Where has this thing brought me? //Open\\

Registratiedatum : 22-07-15

Zwart voor zijn ogen, de enige herinneringen die hij nog kon herleven wanneer hij ze probeerde op te roepen. Zijn handen tastten naast zich, hij voelde dozen, zijn hand reikte naar achteren , ijskoud metaal. Waar in hemelsnaam was hij? Ook hij begon langzaamaan een beetje te flippen, geen naam om te herinneren, geen herinneringen om op te rakelen, hij zat in het donker, terwijl hij duidelijk gewaar werd hoe dit ding waar hij in zat naar boven ging. Met zijn vingers greep hij de kooi vast, ja vanaf nu ging hij het ook zo werkelijk noemen. Zijn ogen keken rond, het was te donker om uit te maken wat er was gebeurd, waarom hij hier was. Maar toen er eenmaal licht kwam, kneep hij zijn ogen stijf dicht. Ondertussen was hij zo gewend geraakt aan de duisternis, dat licht hem in elkaar deed krimpen, de zonnestralen op zijn lichaam brandden. De jongen in de kooi durfde zijn ogen niet open te doen, bang om blind te worden. Op een zachte toon sprak hij: “Waar ben ik?” Deels uit hoop dat hij een reactie terug kreeg een deels ook omdat hij niet alleen wilde zijn. Langzaam opende hij zijn ogen en keek hij door de bril die hij ophad, meerdere keren knipperend om te wennen aan het heftige licht.

Registratiedatum : 18-04-15

het geluid van de box liet haar ontwaken uit een onverdiend middagdutje. Ze voelde zich lusteloos en waardeloos door de voorgaande dagen, ze had nog niemand tot de paar seconden geleden gehad om zich op af te reageren. Dat geval in de box zou boeten voor het storen van haar middagdutje. De hele dag had ze nog niets uit gevoerd buiten slapen en op staan en ergens anders verder slapen. Ze stond maar op om er naar toe te lopen gezien niemand anders haar dit middagdutje gunde. Ze sloeg meteen haar armen over elkaar terwijl ze op hem neer keek. 'Waar je bent, in de Glade. Wat je doet? Mijn middagslaapje verstoren dus komt die fucking box uit en maak jezelf nuttig.' Zei ze bevelend terwijl ze nog steeds met een chagrijnige blik op hem neer staarde. 'En bespaar me het gebruikelijke praatje met oh wat is mijn naam. Zie ik er uit alsof ik alwetend ben? Nee nou mooi, je naam komt ergens deze dagen bij je op ploppen. Tot die tijd heet je Greenie of hoe de rest je ook wil noemen. Die muren houden ons veilig. Doe jezelf een plezier en ga niet stoer door die deuren, je komt er niet levend uit.' Het klonk als een klaagzang en een zware geirriteerde schooljufvrouw die de zondebok van de klas opnieuw op zijn kop gaf. Het kleine roodharige meisje haar gelaat stond nog steeds op ontploffen alsof hij haar wat had aangedaan. Wacht dat had hij ook, haar wekken uit haar middagslaapje.

♥ Isa

Registratiedatum : 22-07-15

De kooi waar hij in zat kwam naar boven en hij knipperde een paar keer met zijn ogen voor hij duidelijk een persoon kon waarnemen die voor dit ijzeren ding stond. Hijzelf had eerder gevraagd waar hij was, waarop het meisje duidelijk uiterst geïrriteerd op antwoordde dat hij in de Glade was en haar slaapje stoorde. Zijn bruine ogen keken van top tot teen naar de meid en hij duwde de ijzeren deur van de box open en haalde alle goederen er ineens uit, ze waren vast belangrijk. Dan gaf ze de uitleg over hoe hij zijn naam over de loop van de dag zou herinneren en dat hij Greenie zou genoemd worden tot dan. Wel wat was ze gezellig. Langzaam fronste hij terwijl hij de laatste doos uit de kooi had gehaald en hij peinsde wat zijn naam was, en voorlopig bleef zijn vraag onbeantwoord. “Pardon dat ik u, gewekt heb uit uw slaapje,” begon hij, ongemakkelijk krabbend op zijn achterhoofd terwijl hij zichzelf probeerde een houding te geven tegenover de meid voor hem. Zijn blik ging naar de muren, waarover het meisje had gesproken, ze hielden ons dus veilig. En dan ging zijn blik naar die gigantische deuren, dus daar moest hij alles behalve zijn. Het leek hier wel vredig tussen de muren dus voorlopig zou hij zich hier houden, wat er buiten die muren was, interesseerde hem misschien wel, maar was dus blijkbaar niet iets wat zijn zaken waren. “Mag ik uw naam weten?” vroeg hij, zijn bruine ogen weer op haar gericht, gemerkt dat ze echt boos naar hem aan het kijken was, hopelijk draaide ze bij.

Registratiedatum : 18-04-15

Ze keek tevreden toe hoe hij deed wat ze hem opdroeg te gaan doen. Ze kreeg haar zin, dat was altijd een positief iets. Ergens begon ze hem nu al aardig te vinden tot hij zijn sarcastische muil open trok en tegen haar begon te spreken in haar gedachtes had ze zo een bespottend handje en aapte ze hem bespottend na. 'Dat zou je wel moeten.' Klonk haar zachte en melodieuze stem met een botte ondertoon. De ondertoon die bijna altijd in haar stem te horen was de laatste tijden. Ze trok haar wenkbrauw op bij het woordje u en uw dat ze dus toch goed had verstaan. 'Greenie alsjeblieft kap met dat ge-u en ge-uw en geslijm. En alsjeblief zeg die bruine puppyogen werken echt niet. Mijn naam is Hayden en mocht je iemand nodig hebben voor iets is dat de naam die je niet roept voor hulp.' Zei ze nog steeds zo sikkeneurig als de keer daar voor. Haar humeur was goed verpest door de Oliver en Sammy situatie.

♥ Isa

Registratiedatum : 22-07-15

Zoals elke brave mens zou moeten doen, kwam hij uit die kooi, alles behalve stoer, eerder een beetje onwennig, zeker omdat dit een nieuw terrein was. Een onbekend iets, ook al was zowat alles voor hem nu onbekend terrein want wie was ook alweer zijn geheugen kwijt plus zijn eigen naam? Hij natuurlijk. De meid voor hem had hij gewekt uit haar slaapje en de vriendelijke jongeman dat hij was, excuseerde hij zich ervoor, vriendelijk. Maar haar botte reactie deed hem zijn wenkbrauw optrekken, was zijn spijtbetoon niet goed genoeg? Maar hij vervolgde gewoon, zonder enige toon van de verbazing die hij had voor waarom ze zo deed. Hij had besloten haar naam te vragen, misschien was dat al een stap verder tot een vriendelijke persoon voor zich? Wie weet. Maar ook daar antwoordde ze humeurig en bits op. Kennelijk moest hij kappen met u en uw te zeggen en dus minder formeel doen en zijn puppyogen moest hij ook wegdoen. Wat, puppyogen? Even verbaasd knipperde hij met zijn ogen om dan zich weer te richten op het meisje dat zich nu eindelijk had voorgesteld als Hayden. “Aangenaam Hayden,” sprak hij met een vrolijke glimlach op zijn gezicht, desondanks dat ze slechtgehumeurd was, was het fijn om niet alleen te zijn hier, nu konden zijn vragen dus beantwoord worden. Zijn bruine ogen liet hij over de Glade gaan om dan te vragen: “Hayden, wat is hier eigenlijk de bedoeling?” Hij vond het maar vreemd, een akelig gevoel bekroop hem terwijl hij naar de muren keek. Wat was daarbuiten dan?

Registratiedatum : 18-04-15

De bedoeling, de bedoeling van dit alles was eigenlijk dat hij zou gaan oprotten uit haar zicht maar de hint leek hij niet echt te snappen. Ze zuchtte diep en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Greenie, herhaal mijn laatste zin is.' delegeerde ze hem bot. Ergens wilde ze testen of hij niet misschien doof was. 'Doe je zelf een plezier en staar niet zo naar die muren, je wil niet naar binnen. Mijn vriend ging naar binnen, zo blij als hij was dat hij Runner werd zo teruggetrokken en snauwerig hij werd na zijn hand moest worden afgehakt na een steek door de monsters daar binnen. Hij is gestorven maar met hartmassage tot leven gewekt, je wil niet daar heen.' Ze rolde met haar ogen en staarde hem aan en wendde haar hoofd van hem af. 'volg.' Zei ze zo bot als ze net de hele tijd was geweest.

♥ Isa

Registratiedatum : 22-07-15

Zo blij dat hij was dat hij niet alleen was hier, dat hij toch een beetje gezelschap had. Maar kennelijk dacht Hayden daar niet hetzelfde over, het was duidelijk dat ze hem niet mocht, zelfs hij kon het waarnemen, haast aanraken om het nog een beetje dramatischer te maken. Hij had haar gevraagd wat hier de bedoeling was, hij was nieuwsgierig naar wat achter de muur lag, dus zijn bruine ogen waren ook daar naar toe gericht. Toen ze hem vroeg om haar laatste zin te herhalen keek hij weer naar haar, hij fronste, want het was een belachelijke eis, maar toch deed hij het: “Mocht je iemand nodig hebben voor iets is dat de naam die je niet roept voor hulp.” Ze was letterlijk de enigste persoon die hij kende, dus aan wie anders moest hij al zijn vragen kwijt? Hm, nu begon hij zich al af te vragen waarom ze zo deed, was er iets ergs gebeurd ofzo? Niet dat hij er echt achter wilde vragen. Maar zijn innerlijke vraag werd gewoon beantwoord zonder dat hij er zijn mond voor moest opendoen. 'Doe je zelf een plezier en staar niet zo naar die muren, je wil niet naar binnen. Mijn vriend ging naar binnen, zo blij als hij was dat hij Runner werd zo teruggetrokken en snauwerig hij werd na zijn hand moest worden afgehakt na een steek door de monsters daar binnen. Hij is gestorven maar met hartmassage tot leven gewekt, je wil niet daar heen.' Sprak ze en dan moest hij haar volgen, dus hij stak zijn handen in zijn broekzakken en volgde haar. “Gaat het goed met je vriend nu?” vroeg hij haar, natuurlijk vond hij het verschrikkelijk, want niemand wenstte hij de dood toe, helemaal niemand en het moest rot zijn als je iemand moest kwijtraken aan de dood, ook al kon de jongen zich niet herinneren of hij dit al zelf had meegemaakt. Hij wilde niet al te veel vragen stellen meer, want dat stelde Hayden duidelijk niet op prijs.

PROFIEL RPG SHEET

» [OPEN] What am I doing here?
» The only thing telling me I'm alive, is my beating heart <Open>
» The thing you love the most
» What? [&open]
» I don't like this, at all! [open]

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

Where has this thing brought me? //Open\\