Hello there. [&HELENA]

Een gaap verliet zijn mond terwijl hij overeind ging zitten in zijn hangmat. Hij had het gevoel dat hij echt al dagen niet had kunnen slapen. Hij sliep ’s nachts slecht. Hij werd om het uur wakker en vanaf het moment dat hij wakker was dacht hij ook aan van alles. Belangrijke dingen, onbelangrijke dingen. Soms vlogen zijn gedachten naar een paar personen, dan weer naar de Maze. Als hij nachtmerries had, gingen die ook over de Maze. Altijd maar over de Maze. Over de Grievers. Hij had ze nog nooit met eigen ogen gezien, maar blijkbaar waren het vreselijke, lelijke monters. Monsters die anderen doodden of vreselijk verwondden. Hij rilde bij de gedachte dat hij zo’n beest ooit zou ontmoeten. Nee, als hij niet tot Runner benoemd zou worden, zou hij mooi uit de Maze blijven. De anderen mochten er in gaan zoveel ze wilden, maar hij zette daar geen stap. Bovendien zou het nogal ironisch overkomen. Hij had kennis over wonden en kon anderen hun wonden genezen en dan zou hij door zijn eigen domme schuld zelf gewond raken. Hij schudde zijn hoofd, stond op van zijn hangmat en voelde hoe zijn voeten op het zachte gras terechtkwamen. Slaperig liep hij naar de doucheruimtes toe en kleedde zich om. Hij koos voor een simpel zwart shirt met een V-hals en een spijkerbroek die hij vast moest gespen met een riem omdat hij anders afzakte. Hij deed een paar sportschoenen aan en begon over het veld te lopen. Het was nog erg vroeg en de meesten lagen in hun hangmatten. Hij hoopte dat de wallen onder zijn ogen niet al te erg opvielen. Hij schrok op toen hij de aanwezigheid van iemand anders opmerkte en richtte zijn blik op het figuur. In de ochtendglorie kon hij zien dat het een bekende was en een glimlach gleed om zijn lippen. ‘Hé, Helena,’ sprak hij zacht terwijl hij haar naderde.

Vroeg opstaan was het nadeel van haar job, maar ze deed het met liefde. Of toch zoveel liefde als ze kon opbrengen door bijna grommend van woede uit de hangmat - die ze maar al te vaak met Max deelde- te rolde en zichzelf letterlijk naar de douches te sleuren. Ja, dat waren Helena's favoriete ochtenden. Gelukkig verdween dat rottige gevoel meestal wel na een douche en voelde ze zich dan weer als herboren. Zo stond ze nu ook op het grasveld te wachten tot Erik zou komen opdagen, met natte haren en een deken om het niet koud te krijgen. Oké, misschien was dat deken wat overdreven, maar ze kon beter voorzorgsmaatregelen nemen dan straks met een griepje in bed te blijven, want hoe warm het soms ook mocht zijn, de ochtenden waren bar koud.

Ze werd uit haar gemijmer gehaald door een bekende stem en glimlachend draaide ze zich om. "Dag Evan." Zei ze toch een tikkeltje verbaasd, waarom was hij zo vroeg op? Als het aan haar lag, lag ze nu nog te slapen. "Zo vroeg op." Het klonk als een vaststelling, maar eigenlijk was het meer een vraag en een tikkeltje nieuwsgierig keek ze hem aan. Het dauw weerhield haar ervan om op het gras te gaan zitten, waardoor ze dus ongeduldig op haar benen stond te wiebelen. De poorten moesten dan nog wel open gaan, je kon beter te vroeg zijn dan te laat.

Er kwam een lichte grijns op zijn gezicht te staan toen hij zag dat Helena een deken om haar heen had gewikkeld. Hij moest eerlijk toegeven dat het niet echt warm was in de ochtend. Hij had beter een trui over zijn shirt aan kunnen doen, maar daar was het nu wel wat te laat voor. En hij nam ook aan dat Helena haar deken niet met hem wilde delen. Het voorstel alleen al. Hij zou misschien wel kunnen lachen met haar gezichtsuitdrukking als hij het haar zou vragen, maar hij ging het toch maar niet proberen. Dadelijk vatte ze het verkeerd op of zo. Hij schudde zijn gedachten zo goed mogelijk van hem af toen ze hem begroette. ‘Ja, Anthony heeft gisteren gezegd dat ik Runner mag worden,’ zei hij zo serieus mogelijk. Ze zou nu wel moeten weten dat hij Med-Jacker was, maar een grapje kon nooit kwaad. Hij hield zijn gezichtsuitdrukking voor enkele seconden serieus, maar dat duurde niet al te lang. Het begon met grinniken en even later was hij aan het lachen. Hij probeerde zijn lach echter wel een beetje te onderdrukken zodat de mensen die aan het slapen waren ook wel wat rust kregen. Hij sloot het af met een korte grinnik en keek haar vervolgens weer serieus aan, maar zijn ogen twinkelden nog altijd vrolijk. ‘Nee joh, ik kon niet slapen. Ik heb de laatste tijd van die nachten dat het slapen niet echt wilt lukken,’ zei hij. Hij vertelde maar niet dat hij constant nachtmerries had over de Maze, want hij wilde ook weer niet overkomen als een watje. Hij wreef even door zijn bruine haren en keek haar vervolgens nieuwsgierig zijnde aan. ‘En jij? Ga jij naar de Maze nu?’ vroeg hij.

Dat Evan in een shirt stond, deed de rillingen over haar rug glijden. Had hij het niet ontzettend koud? Maar voor ze kon voorstellen of hij een stuk van het deken moest hebben, begon hij al te praten. Even geloofde ze zijn serieuze toon, maar daarna barstte ze samen met hem in lachen uit. Ten eerste was Evan een Med-jacker, als ze het goed had onthouden, en ten tweede had ze het dan wel geweten als er iemand nieuw hun team kwam versterken. "Mooi geprobeerd, Evan." Giechelde ze zachtjes, maar toen hij het over het slaapprobleem had, stopte ze ermee. "Dat is het labyrint hé?" Zei ze zachtjes, "Ik denk dat iedereen wel nachtmerrie's heeft daarover, maar als je er eenmaal bent in geweest, is het eigenlijk niet zo eng als het lijkt." Probeerde ze zijn angst wat te verhelpen. Dat ze bijna in haar broek had gedaan van de schrik toen Oliver gestoken werd, liet ze maar achter wegen en ook het feit dat zelfs zij soms nachtmerries had, vertelde ze ook maar niet. "Nee ik ga balletdansen." Zei ze met een duh-toon. "Natuurlijk ga ik het labyrint in, dat is m'n job. Remember?" Ze glimlachte zachtjes. 's Ochtends was ze niet altijd de meest aardige persoon om mee te praten, al deed ze natuurlijk wel haar best.

Hij beet kort op zijn lip toen Helena de spijker op de kop sloeg. Of de hamer op de spijker. Geen idee hoe dat spreekwoord ging. Geen idee hoe hij ook opeens op dat spreekwoord kwam. Hij zou het vast ergens gehoord moeten hebben, want herinneringen had hij nog niet echt. Ja, oké, die ene keer toen hij met Erik vanuit de Deadheads naar het open veld liep, maar hij wist niet eens of dat een herinnering was of gewoon een beeld dat hij had gedroomd. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek haar sarcastisch aan. ‘Je bedoelt niet eng buiten het feit dat Oliver is gestoken en er vorige keer iemand dood bij is gebleven?’ Hij rolde zijn ogen. ‘Nee, echt niks engs aan,’ mompelde hij vervolgens. Hij rilde bij het idee dat er nog iemand zou sterven in die Maze. Als er iemand gewond zou raken, werd er van hem verwacht dat hij het op kon lossen. Gelukkig had Anthony toen de zorg over Oliver moeten nemen omdat Ayla en hij nog niet aangesteld waren als Med-Jackers, maar bij het volgende geval zouden zij ook in moeten grijpen en hij wist niet of hij al klaar was voor zoiets groots. Hij richtte zijn blik op Helena en grinnikte. ‘Oké, dat was een domme vraag,’ zei hij grijnzend tegen haar. ‘Maar je moet toegeven dat jouw opmerking over de Maze ook niet zo slim was. Natuurlijk is de Maze even eng als het lijkt en van de verhalen die ik heb gehoord misschien zelfs nog enger dan dat het lijkt.’ Dat laatste zei hij zachtjes en hij richtte zijn blauwgrijze blik bedenkelijk op de grond. Hoeveel slachtoffers zouden er nog vallen? Hoeveel mensen zouden er nog stiekem de Maze in gaan zonder toestemming en met gevaar voor eigen leven? Want hij had geen idee of ze nog veel doden aan zouden kunnen. Steeds zouden ze meer man kwijt raken aan de Maze en zou hun overlevingskans kleiner worden. Ze moesten genoeg man hebben om een ontsnappingsroute te kunnen vinden. Zijn blik gleed hoopvol naar Helena. ‘Hebben jullie trouwens iets van een signaal kunnen vinden dat duidt op een mogelijke uitgang van deze plek?’

Dat ze over het labyrint waren begonnen verpeste de sfeer al direct, meestal gebeurde dat wel. Al probeerde Helena er altijd zo positief mogelijk over te blijven. Het enigste waar ze zich kapot aan ergerde waren die vragen over het labyrint: 'Heb je al een uitgang gevonden?', 'Ben je al ooit in aanraking geweest met een Griever?', 'Hoe vinden jullie ooit de weg terug?'. Je kon het zo gek niet bedenken of Helena had er al antwoord op moeten geven en ze vond het altijd pijnlijk om te moeten toegeven dat ze nog geen uitweg hadden, dat ze geen Griever tegen gekomen zijn -al was dat natuurlijk wat minder pijnlijk- en dat ze gewoon een goed geheugen hadden. Evans sarcastische toon maakte dat ze haar stekels uitstak. "Dat meisje had er zelf voor gevraagd." Natuurlijk praatte dat niet alles goed, maar Helena kon er niet tegen dat mensen een schuldgevoel kregen omdat dat egoïstische kind het niet meer aankon. "Sorry, dat was verkeerd." Bad ze onmiddellijk haar excuses aan. Gelukkig bracht Evan de sfeer wel terug. "Je hebt gelijk." Giechelde ze zachtjes, tot Evan zijn blik op de grond wierp. Zachtjes boog ze wat naar voren en onder, waardoor ze in zijn blikveld kwam. "Hee." Zei ze zachtjes. "Het komt allemaal wel goed, we vinden er wel wat op." Voorzichtig wreef ze in een geruststellend gebaar over zijn bovenarm. Toen zijn blik hoopvol naar haar keek, wist ze al welke vraag eraan kwam en dat ze waarschijnlijk zijn hoop de grond in ging boren. "We zijn nog steeds bezig." Ze beet zachtjes op haar onderlip, nu was het haar beurt om twijfelend naar de grond te kijken.

Evan had enkel met zijn wenkbrauwen gefronst, maar had wijselijk niet gereageerd op Helena’s opmerking over het meisje dat zelfmoord had gepleegd door de Maze in te gaan. Hij deed zijn best om beide partijen te begrijpen, zowel Helena als het meisje. Er hing hier ook gewoon een erg depressieve sfeer en de laatste signalen waren niet erg hoopvol geweest, maar was dat dan ook gelijk een reden om er een einde aan te maken? Om anderen het slechte voorbeeld te geven en niet meer samen te vechten voor naar wat ze streefden? Hij had geen idee. Hij had zo’n instelling niet en daar kon hij maar blij mee zijn ook. En dus had hij enkel een kort, goedkeurend knikje gegeven toen ze haar excuses direct had aangeboden, wijselijk besluitend om er verder niet op in te gaan omdat het toch geen meerwaarde had aan een goede sfeer creëren. Hij glimlachte naar haar toen ze overduidelijk een poging deed om hem op te beuren. Het deed hem goed dat er tenminste iemand was die het positief zag. Hij zuchtte toen hij haar antwoord hoorde. ‘Wel, we hadden ook niet zo snel goed nieuws moeten verwachten. We vinden ooit wel iets. Ooit,’ zei hij en hij deed zijn best om zijn stem positief te laten klinken. Hij besloot dat het ook geen kwaad kon als hij zijn ei bij haar kwijtraakte over hoe hij zich voelde over de grote verantwoordelijkheid die hem werd opgelegd. ‘Ik denk dat ik nu wel kan meepraten in hoe een grote verantwoordelijkheid we beiden wel niet dragen,’ zei hij met een zucht. ‘Anthony mag me dan misschien wel als Med-Jacker benoemd hebben, maar soms heb ik het gevoel dat ik niet zeker weet of dat een juiste keuze van hem was. Ik heb er toch wel een beetje schrik voor als ik dingen zelf ga moeten concluderen zonder het wakend oog van Anthony. Ik bedoel… wat als ik iets verkeerds concludeer en iemand daarom een ernstig letsel oploopt?’ Hij haalde mismoedig zijn schouders op. ‘Soms denk ik dat ik niet klaar ben voor zo’n grote verantwoordelijkheid, maar ik heb ook het gevoel dat ik me niet voor niets voor die job heb aangemeld. Ik denk ergens ook wel dat er wel wat potentie in me moet zitten.’ Hij grinnikte. Dit klonk zo tegenstrijdig, maar hopelijk begreep ze hem wel en dealde ze misschien met dezelfde twijfels over haar als Runner zijnde.

Een opgelucht zuchtje verliet haar mond toen ze door kreeg dat Evan niet zo iemand was die erover door bleef zeuren of juist heel negatief werd. "Tuurlijk, we mogen de hoop gewoon niet verliezen." Zei ze glimlachend, want als ze de hoop verloren gingen ze eraan. Helena was vastbesloten om een uitweg te vinden, om vrij te kunnen zijn, om iedereen hier weg te krijgen. Waarschijnlijk zou het moeilijker zijn in de praktijk dan theorie, want met zo veel volk door het labyrint banjeren zou ongetwijfeld de aandacht van die Grievers trekken en die aandacht konden ze beter vermijden, maar dat waren problemen voor later. Nu waren er andere problemen, waaronder blijkbaars Evans angst. In stilte luisterde ze en knikte ze op gepaste momenten. "Evan toch," Ze schudde zachtjes glimlachend haar hoofd. "Ik heb je dan nog niet vaak in actie gezien, gelukkig," Ze grijnsde kort, "Maar wat ik wel gezien heb is dat je een ontzettend getalenteerde Med-Jacker bent, je moet je daar echt geen zorgen om maken! Waarschijnlijk zit zelf Anthony met zo'n angsten, maar als jullie er niet zouden zijn zou iedereen hier nog ergere wonden oplopen." Ze opende haar armen, "Kom hier." Uit ervaring wist ze dat knuffels altijd hielpen.

Evan had een bevestigend knikje gegeven toen ze had opgemerkt dat ze de hoop niet mochten verliezen. Nee, dat mochten ze zeker niet. Als ze dat deden, dan waren ze met z’n allen verloren. Dan zou niemand overleven. Of het moest natuurlijk een heel sterke ziel zijn die toevallig een stuk of tien Grievers dood kon steken zonder zich daarbij ernstig te verwonden. En wat hadden ze er dan nog aan als ze Grievers dood zouden gaan maken? Ze zouden waarschijnlijk weer nieuwe creëren of ergere monsters, hoewel hij een erger exemplaar dan een Griever niet voor kon stellen als hij al die verhalen hoorde. Hij was echter vastbesloten om niet zomaar de Maze in te gaan. Hij was een Med-Jacker en het zou onverantwoordelijk van hem zijn als hij die Maze in zou gaan. Hij keek op toen Helena begon te spreken en hij glimlachte. Ondanks dat ze elkaar nog maar twee keer hadden gezien, begon ze echt aan te voelen als iemand die een goede vriendin kon worden van hem. Of misschien was ze dat al wel en stond hij daar nog niet bij stil. Wanneer was je immers echt vrienden in de Maze? ‘Bedankt, Helena,’ sprak hij zacht, maar de appreciatie was te zien in zijn blauwgrijze ogen en een lichte glimlach was om zijn lippen gespeeld. Hoe kon hij ook anders dan glimlachen om haar woorden? Hij twijfelde lichtelijk toen ze haar handen naar hem uitstak. Hij wist dat ze bedoelde dat hij een knuffel kon krijgen als hij dat wilde. Het nam wel een beetje van zijn mannelijkheid weg, maar aan de andere kant had hij al zoveel tegen haar verteld over zijn angsten dat dit er ook wel bij kon. En wat de rest van hem vond had hem nooit wat kunnen schelen, dus wat belette hem dan? En dus stond de bruinharige jongen op en liep naar het meisje toe. ‘Je bent echt een toffe meid,’ mompelde hij nog tegen haar voordat hij zijn armen om haar sloeg. Hij had zijn armen losjes rond haar nek hangen zodat ze zich makkelijk kon terugtrekken als ze dat wilde. Omdat ze wat kleiner was, liet hij zijn wang tegen de zijkant van haar hoofd rusten terwijl zijn blik over het grasveld gleed. Ja, dit voelde best wel goed. Niet als in één of andere liefdesomhelzing, maar gewoon zoals een vriendelijke knuffel hoorde te voelen. ‘Jij weet wel hoe je anderen laat beter voelen,’ zei hij tegen haar en hij grinnikte kort. Niet omdat het grappig was, maar omdat hij de spijker echt op zijn kop had geslagen door dat te zeggen.