[open] Gotcha!

Dreigend liet hij de kip op z'n schoot naar haar toe kruipen, de kraal oogjes keken haar kwaadaardig aan. Quasi-bang kroop ze achteruit, waarna ze haar handen voor haar gezicht kruiste. "Doe me geen pijn." 'Snikte' ze, maar eigenlijk moest ze haar best doen om haar lach in te houden.

Toen hij zijn kip terug trok, haalde ze opgelucht adem. "Bedankt!" Grijnsde ze opgelucht. Al bleef de kip wel een kwaadaardigschepsel en had ze vanaf nu kippenfobie, voor de rest waren er gelukkig geen trauma's. Aw shuck, hij begon weer over het ondervragingsrondje, hoe ging ze zichzelf hier uit klappen? "Waarom nier?" Probeerde ze zichzelf tijd te geven, zodat ze nog even kon nadenken.

Nadenkend beet ze op de binnenkant van haar wang, hij had wel gelijk. Zou ze het dan maar gewoon zeggen? Of was er een andere mogelijkheid? Even bleef het stil, terwijl haar hersenen op volle toeren draaide. "Omdat ik vind dat jullie een mooi koppel zijn." Mentaal af ze zichzelf een klopje, hier had ze zich mooi uit weten te praten. Of dat dacht ze toch.

Het leek erop dat het ging werken, en heftig knikte ze. "Jullie zingen beide, jullie praten tot in de nacht door," Ze keek hem quasi-streng aan, "Denk maar niet dat ik dat niet gehoord heb." Waarna ze onverstoorbaar verder ging met opnoemen, op haar vingers telde ze alles op. "Bij jou lijkt Alex zich meer op haar gemak te voelen. Die kus." Ze wiebelde met haar wenkbrauwen, haar laatste argument was absoluut niet het minst belangrijke geweest.

Dit ging de goede kant op, zong ze in haarzelf. "Zou je denken dat het iets zou kunnen worden dan?" Weer knikte ze heftig. "Jazeker!" Vertrouwde ze hem toe. De kip was ze even vergeten en vol energie was ze recht gesprongen. Het dier maande haar, fladderend met zijn vleugels op Fletchers schoot, tot rust en licht morrend ging ze terug zitten.

Dat het hem verwarde was nu wel duidelijk. "Waarom denk je dat zozeer? Ze keek hem recht aan. "Omdat," Ze rekte haar 'a' uit, "Ik de meest geweldige koppelaarster ben in de Glade." Blufte ze zelfingenomen. Hoewel dit eigenlijk haar eerste 'project' was, vond ze dat ze het tot nu toe toch wel al aardig deed.

Zo onzeker had ze de blonde jongen nog nooit gezien. "Ik denk niet dat ik goed genoeg ben voor een relatie." Verbaasd stond ze op, de kip volgde haar met die enge kraaloogjes. "Fletcher," Als hij een achternaam had gehad, had ze die waarschijnlijk erbij gezegd, "Waarom zou jìj niet goed genoeg zijn voor een relatie? Geef me één reden!" Haar ogen stonden hard en vastberaden, haar armen waren voor haar borst gevouwd en haar voet tikte op de grond.

De hele houding van de jongen veranderde, misschien was ze wat te hard geweest. "Geef me een reden waarom ik dat wél ben?" "Omdat Alex je wel de moeite waard vindt." Floepte ze er zonder na te denken uit, als ze geïrriteerd raakte ging ze dingen zeggen, dingen die ze beter niet zei. Toen ze realiseerde wat ze gezegd had keek ze geschrokken naar beneden. Had ze het nu verknald voor Alex? Ze hoopte van niet.

De kip werd onrustig, Fletcher werd onrustig en daar werd Helena ook onrustig van. "Vind je het leuk om daar grapjes over te maken?!" Geschokt keek ze hem aan, dacht ze nu echt dat ze daarover grapjes zou maken? "Denk je nu echt dat ik over zoiets serieus grapjes maak?" Haar warme, zachte stem veranderde in een kille, schelle stem, haar blauwe ogen keken hem verontwaardigt aan.

"Jouw leventje is toch een en al zonneschijn, was het waarschijnlijk hiervoor ook." Het raakte haar, het raakte haar echt. "Mijn leven? zonneschijn?" Zei ze verbaasd, vanbinnen voelde ze het branden. Het ging gebeuren, ze voelde het en er was geen weg meer terug. "Je bent gewoon een klein kind." Dat was de druppel. Kwaad stapte ze op hem af en priemde ze haar vinger in zijn borst. "Ik, een klein kind!" Brieste ze kwaad. "En nu moet jij eens opletten, meneertje!" Haar ogen spuwde vuur, ze probeerde zich te controleren, probeerde tot 10 te tellen, maar het hielp niks. "Niemand hier heeft een gemakkelijk leven, niet toen, niet nu en later ook niet! Iedereen heeft littekens, de ene zichtbaar, de andere onzichtbaar. Ik weet niet wat jou achtergrond is, of de mijne. Maar dat doet er allemaal niet meer toe! Het enige wat telt is dit verdomde oord. Ik waag mijn leven elke dag, samen met Oliver, om een uitgang te vinden. Ik heb daar dan wel zelf voor gekozen, maar denk je niet dat ik bang ben? Dat ik bang ben voor de dood? Voor de Grievers? Denk je nu echt dat achter dit," Ze wees naar haar gezicht, "Alleen maar fijne gedachten zitten!? Jij bent hier het kleine kind, blind voor de dingen om hem heen. Heb je nu echt niet door wat Alex voelt?" Ze was kwaad, woedend en ze kon het niet meer stoppen. Tranen kwamen in haar ogen toen ze verder ging. "Snap je het dan niet? Snap je het dan helemaal niet? Denk je nu echt dat dit alleen om jou draait? Alleen om je bromance met Max?" Ze draaide zich van hem af, proberend haarzelf weer in de hand te krijgen. Bijna, bijna had ze hem geslagen. Veel had het niet gescheeld of ze had hem gemept, hard gemept.

Zijn laatste woorden waren slechts een waas, dingen over Heks en dat ze het zelf moest zeggen, maar al snel legde ze het verband. "Bangerik!" Gilde ze hem achteraan, "Je bent gewoon bang om gekwetst te worden!" Haar stem was schril, maar haar ogen spuwde vuur. Ze moest even alleen zijn en wat was nu een betere plek dan het labyrint? Haar Runner-outfit had ze toch aan en op haar klokje zag ze dat ze nog minstens 2 uur had voor de poorten sloten. Ze zou niet ver gaan, gewoon de eerste gang. Zodat ze even tot rust kon komen, kwaad zette ze een stevige pas in richting de poorten. Laat de stomme shucker maar denken wat hij wou, ze wist -diep vanbinnen- dat ze gelijk had.