Doors closing [open]

Vanaf haar eigen plek vanaf de muren, het plekje in de schaduw waar ze alles en iedereen in de gaten kon houden maar zij haar een stuk minder goed zagen. Niet dat iemand naar haar om zou kijken. Maar toch het voelde toch een stuk lekkerder als ze zeker wist dat ze nog minder snel zouden kijken. Ze had ook nog geen taak dus niemand die opzoek zou gaan naar haar. Rustig leunde ze achteruit en legde haar hoofd tegen de muur. Starend naar de deuren draaide ze een klein wit bloemetje tussen haar vingers. De witte bladeren strekte zich volledig uit. Het zou niet lang meer duren voor de deuren zich zouden sluiten. Het maakte niet uit, de runners waren al terug en iedereen zat binnenin de laar. Maar zelfs nu trok het labyrint aan haar, ze wou zo graag naar buiten. Het enige wat ze dan hoefde te doen was rennen en uitzoeken. Het leek haar een geweldig leven. De grievers die erin zwerfde waren gevaarlijk maar zij was snel, rennen was het enige dat ze tot nu toe had gedaan. Rennen tot ze niet meer kon, en dat duurde gelukkig een tijd. Ach ja, ze wist wel dat Runners uitgekozen werden en dat ze hier in de schaduwen nooit zo gezien zou worden maar om nou sociaal te gaan doen had ze ook geen zin in.
Een schurend geluid liet haar opkijken. De deuren gingen dicht, het labyrint werd nogmaals voor de nacht afgesloten en de grievers werden buiten gehouden. Soepel sprong ze op haar voeten en keek naar de deuren en een meisje dat ervoor bleef zitten. Even fronste ze en stapte toen rustig op haar af. Ze bekeek de tekening kort terwijl ze nog achter het meisje stond. 'Het trekt je naar zich toe hmm..' mompelde ze en plofte soepel neer haar haar danste om haar gezicht terwijl ze het meisje aan keek.

Rustig volgde ze de blik van het meisje naar de gesloten deuren. Vanaf nu was er toch echt even niets beters te doen dan wachten tot morgen ochtend. Niet dat ze er dan in zou gaan. Ze wist best dat het verboden was zolang je geen runner was. Maar het trekkende gevoel ging niet weg, ze wou er nog steeds heen ookal mocht het niet. Zelfs nu de deuren dicht waren wou ze er nog heen. Hell, zelfs de geluiden die er 's nachts uit kwamen stootte haar nog niet af. Even bleef ze naar de deuren staren maar keek op toen het meisje tegenover haar begon te praten. Het stootte af zodra je wist wat erbinnen liep. Het was heet slim om daardoor erdoor afgestoten te worden. Elk gezond persoon zou erdoor worden afgestoten, waarom zij dan niet. Kort knikte ze even weer terug kijkend naar de deuren. Niets van wat ze wist stootte haar af van die plek. Ookal wist ze niet waarom en wist ze van de gevaren die erin waren. Snel keek ze weer terug toen het meisje een vraag stelde.
Haar naam hmm. Ze was hier nu een aantal dagen en ze wist hem wel. Kort bekeek ze het meisje, waarschijnlijk 1 of 2 jaar jonger dan haarzelf. Was het echt zo duidelijk dat ze hier nog niet zo lang was? Een de ene kant ja want waarschijnlijk kende iedereen elkaar hier een beetje en zij was een nieuw gezicht voor een heleboel mensen, ook omdat ze zichzelf afgelopen dagen verborgen had gehouden. En aan de andere kant, het was toch niet zo dat ze het uitstraalde ofzo van hey ik ben een greenie, dat hoopte teminste niet, het irriteerde haar nu al dat mensen haar zo noemde. 'Ik ben Sammy, noem me maar Sam' sprak ze rustig terwijl ze haar hand uitstak. Haar naam geven kon geen kwaad. Enkel zou ze voor nu niet meer krijgen. Niet heel moeilijk, meer informatie had ze zelf ook niet. 'Wat is jou naam? vroeg ze rustig het meisje aankijkend.