerde. Ze was hier al lang en had met niemand een band. Ook nooit behoefte aan gehad, ze was liever alleen zodat ze niemand tot last was. Ze draaide net de hoek om, uit het zicht wanneer Max arriveerde. Ze herhaalde de zelfde woorden opnieuw, zacht en liefkozend. De Grievers zouden haar wel doden, iets wat ze zelf niet durfde, ze wist zeker dat het snel zou gebeuren zonder pijn. Dat was het gene waar ze op hoopte.

Registratiedatum : 12-04-15

// Max

En voor hij het wist verdween het meisje de hoek om. Daar stond hij dan; compleet verstijfd van.. van schrik? Van ongeloof? Misschien voelde hij wat borrelen vanbinnen, misschien woede? Hoe durfde dat wijf zomaar naar binnen te gaan, wetende wat er kon gebeuren? Dat ze dit deed, net nu de angst al bij veel mensen voelbaar was? Maar ze was de hoek om. Zijn hand had hij om de rand van de muur gelegd. Vier vingers was het enige dat over de grens met het labyrint ging, maar hoe erg zijn verantwoordelijkheidsgevoel ook was, hij zou haar niet achterna rennen om haar terug te slepen.
Maar misschien zou er niks gebeuren? Helena en Oliver waren wekenlang iedere dag het labyrint ingerend zonder dat er iets was gebeurd. Dat ene voorval betekende niet dat het vanaf nu iedere keer zou gebeuren? Maar dan nog was de vraag of het meisje zou terugkeren, want ze leek zeker te zijn van waar ze naar op zoek was.

Registratiedatum : 21-04-15

Ze liep verder en verder, op sommige momenten liep ze terug, had ze berouw en wilde ze terug naar de veiligheid van de Glade. Maar wat moest ze daar, er was niets waar ze voor leefde. Ze kon niets wat mensen daar van haar verwachtte. Het enige wat ze had gedaan was een klein kunstwerk maken op de grijze muren van de Glade. Met eetbare bessen - wat ze niet besefde - had ze een aantal orchideeën gemaakt op de muur. Vervraaiing noemde ze het. Ze leunde tegen de muur aan en zuchtte terwijl ze een traan van haar wang veegde. Ze zuchtte diep en rechtte haar rug weer. 'Oh grieeveerr' zei ze wat harder met een zacht en lokkende stem.

Registratiedatum : 14-04-15

Eenzaam en alleen lag Grief in een hoekje te slapen. Het was zo stil hier sinds zijn aanval. Ergens had hij wel kunnen verwachten dat die watjes zo zouden reageren als hij een beetje met ze zou spelen, maar echt waar? Al twee dagen was er niemand naar binnen geweest! Hier was hij niet voor gemaakt. Zo kon hij pap grievo en mam grieva niet trots maken. Hij had die knaap goed in z'n hand gestoken, dat wel, maar hij had op z'n borst gemikt, en dat was toch wel een beetje een beginnersfout. Dus nu zat hij sipjes te wachten tot er weer iemand naar binnen zou gaan, maar het duurde zo lang. Zielig drupte er een traan langs zijn wang.

MAAR WACHT. Hij keek op, en als hij ze gehad had, had hij nu zijn oren gespitst. Daar was iemand! 'Oh grieeever!' Jaahaa? Hij sprong op zijn metalen poten en begon rustig te stappen richting het geluid van het meisje. Het duurde niet lang of hij zag haar. Ze stond daar rustig, riep hem liefkozend alsof ze haar puppy aan het zoeken was. Even stond hij stil. Dit was wel heel makkelijk, nauwelijks lol aan! Maar aan de andere kant, ze was wel lekker. Hij zou heel graag zijn naald in haar willen steken. Maar eerst wilde hij zien hoe ze op hem zou reageren nu ze echt oog in oog met hem stond. Nog even pruttelde hij was.

Registratiedatum : 21-04-15

Ze hoorde de metalen poten over de muren schrapen, zacht en langzaam. Haar haren stonden overeind van het schelle geluid terwijl ze naar het angstaanjagende wezen, machine staarde. Meteen had ze spijt. Er waren makkelijkere manieren om dit op te lossen. Hij was eng, misschien had oliver het wel gewoon boos gemaakt en had hij daarna gestoken. Die griever gillen waren vast grievers die werden geplet tussen de muren als het 's nachts verschoof. Langzaam zette ze een stap voorzichtig richting de Griever. 'je bent vast niet zo boos en eng als je er uit ziet.' Zei ze zachtjes terwijl ze het ding aanstaarde.

Registratiedatum : 14-04-15

En daar stonden ze dan een tijdje. Grief hield even zijn kop schuin toen het meisje niks deed, maar hem alleen maar angstig aanstaarde. Als ze zo bang was, waarom rende ze dan niet weg? Dan kon hij haar lekker achterna zitten. Maar ze rende dus niet - betekende dat dat ze ook weer niet écht bang was? "Je bent vast niet zo boos en eng als je eruit ziet." Éíndelijk iemand die hem begreep! Hij was helemaal geen engerd; hij was alleen erg lelijk. Maar hij had een klein hartje dat verlangde om geliefd te worden. "Nee, dat ben ik niet! Oh, meisje, ik.. ik weet niet wat ik moet zeggen, maar.." Dit was zo'n mooi moment. Beauty and the beast. Helaas kwam het eruit als een harde brul met wat extra speeksel door de onderliggende emoties. Hij rende op haar af, maar arme griever begreep niet dat dat in mensentaal niet werd begrepen als de rituele paringsdans, maar als een aanval. Arme griever zou nooit slagen in de liefde.

Registratiedatum : 21-04-15

Ze zuchtte kort niet wetende of ze blij moest zijn met de griever die haar niets aandeed of teleurgesteld. Ineens brulde het beest en het liet haar achteruit deinsen toen ze het kwijl zag. Toen het wezen op haar af kwam rennen schrok ze op uit haar gedachtes en rende ze voor hem weg. Niets vriendelijke wezens hij wilde haar dood maken, waarom rende ze eigenlijk ze wilde dood. Misschien wat het menselijk instinct misschien was het wel dat ze niet dood wilde maar een domme beslissing had gemaakt

Registratiedatum : 14-04-15

Zijn liefdesverklaring schoot niet het goede keelgat in bij het meisje. Ze begon weg te rennen. NEE! Daar ging ze! Of.. was dit een spel? Speelde ze hard to get en was het de bedoeling dat hij als een echte heer trouw achter haar aanzat? Even stopte hij met rennen om met een metalen poot nadenkend onder zijn kin te krabben, maar besloot dat hij toch echt achter haar aan moest. "Wacht!" riep hij nog wanhopig - want dat vonden de wijfjes leuk toch? Een beetje een wanhopige man? Of kerel - vent zelfs! Ja, hij was wel een vent. Gelukkig brachten zijn skinny legs hem snel bij het meisje. Hij zette zich af tegen de grond en de muur naast hem, sprong over haar heen en landde netjes voor haar. Tadaa! En daar bleef hij staan, zijn bek enthousiast openhangend en zijn oogjes priemend in de hare. Hij bracht zijn kop naar haar toe, langzaam en sensueel, klaar voor zijn eerste zoen. Zijn bek was al geopend voor de actie. Langzaam ging er een poot naar haar toe om haar vast te pakken. Oh, hier had hij zijn hele leven al op gewacht! En dan nog wel met dit mooie meisje. Alle andere grievers die hem vroeger pestten moesten hem eens zien!

Registratiedatum : 21-04-15

Het zachte gekras stopte achterhaar. Hij was gestopt nu kon ze weg uit het Maze en een andere veiligere manier zoeken om er een einde aan te maken. Ze slaakte een korte gil toen het geval ineens voor haar stond. Hoe kon ze denken dat dit ding verkeerd was begrepen, onbegrepen het wilde haar doden en ze had hem niet eens wat misdaan. Wacht stond Griefje nu in puppy stand? OHHH nee Griefje de Griever had andere plannen, namelijk een hapje Alylore. Ze sloeg haar armen voor haar gezicht en begon te trillen. Werkelijk hoe kon ze het bedenken een zelfmoordplan te maken dat aangeraakt worden bevatte. Nu stak hij ook nog eens zijn poot ding geval uit naar haar.

Registratiedatum : 14-04-15

Daar stonden ze dan. Oh, wat was dit een romantisch filmmoment! Maar.. ze sloeg haar armen voor haar gezicht en begon te trillen. Was ze echt bang? OH, was dit misschien ook haar eerste keer? Oh nee, maar dan wilde hij zichzelf niet opdringen!
Of wel. Misschien dat hij deze kans wel nooit weer zou krijgen, en dan kon hij niet opscheppen. Weer zo'n dilemma waar hij over na moest denken. Hij verstijfde en liet zijn ogen over het meisje gaan. Langzaam stapte hij naar haar toe. "Je bent mooi," fluisterde hij in haar gezicht. Hij glimlachte en maakte zijn ogen groot. Adorable dat hij nu was! Onweerstaanbaar. Maar helaas waren zijn lieve woordjes niet zo lief voor haar, want hoe lief hij ook in zijn hoofd had geklonken, zo was het niet voor mensenoren. Het klonk als een brul. Het was een miscommunicatie, twee verschillende culturen. Maar G. had het niet door, en de arme knul dacht dat dit het moment voor actie was. Hij duwde haar tegen een muur, bracht zijn kop dicht naar haar toe en beet haar in haar schouder. Sexy. Hij schaafde met een poot langs haar zij en benen en voelde hoe en drupjes bloed op zijn poot vielen. En toen kwam de naald, het echte werk. Hij haalde hem tevoorschijn en zette hem diep in haar buik, vlak naast haar navel. Vond ze het leuk?

Registratiedatum : 21-04-15

Pas toen de Griever in haar oor had gebrult zakte ze in elkaar weg bij het ding. Waarom dacht ze nou dat het snel ging. Dit was het domste wat ze ooit gedaan. Ze werd tegen de muur geduwd. Ze gilde pijnlijk toen zijn kaken haar schouders omsloten. 'Ik dacht dat je misschien onbegrepen was.' Gilde ze pijnlijk nog voor ze in haar buik werd gestoken. Ze gilde hard en luid maar vooral schel. Hoe kon ze zo stom zijn, waarom had ze dit niet van te voren bedacht dat het zo iets zou worden. Ze wilde niet meer maar waarom had ze deze manier gekozen. Ze zakte verder in elkaar toen ze zijn naald in haar buik voelde verdwijnen. Ze voelde de tranen over haar wangen glijden en ze wist niet meer of ze gilde of dat haar stem was verdwenen. Ze legde haar hand meteen op haar buik naast de naald.

Registratiedatum : 14-04-15

Het meisje begon te gillen, en opgaand in het moment beet hij haar in haar onderarm, borst en zelfs even speels in haar bovenbenen. Maar haar woorden scheurden door hem heen. 'Ik dacht dat je misschien onbegrepen was.' Zijn adem stokte. Wat zei ze daar nou? Hij was onbegrepen! Had ze dat niet door? Had ze dat niet door?! Hij toonde haar hier liefde, en ze begreep het niet? Hij zette een stap naar achter en bekeek haar. Ze bloedde aan alle kanten en ze drukte haar hand op de plaats waar hij haar had gestoken. Niet begrijpend keek hij haar aan, maar plots viel het kwartje. Dit.. dit was niet de manier waarop ze geliefd wilde worden? Was het? Zijn poten werden week, zijn hart verbrijzelde. Hij voelde hoe de paniek er bij hem insloeg, en hij werd misselijk, kreeg het warm en koud op hetzelfde moment en begon te zweten. Plots zag hij wat hij had gedaan. Ze bloedde, en dat was niet goed. Ze was gestoken, en hij had gezien wat dat met de vorige jongen gedaan had. Die was buiten bewustzijn geraakt. Zijn gebrul was zijn manier van communicatie, maar als een mens brulde dan.. dan had die persoon pijn. De gil van het meisje drong door merg en been. Ze had pijn - hij deed haar pijn! En dat zou nog lang duren, want de afgelopen twee dagen, sinds hij de jongen gestoken had, hoorde hij hem nog steeds iedere dag gillen. En tot nu toe had hij daar altijd van genoten.
Hij zette een stap naar achter. Hij schaamde zich diep. Hij had de liefde van zijn leven pijn gedaan, en hij wist niet of ze het zou overleven. Hij opende zijn bek, en een verdrietige, lange brul kwam eruit. Hij draaide zich om en rende weg, het meisje achterlatend. Hij zou haar voor altijd blijven herinneren.

Maar in plaats van dat dit hem softer maakte, maakte het hem harder. Het waren mensen die zijn meisje in deze plaats hadden gestopt. Mensen waren walgelijke wezens als ze dit zo'n lief, mooi meisje aandeden. Zodra hij zich in zijn hol had opgerold, verstoppend onder een dekentje, begon zijn onderkaak te trillen van woede. Mensen waren walgelijk. En hij zou de rest van zijn leven wijden aan alle mensen vermoorden, uitroeien, op de meest walgelijke manier die hij kon bedenken. Hij zou ze opjagen, angst verspreiden. Alles om zijn liefde te wreken.

Dat was de dag dat Grief voorgoed veranderde.

Registratiedatum : 21-04-15

Doodsangsten stond ze uit, ze wilde weg, ze wilde niet meer. De Griever, hoe kon ze zo naïef zijn om te denken dat het een beest met gevoel was. Dat het uberhaupt voelde. Ze voelde de beten over heel haar lichaam die haar harder en harder lieten gillen maar de griever leek hier van te genieten. Pas toen hij stopte niet ze zichzelf in elkaar zakken en zich zo klein mogelijk maken terwijl ze haar handen nog op haar buik had gedrukt. Die steek deed het meeste pijn. Ze had geprobeerd te communiceren, ze had het geprobeerd maar het had geen nut gehad. Pas toen ze de krassen hoorde van zijn bewegingen keek ze op en zag het beest weggaan. Serieus? Ze kwam hier om dood te gaan niet om speelgoed te zijn. Fijn kon ze terug naar de Glade en daar gaan uitleggen wat ze had gedaan. Trouwens lekker belangrijk, Ayla had het ook gedaan alleen Aly was het bijna gelukt. Ze zuchtte en kreunde pijnlijk terwijl ze stopstond en zich aan de muur vast bleef houden. Ze strompelde via de gangen die ze had onthouden zo terug naar de Glade. Hier en daar zakte ze ineen met haar hand stevig op haar buik gedrukt te houden. Alles was bloederig, het verschil tussen kapotte huid en ongeroerde huid was amper zichtbaar. Ze Viel op haar knieën vlak voor de deuren van het labyrint. Ze had gefaald, ze had gewoon gefaald. Zelfs dat kon ze niet. Ze veegde wat blonde lokken uit haar gezicht haar bloed gewoon over haar gezicht smerend. Dat werd dus een hongerstaking. Hoelang zou ze dat redden als de wonden op haar lichaam haar niet zouden doden.

Registratiedatum : 12-04-15

// Max

Al die tijd had Max bij de opening van het labyrint gestaan. De eerste tien minuten had hij niks gehoord, maar die tijd had hij nodig gehad om met zijn hoofd bij wat er net was gebeurd te kunnen. En net toen hij zich om wilde draaien om weg te lopen, hoorde hij het brullen van de griever. Zijn nekharen gingen overeind staan, en met een ruk keek hij terug om naar de rechte gang van het labyrint. Die twee stappen die hij van de grens vandaag stond, sprintte hij, maar hij wist dat hij niks zou kunnen zien zolang hij niet naar binnen ging. Maar niks, zelfs niet het live meemaken van een grieveraanval op een glader, zou hem daar naar binnen krijgen. Zijn handen shaketen, zijn benen waren week en van de spanning stond het zweet op zijn voorhoofd. Voor nog een andere tien teisterende minuten moest hij het gebrul en het metalen gekras van de griever horen, en uiteindelijk was daar ook de gil van het meisje. Een beknellend gevoel sloeg om zijn hart en hij voelde zich misselijk worden. Maar het geluid stierf weg. Het metalen getrippel werd zachter, en er was geen gebrul meer. En niet veel later zag hij om de eerste hoek, tientallen meters van hem vandaan, het meisje vandaan komen. Ze liep, maar nauwelijks. Ze was bij bewustzijn, maar naarmate ze dichterbij kwam, zag hij dat dat ook maar nauwelijks was. Hij stond onrustig te bewegen op zijn benen, wachtend tot ze over de grens met het labyrint was zodat hij haar mee kon nemen. Was ze gestoken? Gebeten, dat was duidelijk, want.. oh Griever, al dat bloed. Ál dat bloed. Ze hield haar handen tegen haar buik, en intuïtief wist hij wat dat betekende. De laatste meters strompelde ze verder, en vlak voor de deuren viel ze neer. Hij stapte naar voren om haar op te vangen, en trok haar het grasveld op. Hij begon te trillen van het bloed dat meteen aan zijn handen zat en zijn grijze t-shirt rood maakte. Hij duwde haar handen weg en trok haar shirt omhoog. Daar zag hij een nare, pussende en irriterende afdruk van de steek die ze ook bij Anthony hadden gezien. Hij legde haar plat neer en veegde het gezicht uit haar gezicht. Ze leefde nog, ze leefde. Maar al dat bloed. "Anthony!" riep zijn lage stem zo hard hij kon, maar de brok in zijn keel liet zijn stem schor klinken en halverwege overslaan.

Registratiedatum : 21-04-15

De pijn was onverdragelijk maar het gene wat nog onverdragelijker was waren de handen die haar vasthielden. De handen die haar op het gras legde en de handen die het haar uit haar gezicht veegde. de ergste waren nog de handen die haar shirt optrokken. Als ze kon gillen en tegenspartelen deed ze het. 'Wil je stoppen met mij aanraken en helpen.' Zei ze zachtjes en angstvallig. 'Dit was mijn keuze, en ik wil dit. Ik wil niet meer hier zijn,' zei ze schor en keek hem aan terwijl ze haar handen weer op de wond legde. Het prikte, het deed pijn maar buiten alles had ze de pijn niet zo verwacht. 'Laat mij maar gewoon sterven. Ik geef het op, ik trek dit niet meer, sorry Max.' Zei ze schor terwijl haar ademhaling langzamer werd en ze hem aanbleef kijken. Ze had hier eigenlijk niemand ontmoet, niemand gesproken zich enkel op de achtergrond gehouden. Eigenlijk had ze alleen met Helena gesproken verder tegen niemand. Ja nu tegen Max terwijl ze wenste dat ze dood was. 'Don't leave me, I dont want to die alone'Kwam er moeilijk uit. Ze voelde haar lichaam niet meer zo danig dat ze niet eens wist of hij haar los had gelaten. Ergens boeide het haar niet meer, ze had al het bewijs gehad dat aangeraakt worden dodelijk was, haar angst was niet voor niets geweest. Hij was waarheid geworden, maar ze ging al dood en ze voelde zich steeds zwakker worden terwijl ze haar laatste woorden er uithoestten met een portie extra bloed. 'I'm sorry I was weak.' Haar laatste woorden, haar ogen had ze dicht geknepen tijdens het hoesten. Haar hart was gestopt met haar ademhaling, het enige dat overbleef een levenloos lichaam. bedekt met bloed, gescheurde kleding en wonden.

Registratiedatum : 12-04-15

// Max

Hij trok geschrokken zijn handen terug toen Aly zei dat ze niet aangeraakt wilde worden. Hij wist niet goed wat hij moest doen. Paniekerig keek hij om zich heen. Waar was Anthony, verdomme?! En zo zat hij daar maar, te kijken naar hoe ze langzaam stierf. Zijn ademhaling was haperig en hij had een waanzinnige klomp in zijn maag. Al dat bloed; het zal overal. Haar armen en benen en volledige buik was bedekt met bloed, en door met zijn bebloede handen haar haar weg te vegen zat nu ook strepen op haar gezicht. Maar uiteindelijk leek ze weg te vallen. Haar ogen gingen anders staan en haar stem klonk zweveriger. 'Don't leave me.' Hij pakte haar hand vast en legde toch maar haar hoofd op zijn bovenbeen. Hij kon niets meer doen dan het haar zo comfortabel mogelijk maken. Ze wilde niet aangeraakt worden, maar ergens deed het hem goed dat hij haar nu door haar haren kon strelen, iets waar hij zelf altijd rustig van werd. En haar hand hield hij zachtjes vast. "Ik ben er, ik ben er," fluisterde Max trillend, en merkte nu dat zijn handen ook trilden. En na een oneindig lange minuut was ze gestopt met ademhalen. Haar ogen waren dicht, en haar lichaam was gestopt met bloeden. Hij knipperde een paar keer en stopte met haar haren strelen. En zo bleef hij nog een tijdje zitten, kijkend naar het lichaam. De glade had haar eerste dode.

PROFIEL RPG SHEET

» Give me something to do
» Don't give me your sympathy.
» Sing until your lungs give out