Give me something to do

De grassprietjes vielen een voor een ten prooi aan zijn hand. Ruw werden ze de aarde uit gerukt om vervolgens weer op de grond neer te dalen. Het was iets wat Oliver de afgelopen tien minuten al aan het doen was. Iemand moest toch het gras maaien? De jongen zat onder een van de bomen die op het open veld stonden en schaduw boden aan het warme weer. Hij had de hele dag de starende blikken genegeerd, maar het was moeilijk. Hij had het verwacht, hij was immers doodziek geweest en nu leek het alsof er niets aan de hand was geweest. Zijn hand stopte even met het gras plukken en hij wreef in zijn ogen. Slapen was ook al moeilijk. Nachtmerries in de vorm van de beelden die hij had gezien bleven hem maar achterna zitten en ook al was het maar een nacht geweest na al het gebeuren, hij had er nu al genoeg van. Zijn ogen gleden over de laar, iedereen die zijn gang ging en hij zat niets te doen. De jongen verveelde zich maar zoveel zin om iets te doen had hij ook niet. Zijn hand ging weer zorgvuldig te werk om het gras uit de grond te halen terwijl zijn hoofd naar allerlei andere dingen stond.

[Open]

Iemand die hij niet herkende kwam bij hem zitten. Een meisje, jong gezicht, duidelijk wat nerveus. Oliver keek haar even aan met een niet al te vriendelijke blik en staarde toen weer naar het gras terwijl hij de stomp waar eerst zijn andere hand aan had gezeten dichter naar zich toe trok. Hij schaamde zich er niet voor, het was gewoon ongemakkelijk voor hem. "Hallo", zei ze. "Hoe gaat het?" Oliver wachtte even met antwoorden. Het meisje was er duidelijk op uit om vrienden te worden, Oliver absoluut niet. Dus hoe ging hij dit oplossen. Aan de ene kant wilde hij net zo kortaf doen als hij altijd was, maar aan de andere kant zag ze er onschuldig uit en wilde hij het haar niet aan doen. 'Oke.' Zei hij alleen als antwoord. Kortaf maar niet al te onvriendelijk. Misschien zou ze de boodschap begrijpen en weggaan. 'Hoe lang ben je hier al?' Waarom had hij dat gezegd, als hij zo graag wilde om alleen te zijn, waarom ging hij dan in op een gesprek? Wat zat hij in godsnaam te denken.

Hij voelde het meisje naar zijn hand staren maar negeerde het. Ze zou er dus niet zo lang zijn als ze er zo geneigd naar was om te vragen. Gisteren was ze aangekomen, het verklaarde een heleboel. Oliver knikte alleen. Uit zijn ooghoeken zag hij haar haar hand uitsteken, de goede ook nog eens, en ze stelde zich voor als Eleanor. Een mooie naam moest hij toegeven. 'Oliver.' Stelde hij zich kort voor. 'Maar als je hier pas sinds gisteren bent heb je dus al die shit met de Griever gemist.' Merkte hij onverschillig op. Hij had haar sinds ze bij hem was gaan zitten nauwelijks aan gekeken. Misschien was dat ook iets waar hij moeite mee had gekregen.

[Mobielpost]

Ze wist werkelijk niets. Maar hij kon het haar niet kwalijk nemen, als ze hier pas een dag was. Oliver keek haar een moment aan, hij had het idee dat ze al iets wist maar niet haar mond open durfde te doen, hij schatte haar in als een verlegen iemand. Maar dat was hij ook geweest toen hij voor het eerst de Glade in was gekomen, hij had zich afgezonderd en had niet goed geweten wat hij moest doen, tot hij Hayden had ontmoet. Toen was alles snel gegaan. Zijn hand gebaarde naar het Maze waar de deuren van open stonden. 'Grievers, zitten in het labyrint daar. Verschrikkelijke beesten. Een leek het leuk om mij te steken en long story short ik verloor mijn hand door een of andere bitch en..' Hij stokte even, moest hij haar vertellen dat hij letterlijk was dood gegaan? Hijzelf kon het al moeilijk geloven dus hij besloot het weg te halen. '..Genas uiteindelijk.' Maakte hij zijn zin af terwijl zijn ogen zich weer op het gras concentreerde. Misschien had die meid, Eleanor, genoeg gehoord en zou ze weggaan, kon hij tenminste weer rustig zijn belangrijke taak als grasplukker uitvoeren.

Zijn ogen gingen langzaam het veld over, Eleanor duidelijk negerend, en beken ieder persoon die er op dat moment aanwezig was, niet zo heel veel, even kort maar aandachtig om door te gaan naar de volgende. Dit deed hij tot er niemand weer over was en hij keerde terug naar het naar beneden staren. Het blonde meisje vroeg hoe ze eruit zagen, die monsterlijke Grievers. Hij haalde eerst zijn schouders op. Het denken aan de mechanische beesten maakte hem angstig maar de jongen wilde koste wat het kost dat niet aan de buitenkant laten zien. 'Ze zijn groot, zwart, lange poten, lelijk gezicht. En ze hebben een naald met gif.' Was zijn korte beschrijving zonder op te kijken. Het liefst had hij het er helemaal niet over en misschien was het gewoon beter om weg te lopen. Of haar gewoon weg te werken. Oliver haalde een hand door zijn haar en keek Eleanor aan. 'Heb je niet iets beters te doen?' Beet hij haar toe en bleef haar strak aankijken, wachtend op haar antwoord.

Zonder weinige omwegen had Oliver het gewoon gezegd, Eleanor moest uit zijn buurt. Wat haar werk was interesseerde hem niets, wat ze zei wel. "Nou ja, eigenlijk niet echt. Ik heb nog geen baan. Ik wil wel bagger worden, maar..." Ze stopte met praten en Oliver bleef haar aankijken met een koele blik in zijn ogen. 'Maar ik ben niet dood.' Maakte hij haar zin af. Hoe langer het meisje bij hem bleef, hoe geïrriteerder hij van haar werd. "Maar ik kan wel... uhm... kijken of ik ergens kan helpen, ofzo. Sorry." Ze stond op en Oliver's blik geen weer even naar het gras. Zo snel was ze dus blijkbaar weg te krijgen. 'Dat is het beste jij.' De harde ondertoon in zijn stem was niet te missen. Oliver leunde wat tegen de boom achter hem en keek naar het meisje. 'Ik zeg wel wanneer je het graf kan graven.' Zei hij simpel weg en begon weer aan zijn werk van gras plukken. Zijn aandacht kon ze niet meer krijgen.