Higher point

Ookal was ze hier nog niet zo heel lang ze dacht at ze doorkreeg hoe het hier ging. Ze had alles nu aan aantal dagen bekeken van haar plekje tegen de muur aan in de schaduw. Zij kon iedereen makkelijk zien maar het zou minder snel voorkomen dat iemand haar zag. Opnieuw gleed haar blik eens langs de muren, langs de opening, iets waar ze erg graag doorheen zou willen rennen met de runners en door naar de rand die ver, ver boven haar hoofd zich van de lucht scheidde. De wand, het enige wat tussen hun en the maze stond, een enorm doolhof. Een zucht gleed uit haar keel terwijl ze rustig op sprong. Haar blik gleed voor de zoveelste keer rond tot ze bleven steken bij het boomhuis. Ze zou eens zien hoe het eruit zag als ze wat hoger stond. Ze wist wel dat ze nooit over de muren heen zou kunnen kijken, de maten klopte gewoon niet, en ze verwachtte niet dat ze ooit iets zouden maken wat hoog genoeg zou kunnen zijn. Maar voor nu was het goed, ookal was het maar om de rest even in de gaten te houden. Met snelle stappen liep ze erheen en klop snel en soepel de het boomhuis in en ging daar zitten. Haar blik ging rond voor ze op haar buik ging liggen en ze bekeek. Dit was zoveel makkelijker dan met ze praten.

{Oliver First}

Een lichtstraal viel de boomhut in en gleed net over een deel van het been van de jongen, die half in slaap was. Hij lag hier nu al een paar uur, dan weer slapend, dan weer wakker. De avond ervoor was hij niet naar zijn hangmat gegaan want iemand zien of spreken had hij geen zin in. Sinds het gesprek met Max over de beelden die hij had gezien voelde hij zich kwetsbaar en kwam steeds maar de gedachte in zich op dat iedereen het nu wist. Hij durfde gewoonweg mensen niet onder ogen te komen. Dus had hij zich verscholen in het boomhutje, hopend dat niemand hem zou vinden. Wat op heden nog niet gebeurd was. Echter had hij honger gekregen, die in het laatste halfuur alleen maar erger was geworden dus van slapen zou niet veel terecht komen. Dus staarde hij wat naar de planken boven hem, luisterend naar de stilte en in de verte het zachte geroezemoes van de laarders. Zo was het wel leuk.
Maar de prettige sfeer moest natuurlijk worden verstoord door een of ander bars wezen dat ook besloten had de boomhut te bezoeken. Zolang het niet iemand was die hij goed kende was het oke. Zijn ogen gingen even open en zagen een meisje met rood haar, gelukkig ander rood haar dan Hayden, zitten. Oliver zuchtte alleen, geërgerd, maar hield voor de rest zijn mond. Misschien zou de meid hem met rust laten.

Het enige waar ze eigenlijk mee bezig was was naar de rest van de laarders kijken. Echt zin om tegen ze te praten had ze niet dus bleef ze maar, net als de afgelopen dagen op afstand om ze te bekijken. Rustig leunde ze met haar hoofd in haar handen en haar ellebogen op het hout terwijl haar onderbuik net het hout nog raakte. Terwijl rustig met haar benen heen en weer ging volgde ze de Laarders terwijl ze heen en weer liepen, hun werk deden. Nog altijd wist ze niet welke taak zij hier op zich ging nemen, dat kwam vanzelf wel goed verwachtte ze. En anders zou ze gewoon hier blijven, of tegen de muur, iedereen bekijkend. Rustig bekeek ze de mensen die dichtbij liepen. Dit was wel een heerlijke plek, die zon scheen hier niet zo fel en niemand zag haar hier, terwijl zij wel hun kon bekijken. Niet dat iemand uberhaupt naar haar omkeek, gelukkig.
Langzaam keek ze op toen ze een geërgerde zucht hoorde. Ze schrok een beetje van de jongen die bij haar in de boomhut lag. Gewoon omdat ze niet verwacht had dat hier iemand zou zijn. Echter liet ze die seconde van schrik in geen enkel deel van haar lichaam zien. Ze keek gewoon weer rustig weg. Hij zag er niet uit alsof hij behoefte had aan een gesprek en dat had zij ook niet dus het was gewoon beter om hem te negeren, voor nu teminste. Al hoewel, misschien had hij nog wel leuke roddels over de mensen hier. Hmm, misschien later. Ze draaide zich weer terug naar de glade terwijl ze de randen van de muren volgde met haar ogen.

Even bewoog hij zijn schouders op en neer, om wat comfortabeler te leunen tegen de houten muur van het huisje, dat nodig een opknapbeurt nodig had. Hier en daar kraakten planken en zo heel gezond zagen er ze er ook niet meer uit. Hij zag hoe het meisje leek te schrikken van hem, maar het goed verborg. Hij was onder de indruk, kon hij dat ook maar. Gewoon doen alsof er niets aan de hand was, gewoon zijn leven doorleven. Hij zou het kunnen, als zijn kop niet steeds terug viel op de hallucinaties en hij maar onaardig tegen mensen bleef doen. Met een lichte kreun kwam hij van de muur af en verschoof in de richting van het meisje, om op een kleine afstand van haar te gaan zitten, met zijn benen over de rand bungelend. Het meisje lag op haar buik en even bekeek hij haar. Ze was mooi. Vervolgens richtte Oliver zijn blik weer op de mensen beneden hem. Een korte tijd zei hij niets. 'Het is fijn niet?' begon hij zachtjes, zijn stem schor van het lange tijd niet praten, 'Om mensen beneden te zien, terwijl zij jou niet zien?' Zouden de Creators ook zo denken? Zouden ze daarom dit project hebben gestart?

Terwijl hij verschoof probeerde zij zich te richten op de mensen. Hij schoof niet lang, waarschijnlijk zat hij niet lekker meer. Rustig legde ze haar gezicht weer in haar handen en probeerde de gesprekken een beetje te volgen maar het enige wat ze hoorde vanaf hier was gemompel, gelukkig was ze goed in lichaamstaal, ookal negeerde ze die vaak. Het was op dit moment wel handig, zo kon ze de gesprekken toch soort van volgen. Helaas waren er niet echt hele interessante gesprekken bezig. Een zucht ronde over haar lippen terwijl ze aan het hout begon te plukken. Het zag er niet echt goed uit. Misschien kon ze dat doen, gebouwtjes onderhouden. Ach joh, wie wist er zou vanzelf wel iets binnenkomen wat ze leuk vond.
Opnieuw hoorde ze de gast bewegen, deze keer in haar richting. Ze keek niet naar hem op terwijl ze zijn ogen voelde en keek weer naar de mensen. Toch keek ze op toen hij begon te praten. 'Het is heerlijk' glimlachte ze een beetje. Ze liet haar ogen weer terug glijden rustig met haar benen in de lucht schommelend. 'Zo kom je achter alles wat hun doen, maar wat jij doet in een vraag voor hun' antwoordde ze rustig.

Oliver keek het meisje aan terwijl ze praatte. Ze begreep hem, of hij begreep haar. Of allebei. Hij knikte instemmend en vestigde zijn blik weer op de mensen beneden hem. Hier en daar herkende hij hoofden, maar zijn ogen trokken zich al vrij snel naar het labyrint. Naar de grijze muren met zijn eeuwige klimop. Ergens daarbinnen waren Helena en Erik nu aan het rennen. Erik, de jongen die zijn taak had overgenomen. Veel respect kon hij niet opbrengen voor de jongen of voor Helena, gewoonweg omdat zij doorgingen met iets wat een waardeloze poging was om levens te redden. Het labyrint was er om hen binnen te houden, niet om leuk gangetjes te verkennen. Hij zuchtte even voordat hij zich weer tot het meisje wendde. 'Klinkt alsof je niet graag met mensen om gaat.' Zei hij alleen maar, niet goed wetende of hij dit gesprek moest door laten gaan of dat ze gewoon met rust gelaten wilde worden. Ze leek er niet al te open voor tenminste. Hij ging met zijn hand door zijn haren en probeerde niet al te veel in haar richting te kijken, ergens toch wel blij dat er iemand was waar hij zijn mond tegen open kon doen.

Ergens vond ze het wel lekker om zo met iemand te zitten. Ze hoefde niet veel te praten, hij ging geen irritante vragen stellen, dingen vertellen die haar al lang duidelijk waren of wat dan ook. Hij keek gewoon mee naar de rest van de mensen. Rustig keek ze naar beneden. Ze herkende nog niet echt gezichten. De enige die zich aan haar hadden voorgesteld waren Ayla en Max maar ze kende hen nog niet goed genoeg om een oordeel over hen te hebben. Kort bekeek ze de jongen naast haar, wat hij had haar ook bekeken. Ze glimlachte kort en keek weer weg. Ze volgde een meisje met haar ogen en liet ze even langs de muren gaan tot ze bleven haken bij de deuren. De runners zouden zo weer terug komen.
'Ligt eraan wie, je hebt ook stukken irritatie rondlopen' mompelde ze rustig en keek naar Anthony. Daar wist ze meteen al van dat zij het niet geweldig zouden vinden. 'Maar dingen zoals dit vallen wel mee' Kort keek ze zijn richting in en beet zacht op haar lip weer rustig aan de planken plukkend sinds er toch niets veel interessants gebeurde daar beneden. 'Jij dan?'

Oliver kon het niet laten om een klein lachje uit zijn mond te laten ontsnappen. Er waren inderdaad genoeg stukken irritatie. Maar hij was er zelf een van, dat kon hij zelf wel raden. Hij was irritatie zelve, kon je zeggen. Hij haalde nonchalant zijn schouders op bij haar vraag, even twijfelend wat hij moest zeggen. Moest hij het gewoon afwimpelen en doen alsof er niets aan de hand was, of gewoon zeggen dat hij bijna niemand hier aardig vond? 'Ligt er inderdaad aan wie het is. Ik denk dat ik met twee mensen op kan schieten. De rest kan door de grond zakken.' Merkte hij wat onaardiger op dan dat hij eigenlijk voor ogen had gehad. Vroeg of laat zou ze toch wel te weten komen van iemand wat er met hem was gebeurd, dus een heel verhaal ophangen en liegen was niet echt een goede optie. Even deed hij zijn mond open, niet goed wetend wat te zeggen, en sloot hem weer. 'Dus.' Zei hij en schraapte zijn keel. 'Nog leuke dingen gedaan vandaag?' Want ergens anders over praten kon hij niet echt.

Het leek even tijd in beslag te nemen voor hij antwoord gaf, dat maakte haar niet echt uit, ze keek hem rustig aan. Snel daarop keek ze weer weg door de onaardige manier waarop hij het zei. Ze was het met hem eens, dat niet. Maar ze had liever niet dat ze van iemand door de grond mocht zakken. 'Met wie kan je opschieten dan?' vroeg ze rustig en keek langs de mensen. Ze keek weer terug naar het hout terwijl ze er rustig aan bleef plukken. Ergens was ze wel benieuwd met wie hij het dan wel kon vinden, aan de andere kant, wat zou het haar moeten uitmaken, het ging voor haar niets veranderen. Als ze een beetje hetzelfde dachten als zij zou ze misschien daarin tegen nog wel even gaan kijken.
Ergens was ze wel blij dat hij het gesprek niet opgaf. Al was het niet echt een vraag waar ze antwoord op kon geven, ze bedoelde maar, wat voor leuks was hier nou weer om te doen. 'Ik zou geen idee hebben wat voor leuks hier te doen zou moeten zijn' antwoordde ze dus ook en draaide zich op haar rug. Ze rekte zich even uit en ging rechtop naast hem zitten.

Hij beet even kort op de binnenkant van zijn wang en keek op toen ze sprak. Er waren eigenlijk maar een persoon van wie hij echt hield en aardig vond, en van de ander was het meer respect. 'Wel, eigenlijk twee personen. Hayden is zo'n beetje de enige die me begrijpt. En Max respecteer ik gewoon. Die gast weet goed zijn geduld te houden.' Merkte hij nonchalant op. 'Maar ik denk dat er wel een derde persoon bij aan het komen is.' Zei hij iets speelser met een knipoog naar het meisje toe. Oliver grinnikte bij haar antwoord op haar vraag, hij kon haar wel begrijpen. 'Wel, je kan 's nachts er tussenuit knijpen, een fles alcohol pakken en vervolgens je ergens in het bos klemzuipen en naar de sterren staren. Klinkt misschien niet geweldig, maar dat is het wel. Tenminste, als je met z'n tweeën bent.' Was dit nu een onderliggende uitnodiging? Hij wist het zelf niet eens, hij wist niet eens waarom hij het zei. Maar het meisje leek een goede invloed op hem te hebben.

Hmm Hayden en Max. Hij had zeker gelijk, Max kon zeker zijn geduld bewaren. Anders zou je niet een aantal uur met haar om je heen kunnen lopen. Een kleine glimlach gleed over haar lippen terwijl ze naar de mensen keek. Respect, dat vond ze opzich wel gepast bij hem. Hayden daarin tegen was ze nog niet tegen gekomen, ze vroeg zich slechts een seconde af wie dat was maar daar ging ze vanzelf achter komen, had ze het idee. Ze glimlachte en keek naar hem. Met hem ging ze het wel vinden, daar was ze vrijwel zeker van. Haar ogen stonden helder terwijl ze naar hem luisterde. Kort keek ze weg. 'Hmm, dat klinkt eerlijk gezegd best goed' Even staarde ze naar de mensen. 'Enig idee wie er met me mee zou willen doen?' glimlachte licht speels terwijl ze weer terug naar hem keek. Wie weet, het klonk in ieder geval als een leuk idee.

Hoe meer tijd er verstreek, hoe meer Oliver het meisje aan durfde te kijken. Ze was mooi en vriendelijk, iets wat hij in de afgelopen dagen sterk gemist had. Behalve het mooie gedeelte dan, hij had Hayden nog steeds. Maar zo vaak had hij haar niet gezien, dus je kon zeggen dat het 'mooi' zijn er wel bij paste. Een grijns sierde zijn lippen toen hij het meisje, van wie hij nog steeds haar naam nog niet wist, aanhoorde. 'Wel je zou kunnen zeggen dat ik de ervaringsdeskundige hier ben. En het is altijd handig om er een bij je te hebben.' Reageerde hij speels terug terwijl hij zich half richting haar draaide, een been nu van de boomhut afbungelend, de andere nu op het platform liggend. De stomp van zijn hand legde hij op het been naar dat op het platform lag. Hopelijk zou ze er niet van af schrikken. 'Ik ben Oliver trouwens, want volgens mij hebben we elkaar nog niet echt voorgesteld.' Zei hij met een flauwe grijns.

Rustig liet ze haar onderbenen over de rand naar beneden bungelen en leunde glimlachend achteruit op haar ellebogen terwijl ze hem aankeek. Waarschijnlijk was hij de eerste hier waarmee ze het wel ging vinden. Niet dat ze echt sterk iets had tegen de rest die ze tot nu toe ontmoet had maar om dat nou vrienden te noemen. Nou kon ze dat van hem ook nog niet maar ze zag dat sneller gebeuren dan bij de rest. Hij snapte haar teminste een beetje. 'Een ervaringsdeskundige hmm, klinkt handig om mee te nemen' grijnsde ze speels naar hem. Ze keek toe hoe hij weer veranderde van positie en keek even kort naar de stomp. Zacht beet ze op haar lip, om zich in te houden niet te vragen wat er gebeurd was. Maar ernaar staren wou ze niet dus keek ze hem weer aan. 'Oh ja, Dat kwam niet eens in me op' glimlachte ze. 'Ik ben Sammy, of nou ja Sam'

Hij knikte, al wist hij niet helemaal waarom. Hij vond het leuk dat ze mee ging in het grapje wat ze beiden hadden opgezet, in de laatste dagen was hij eigenlijk niemand tegen gekomen die hem zo behandelde. Gewoon, normaal. Het was alsof ze rekening hield met iets waarvan ze zelf niet eens wist wat het was. Hij respecteerde het. 'Een ervaringsdeskundige is altijd beter dan niets.' Voegde hij met een simpele grijns toe. Oliver stelde zich voor, en zo ook deed het meisje. Sammy, of Sam, leuke naam vond hij zelf. 'Aangenaam Sammy.' Hij glimlachte en ging met zijn hand door zijn haren. Hij had haar ogen zien vallen op zijn handloze arm, maar was blij dat ze er geen opmerking over maakte. 'Dan nu, wanneer wilde je dan iets leuks gaan doen? Vanavond, morgen?' Het liefst wilde hij vanavond, gewoon in de goede vibe blijven en gewoon weer eens lol hebben. Lol die hij de afgelopen dagen zelf maar achterlijk had gevonden. Oh, hoe snel personen om konden slaan.

Even beet ze op haar onderlip om een lach binnen te houden. Ze wilde liever niet dat er iemand omhoog kwam om te vragen wat ze aan het doen waren, dat was nou precies iets waar ze nu even geen zin in had. Nu had ze het eindelijk een keer leuk hier. Hij ging door in hun grap en ergens maakte dat het voor haar alleen maar leuker. 'Volgens mij is iemand als jij sowieso beter dan niets' sprak ze terwijl ze langs de muren keek. Ze wist niet wat ze ervan moest vinden als hij haar naam zei en niet de afkorting. Het klonk te schattig, onschuldig en wel ze haatte het gewoon als iemand haar zo neerbuigend aansprak. Maar ze had er op een of andere manier geen problemen mee als hij haar zo noemde. 'Aangenaam Oliver' glimlachte ze en stak haar hand naar hem uit. Het ging automatisch, misschien was dit haar aangeleerd in haar leven voor ze hier terecht kwam, wist zij veel. Kort dacht ze na en trok haar schouders op. 'Ik heb toch niets beters te doen, dus ik weet niet hoe het met jou zit maar ik zeg vanavond klinkt goed'

De glimlach bleef op zijn gezicht staan toen ze hem opmerkte als iets dat beter was dan niets. Het was opbeurend en gaf hem een gevoel vanbinnen wat hij niet helemaal kon plaatsen. Maar het was een fijn, positief gevoel. Hij was opgelucht toen ze voorstelde om het 's avonds te doen. Dan had hij tenminste vanavond iets te doen en morgen de afleiding door de barstende koppijn die hij zou krijgen. 'Klinkt helemaal goed voor mij. Al wil ik van te voren wel iets eten, want drinken op een lege maag is nooit goed.' Zei hij met een grijns. 'Spreken we met schemering voor het bos af dan?' Vervolgde hij met zijn vraag. Niet dat hij nu al aanstalten wilde maken om te vertrekken, het was gewoon een zekerheid. Plus het gaf hem een inschatting hoeveel tijd hij had om drank mee te smokkelen plus bij de cooks langs te gaan, Hayden te ontwijken en iets te eten mee kon pakken. Niet dat het hem veel uit zou maken. Hij zou eindelijk weer eens iets leuks gaan doen.

Rustig leunde ze tegen een houten paal terwijl ze met haar benen over de rand bungelde. Ze had dit niet verwacht toen ze zich had voorgenomen om hier heen te gaan. Toen had ze gehoopt dat ze alleen was geweest en ze gewoon rustig naar de rest had kunnen staren zonder dat zij gezien werd. Maar ergens was ze er wel blij mee dat dat niet gebeurd was. Haar dagen begonnen behoorlijk eentonig te worden, en zo had ze nog eens wat anders te doen. Ze keek even naar beneden en grinnikte. 'Ja, iets eten is inderdaad een best slim plan' Ze had het liever niet dat ze die avond over haar nek zou gaan bij het kleinste slokje omdat ze niets gegeten had. Ze ging wel even kijken waar ze het vandaan ging halen, maar het ging haar zeker lukken. Ze had geluk dat ze erg lichtvoetig was en amper geluid maakte terwijl ze liep. 'Schemering klinkt goed' knikte ze. Had zij genoeg tijd in ieder geval. 'Neem jij de drank mee?' grinnikte ze. Dat was in ieder geval dan al een taak die zij dan niet hoefde te doen. Want damn, ze wou ook nog even een douche nemen.

Oliver volgde haar voorbeeld en leunde tegen een paal aan die de reling vasthield van de hut. Hij knikte instemmend bij het horen dat Sammy ook nog wel wat wilde eten, al had Oliver zich voor genomen zelf alleen te gaan eten. Ruimte moest er zijn. Daarbij had hij waarschijnlijk meer honger dan haar omdat hij al een lange tijd niet meer gegeten had en dus trek had gekregen. 'Drinks on me.' Zei hij als bevestiging dat hij de drank zou regelen. Niet dat dat heel moeilijk was. Gewoon het gebouw in lopen, een paar flessen pakken en weer weg gaan. Oliver was misschien iemand die de laatste tijd veel gedronken had, dus erg opvallen zou het niet doen. Zolang ze hem maar niet aanhielden en over zijn drankprobleem begonnen. Dan liet hij met alle liefde een fles op hun hoofd kapot knallen. Met een beetje gekreun stond hij op en klopte wat stof van zijn broek. 'Dan ga ik maar eens richting de keuken, aangezien mijn vriendin wel een verklaring wil hebben waar ik de afgelopen twee dagen ben geweest.' Een flauwe grijns lag op zijn lippen, maar zijn ogen zagen er uit alsof hij naar de hel ging.

Kort knikte ze toen hij bevestigde dat hij de drank zou halen. Mooi, dan bleef zij nog even liggen. Een glimlach sierde haar lippen toen ze naar de lucht keek. schemering lag nog zeker 2 uur verder, maar dat maakte niet uit. Had zij nog even tijd om rustig te liggen en dan opzoek te gaan naar wat te eten. En als ze niet te lang bleef liggen ook nog even om te douche. Ze wist dat ze niet lang schoon ging blijven gezien ze vannacht op de grond in het bos zou liggen maar het voelde gewoon even beter. Rustig keek ze op toen ze hem hoorde opstaan en luisterde naar zijn woorden. Zijn vriendin hmm, zou die het wel heel leuk vinden dat hij met haar ging hangen vanavond, ach ja, ze waren gewoon vrienden toch? Soort van. Ze grinnikte even door de blik in zijn ogen. 'Ik wens je heel veel succes met je opdracht' ze strekte zich en ging rustig weer liggen op haar rug zodat haar benen over de rand kon bungelen. 'Ik zie je bij schemering weer'

Hij glimlachte even en knikte bij haar woorden. Succes had hij wel nodig ja. 'Dankje. Ik hoop dat ze Helena nog niet gezien heeft, dan is haar mood wel te handelen.' Zei hij met een lach maar onzekerheid was duidelijk in zijn stem te horen. Met Hayden praten na hij heel lang niets van zich had laten horen was niet zijn favoriete bezigheid. Oliver draaide zich om en liep naar de trap toe, ergens blij dat hij verlost was van dat stoffelijke huisje, maar ergens ook spijt dat hij nu het leuke meisje moest verlaten. Het was een fijn gesprek geweest, zeker iets wat hij opnieuw wilde doen. En dat kon vanavond natuurlijk. Hij glimlachte naar haar. 'Tot de schemering,' beantwoorde hij haar terug. Met een lichte zucht begon hij aan de afdaling, om beneden zijn leren jack wat beter te doen en langzaam met handen in zijn zakken naar de hut te lopen waar de Cooks aan het werk waren. Langzaam drong ook zijn geïrriteerde persoonlijkheid weer op nu hij zich weer onder de mensen bevond. Hij draaide zich nog een keer om en zwaaide naar Sammy, om vervolgens naar het huisje te lopen met snelle pas. Hoe sneller hij het deed, hoe sneller hij er van af was.

-Topic Uit