The silence that spoke sadness [&Helena]

Hij kon niet hard genoeg rennen van de plaats met al die mensen. Al die mensen die net zo weinig wisten als hem. Zijn longen branden en de wind zorgde ervoor dat er tranen in zijn ogen prikten. Hij liep achter de velden waar het mais stond dus het viel nauwelijks op dat een blonde jongen bijna voor zijn leven rende. Hoe kon hij hier terecht zijn gekomen? Hij was duidelijk de oudste, misschien niet de langste of de wijste, en hij begreep niet dat hij, met een leeftijd waar hij alleen maar naar kon gissen, hier terecht was gekomen. Oliver sprong het bos in, over een paar boomstammen maar liet zich niet afremmen en rende door. Hij wist niet wat hij moest voelen. Frustratie? Boosheid? verdriet? Het was allemaal verwarrend. De bomen schoten langs hem heen en uiteindelijk kwam hij tot stilstand, ergens midden in het bos. Hij ademde hevig en drukte zijn handen op zijn knieën en haalde diep adem. 'Fuck!' Schreeuwde hij vervolgens kwaad en hij schopte tegen een boomstam aan, waar hij meteen spijt van had want de boomstam liet pijnlijk merken dat hij er niet van gediend was om tegen aan geschopt te worden. Oliver gromde en ging op de stam zitten. Zijn hele omgeving boeide hem niet en het liefst wilde hij gewoon alleen zijn.

[Eerste post voor Helena]

Een pen bungelde uit haar mond en een denk-frons sierde haar voorhoofd. Het papiertje voor haar had haar al enkele problemen bezorgd. Ze had zich niet kunnen concentreren op de open plek, dus was ze het bos in gewandeld en had ze zich tegen een boomstam neergezet. Ze moest bereken hoe lang ze het ging uit houden met hun voorraad en nog veel meer. Niet dat ze zo'n rekenwonder was, het was gewoon dat niemand anders dat wou doen. Een kreet galmde door het bos en liet de weinige vogels die er zaten verschrikt opvliegen. Gefrustreerd stond ze op. Welke Sucker vond het weer nodig om door het bos te gillen?

Hij haalde een hand door zijn haar en staarde naar beneden. Wat moest hij hier in godsnaam beginnen? Dit gebied voelde als een gevangenis. Het wás een gevangenis. Het voelde alsof hij overal werd bekeken, alsof hij geen geheimen kon hebben en het frustreerde hem dat hij niets kon herinneren voor dat hij hier was gekomen. Met een zucht keek hij op. Om in de verte een meisje te zien staan. Ze had misschien dingen gezien en Oliver kreeg een kleur. Wauw, good move Oliver. Bedacht hij zich. Hij zwaaide even om op te staan en met zijn handen in zijn zakken in haar richting te lopen. 'Euhm.. Hoi?' Zei hij wat ongemakkelijk en schuifelde wat met zijn voeten. 'Ik stoor niet, hoop ik?' Hij glimlachte vriendelijk maar de rode kleur was nog steeds op zijn gezicht te zien.

Een jongen kwam met zijn handen in zijn zakken op haar af, een rode kleur sierde zijn gezicht. "Hallo." Glimlachte ze vriendelijk, waarna ze haar hoofd schudde. "Nee, nee, ik had wat afleiding nodig!" Grijnsde ze. De jongen zag er vriendelijk uit en, als ze zich niet vergiste, noemde hij Oliver. "Jij kunt precies ook wel wat afleiding gebruik? Niet?" Zei ze vriendelijk.

Hij keek naar zijn voeten en knikte. 'Klopt. Ik ben die vier muren helemaal zat.' Het klonk bot maar hij moest het er gewoon uit gooien. 'Ik heb gewoon het gevoel dat ik nergens echt op mezelf kan zijn, ik voel me ook helemaal niet veilig.' Hij beet op zijn en lip en keek naar het meisje, dat ergens diep uit zijn geheugen Heleen of iets in die richting moest heten, om te kijken of ze het met hem eens was.

Ze knikte, ze snapte de jongen totaal. "Ik snap je helemaal. Ik heb soms gewoon de neiging om het labyrint in te lopen en alleen maar te rennen." Ondertussen was ze op de grond gaan zitten, haar rug leunde tegen een boomstam en een blaadje werd tussen haar handen verfrommeld.

Oliver ging tegenover haar zitten en pakte een dood blaadje op om deze langzaam te verscheuren. 'Ik heb precies hetzelfde. Ik ben zo nieuwsgierig naar wat er te vinden is. En ik wil weten waar die geluiden vandaan komen.' Zei hij en er klonk verlangen in zijn stem. Zijn grijzige ogen vielen op het blaadje dat Helena net had verfrommeld. 'Was je ergens mee bezig?' Vroeg hij nieuwsgierig. Hijzelf had nauwelijks iets te doen, maar hij bood zich ook niet aan. Misschien moest hij gewoon aan het werk om afleiding te zoeken. Maar het labyrint trok steeds zijn aandacht. Hij zuchtte en haalde zijn hand door zijn haar.

Ze schudde haar hoofd, waardoor haar bruine lokken voor haar gezicht danste. "Niet echt, ik zou iets moeten uitreken. Maar zo'n rekenwonder ben ik nu ook weer niet." Ze haalde haar schouders onverschillig op. "Ik hoop dat ik ooit toestemming krijg om dat labyrint in te gaan. Daar kijk ik naar uit, gewoon gaan en de vrijheid voelen." Of het valse gevoel van vrijheid toch, want zolang ze hier zaten hadden ze geen vrijheid, toch geen echte.

"Niet echt, ik zou iets moeten uitreken. Maar zo'n rekenwonder ben ik nu ook weer niet." Ze haalde haar schouders onverschillig op. "Ik hoop dat ik ooit toestemming krijg om dat labyrint in te gaan. Daar kijk ik naar uit, gewoon gaan en de vrijheid voelen." Oliver knikte instemmend. 'Ik wil niet perse de uitgang vinden, ik wil gewoon weten hoe het labyrint er van binnen uitziet, ik gewoon kunnen rennen naar plaatsen die ik niet ken. Ik heb het hier tussen die vier muren wel gezien.' Zei hij en hij begon aan het volgende blaadje te verscheuren.

'Ik wil niet perse de uitgang vinden, ik wil gewoon weten hoe het labyrint er van binnen uitziet, ik gewoon kunnen rennen naar plaatsen die ik niet ken. Ik heb het hier tussen die vier muren wel gezien.' Ze knikte en staarde naar haar handen. "Ik snap je, al zou ik wél graag een uitgang vinden." Grijnsde ze onschuldig. De blaadjes sneuvelde tussen hun handen en zonder genade pakte ze allebei weer een volgende.