Nightmares and dreamscapes

Evan rolde met zijn ogen toen hij de irritatie bij Evangeline opmerkte. Ja, hij wist dat hij het op een slecht moment had gezegd en dat ze verder had willen zoenen met hem, maar moest hij haar dan maar pijn laten lijden? Nee, geen haar op zijn hoofd dat daar aan dacht. En langzaam schuifelde hij naar achteren terwijl hij haar stevig vasthield, maar hij kon het niet helpen dat zijn ogen constant naar haar lippen gleden. Die volle lippen die hij dolgraag nog eens wilde kussen. Plotseling voelde hij de bank tegen zijn knieholten, maar lang tijd om daarover na te denken had hij niet. Evangeline duwde hem op de bank en kwam vervolgens op hem zitten. En ondanks dat hij zich in wilde houden, merkte hij dat heel zijn lichaam reageerde. Allereerst had je natuurlijk zijn hart die sneller begon te kloppen. Dan het kippenvel dat zich over heel zijn lijf leek te verspreiden. En dan nog de natuurlijke reactie die gebeurde als er een prachtig meisje op zo’n manier op je kwam zitten. Tja, hij dacht niet dat verdere uitleg nodig had, maar het liet zijn wangen wel rood worden. Want damn, het was helemaal niet zijn bedoeling geweest om dit te voelen. Het feit dat ze zijn shirt naar boven duwde maakte het niet veel beter. God, wat had hij zin om haar om te draaien en dingen te doen die de rest van de Glade niet moesten weten. En gelijk schoten zijn gedachten naar het feit dat de deur open was, dat het al tegen de ochtend begon te lopen en dat er zomaar iemand binnen kon komen. Maar al dat leek onbelangrijk toen hij haar handen overal leek te voelen. Of nee, het was haar bovenlijf die hij voelde. Ze leek er expres veel druk op te leggen. En ja, ook daar. Zodat hij haar kon voelen. En damn, wat wilde hij dit graag. Alleen had hij gewenst dat dit onder andere omstandigheden kon. Hij had het gevoel dat hij gebruik van haar aan het maken was. Van de situatie. Hij wilde dit wel, maar aan de andere kant ook weer niet. Maar ze was zo moeilijk om te weerstaan. Evan wist dat Evangeline suggereerde naar het feit dat hij zijn shirt uit moest doen, maar toch nam twijfel hem even over. Zijn shirt was echter zo goed als helemaal naar boven gedrukt en zijn blote bovenlijf was toch al zichtbaar. En dus trok hij het ding met een snelle beweging uit, geen idee hebbend of dat wel een goed idee was. En dat was het moment waarop het fout ging. Opeens ging haar gewicht van hem af. Hij schrok van de plotselinge gewichtsafname en liet zich even op zijn armen zakken. Zijn blauwgrijze ogen keken haar vragend aan, maar kregen een donkere blik van bezorgdheid toen hij zag in wat voor toestand ze daar zat. Hij was het feit dat hij zijn shirt had uitgedaan en dat het ding daar ergens lag vergeten. Hij was ook het gevoel dat ze hem daarnet had gegeven vergeten. Hij was lang niet opgewonden meer. Nee, dit had hij niet voor mogelijk gehouden. Dat dit zou gebeuren. Maar ergens had hij er wel rekening mee moeten houden, want ze vroeg veel te veel energie van haar lichaam. Energie dat haar lichaam nu nog niet had. Nee, dit konden ze nog eens een andere keer doen. Stom dat hij zich had laten meeslepen, zeg. Evan voelde een huivering over zijn rug gaan toen een koude windvlaag door de open deur naar binnen gleed en zijn bovenlijf daarop reageerde door kippenvel te vertonen. ‘Hé, schatje,’ sprak hij zachtjes. Het koosnaampje klonk belachelijk, maar Evan had het ter plekke verzonnen en vond dat het eigenlijk nog niet zo verkeerd klonk. Het klonk compleet. Alsof ze nu al van hem was. Hij schudde zijn iets te positieve gedachten weg, kroop naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. Hij drukte een kus tegen haar hand aan. ‘Evangeline,’ sprak hij. Hij probeerde haar handen van haar oren te halen. ‘Kijk me aan.’ Hij legde zijn voorhoofd tegen de hare, geen aandacht bestedend aan het feit hoe het over moest komen nu hij hier met ontbloot bovenlijf voor haar zat. ‘Je vraagt veel te veel werk van je lichaam. Je moet rusten. Wat er daarnet speelde tussen ons kan later ook wel. Je moet rusten,’ herhaalde hij nog eens voor de duidelijkheid. ‘Zo gaat het anders echt niet en voel je je enkel gefrustreerd. Ik kan wachten. Wij kunnen wachten.’ Dat deed pijn om te zeggen, maar het was waar. Haar gezondheid ging boven alles. Boven àlles.