Shock to your system || Open

Registratiedatum : 24-09-15

De jongen voelde hoe iets in zijn wang prikte vanaf het moment dat hij langzaam terug bij bewustzijn kwam en met een ruk schoot hij overeind om zijn hoofd daarna tegen de zijkant van waar hij ook inzat te stoten. Met een grimas wreef hij over zijn achterhoofd terwijl hij met zijn ogen knipperde in een poging om dingen te onderscheiden. Zo nu en dan kwam er een licht voorbij en kon hij voor een kort moment de verschillende boxen en metalen deeltjes van een of andere kooi onderscheiden. Hij was zo gefascineerd door de voorwerpen om hen heen en de kooi opzich dat hij niet eens nadacht over hoe hij er gekomen zou kunnen zijn, of wie hij überhaupt was. Zijn vingers gleden over het metaal naast zijn been terwijl er een lichte frons in zijn voorhoofd verscheen op het moment dat hij zichzelf eindelijk de vraag stelde hoe hij hier gekomen was. Hoe the hell was hij in een kooi terecht gekomen? Wie had hem in een kooi gestoken en nog belangrijker: wie was hij? Zijn blik gleed omhoog vanaf het moment dat het ding tot stilstand was gekomen en zijn ogen werden groot toen hij stemmen hoorde. Zijn eerste instinct vertelde hem om naar te gaan liggen en te doen alsof hij nog buiten bewustzijn was. Hij wist niet waarom, maar op de een of andere manier vertrouwde hij wel op zijn instinct en liet hij zich dus terug languit op de grond schuiven en sloot zijn ogen krampachtig. Hij wist niet waar hij terecht zou komen en of de mensen aan wie die stemmen behoorden te vertrouwen waren of niet. Hij wist helemaal niet wat hij moest doen en hij dacht dat ze hem niet direct iets zouden aandoen als hij zogezegd niet bij bewustzijn was, toch? Hij hoopt toch dat ze hem gewoon met rust zouden laten en dat hij terug zou kunnen keren naar waar hij vandaan kwam. Gewoon blijven liggen en niet bewegen, dan zou alles wel goed komen… hopelijk.

// Open

Registratiedatum : 04-06-15

Het alarm van de Box ging loeiend af. Eleanor moest aan het jonge meisje denken dat ze niet al te lang geleden nog uit de Box had geholpen. Nu leek het opnieuw het geval te zijn dat zij het dichtstbij was. Nou, oké dan. Ze haalde een keertje diep adem en liep toen naar het metalen ding toe. Nog één probleempje: hoe ging ze die deuren open krijgen met een arm buiten gebruik? Het ging op dit moment best goed met haar rechterarm, maar ze wilde het niet weer erger maken door er zware, stalen deuren mee open te gaan trekken. Ze klom op de Box en greep het handvat van één van de deuren met haar linkerhand. Met veel moeite trok ze hem open... en zag niemand in de Box staan. Ze leunde wat verder voorover en merkte toen pas de jongen op die op de bodem van de Box lag. Oh griever, ik moet toch geen mensen gaan begraven die nog niet eens aangekomen zijn? dacht ze wanhopig, maar toen merkte ze dat hij ademde. Ze haalde opgelucht adem. Niet dood. Dat was goed. "Uhm, hallo?" riep ze naar beneden. Ze nam toch niet aan dat iemand op zo'n plek in slaap kon vallen. Dan bleef dus alleen de mogelijkheid 'bewusteloos' nog over. Wat moest ze nu doen? Straks lag hij daar nog langzaam dood te gaan of iets! Moest ze eerst kijken wat er aan de hand was? Of meteen een med-jacker halen? Ze wilde het bijna hardop vragen, maar dat was natuurlijk absurd. Dus, zoals gewoonlijk wanneer ze even geen idee had wat ze moest doen, deed ze helemaal niets. Ze zat daar maar een tijdje naar de greenie te staren. Uiteindelijk schudde ze haar hoofd. Ze moest toch íéts doen. Ze besloot om naar beneden te gaan. Ze kon zich met haar arm niet echt voorzichtig laten zakken, dus klom ze een beetje onhandig via de opgestapelde kratten naar beneden. De hele Box schudde toen ze van de laatste krat af sprong. Ze hurkte neer naast de greenie. "Kun je me horen?" vroeg ze, terwijl ze zachtjes aan zijn schouder schudde.

Registratiedatum : 24-09-15

Gewoon blijven liggen, dan laten ze hem wel met rust. Als hij gewoon deed alsof hij buiten bewustzijn was zouden ze hem gewoon laten gaan, of dat was hoe Rémy dacht. Of hij altijd een wat weirde manier van denken had? Geen idee eigenlijk. Als hij eerlijk moest zijn zou hij zelf niet eens weten of hij lief en vriendelijk of eerder een bullebak was. Hij wist helemaal niets over zichzelf of waar hij woonde voordat hij in de box belandde. Hij wist niet eens wie zijn ouders waren en of hij überhaupt vrienden had. Zou er iemand zijn die hem mistte of waren ze blij dat ze van hem verlost waren? Misschien had iemand die echt van hem verlost wilde zijn hem wel in de kooi gestopt en zijn geheugen gewist zodat hij niet meer terug naar huis zou kunnen gaan. Waarschijnlijk zaten die mensen nu ergens knus te lachen om zijn lot en te hopen dat ze hem zouden vermoorden. Al die vragen en gedachten cirkelden in zijn hoofd rond terwijl hij zich zo stil mogelijk op de bodem van de box probeerde te houden. Dat was alleen niet erg makkelijk als de adrenaline door je lichaam heen vloeide en je gewoon de neiging had om constant te bewegen. Zachtjes tikte hij met zijn vingers tegen de onderkant van de box en probeerde de rest van zijn lichaam met moeite stil te houden. Nee, nee, dit was niet het moment om te bewegen. Als ze wisten dat je wakker was zouden ze hem nooit laten gaan. De zwartharige jongen hield zijn adem in toen boven hem iets leek open te gaan en hij een stem hoorde roepen. Niet reageren, gewoon stil blijven liggen. Ze zouden wel gewoon weggaan als ze merkten dat er niets met hem aan te vangen viel. Het tikken van zijn vingers werd sneller en sneller en stopte abrupt toen de box ineens schudde omdat er iemand na een tijdje in gesprongen was. Damn. Paniek welde in hem op toen hij aangeraakt werd en in een snelle beweging schoot hij terug overeind en kroop zo ver mogelijk van het meisje weg. Hij trilde lichtjes terwijl hij de ander met grote donkere ogen aankeek en terug met zijn vingers ergens tegen begon te tikken. Hij moest gewoon kunnen bewegen en zijn vingers vielen normaal het minst op. Het leek een gewoonte te zijn in plaats van de rest van zijn lichaam te gebruiken om energie kwijt te spelen, alsof hij vroeger – in dat leven dat hij zich niet herinnerde- altijd afgestraft was geweest als hij te druk was. Er was op dit moment zoveel dat hij kon zeggen, zoveel dat hij wilde schreeuwen, maar hij slikte de woorden in. Als hij zou gaan schreeuwen zou dat waarschijnlijk alleen maar anderen alarmeren. De jongen beet op zijn lip terwijl hij het meisje in de gaten bleef houden en probeerde op een normale manier een vraag te formuleren. ”W..wie ben je? Waar zijn we? Wie ben ik.” Nadat hij die ene vraag had kunnen formuleren, kon hij de rest gewoon niet meer tegenhouden. Ondanks de angst die nog altijd door zijn lichaam gierde, wist hij een smalle, schaapachtige glimlach tevoorschijn te toveren. ”Sorry, ik wil gewoon weten wat er gebeurd is.”

Registratiedatum : 04-06-15

De jongen schrok van haar aanraking en Eleanor schrok zich op haar beurt rot toen hij plotseling overeind schoot en zich terugtrok in een hoek van de Box. Niet bewusteloos, dus. Niet bewusteloos. Totaal... onbewusteloos. Ze legde haar hand op haar hart terwijl dat als een razende tekeer ging en sloot even haar ogen. Toen ze ze weer opende, zag ze dat de jongen haar met grote ogen aanstaarde. Hij deed haar een beetje aan een hert denken dat gevangen is in het licht van de koplampen, met die geschrokken, donkere ogen. Ze hoorde een zacht, tikkend geluid. De vingers van de jongen tikten snel tegen een krat die naast hem stond.
”W..wie ben je? Waar zijn we? Wie ben ik", vroeg hij enigszins paniekerig, waarna hij een beetje schaapachtig glimlachte. ”Sorry, ik wil gewoon weten wat er gebeurd is.” Eleanor stak haar handen op om te laten zien dat ze geen bedreiging vormde. "Rustig, ik zal het uitleggen. Voor zover dat kan. Allereerst, je hoeft niet bang te zijn, we gaan je niet vermoorden of wat dan ook en iedereen... nou ja, de meeste mensen zijn best aardig. Ehm, goed." Ze ging met haar hand door haar haar en probeerde te bedenken hoe ze dit uit ging leggen. "Antwoord op je eerste vraag:", begon ze uiteindelijk, "ik ben Eleanor, aangenaam kennis te maken. Tweede: we zijn in de Laar. Waar is de Laar? Geen idee. Hier. Wat is de Laar? Eh, tja, een soort, gebied... ik kan het beter laten zien, zo. En vraag drie: ik heb geen idee en het is volkomen normaal dat jij ook geen idee hebt, dus geen paniek, iedereen heeft het." Ze haalde even diep adem en kreeg het voor elkaar om een nog ietwat beverig glimlachje op haar gezicht te plakken. Ze stond even stil en ging na wat ze zojuist allemaal had gezegd, terwijl ze probeerde te bedenken of hij er iets van begrepen zou kunnen hebben. Waarschijnlijk was hij nog niet veel wijzer geworden. Ze wees naar boven. "Misschien moeten we hieruit gaan, alles is makkelijker uit te leggen als je het kan zien", stelde ze voor.

Registratiedatum : 24-09-15

Ergens voelde hij zich wel schuldig toen hij merkte dat hij het meisje even hard had laten schrikken als zij hem. Aan de ene kant wilde hij zijn excuses aanbieden, maar aan de andere kant wist hij niet hoe ze ging reageren. Die onzekerheid zorgde ervoor dat zijn vingers nog sneller en harder tekeer gingen tegen de box terwijl hij wachtte op een reactie, als die er al zou komen. Spijtig genoeg leek hij geen geduldig persoon te zijn en voordat ze fatsoenlijk kon reageren of haar mond nog maar kon opentrekken, was de spervuur van vragen al over zijn lippen gerold. Hij kon het gewoon niet helpen. Hij was nog altijd bang, maar op de een of andere manier was hij er wel van overtuigd dat hij misschien kon kalmeren als hij antwoord op die vragen had gekregen. Zijn donkere kijkers bleven haar scherp in de gaten houden toen ze haar handen met de palmen naar voren opstak, alsof ze wilde zeggen dat ze hem niets ging doen. Het getik van zijn vingers tegen het krat ging onverstoorbaar verder terwijl hij luisterde naar wat ze te zeggen had. ”Ben je daar heel heel zeker van?” Kwam er op de woorden dat ze hem niet gingen vermoorden. Hij wist nog altijd niet precies wat hij van heel de situatie moest vinden en als hij eerlijk moest zijn stond het hem echt niet aan. Hij wist liever precies wie hij was, waar hij was en hoe hij hier juist belandt was. Hij liet zijn gedachtes langzaam wegvloeien vanaf het moment dat het meisje –of Eleanor zoals ze zichzelf in de eerste zin en als antwoord op zijn eerste vraag voorstelde- begon met het beantwoorden van zijn vragen.

Hij luisterde aandachtig naar haar uitleg over het ‘waar’ en een lichte frons vormde zich in zijn voorhoofd. De Laar dus, leuk om te weten. Het was alleen spijtig dat ze niet juist wist waar het lag. Dus hij kon makkelijk overal in de wereld terecht zijn gekomen? Dat was ook niet zo handig als je weg wilde komen. Het zou makkelijker zijn als je wist waar je was om te ontsnappen. Op de eerste en de tweede vraag had hij best mooie antwoorden gekregen, maar op de derde wist ze duidelijk het antwoord niet, net zo min als hijzelf. ”Hoe weet je dan hoe je heet? Zelfs dat herinner ik me niet.” Zijn blik richtte zich op zijn schoenen, alsof hij zich schaamde voor het feit dat hij zijn eigen naam niet eens wist. Misschien schaamde hij zich er wel echt voor. Welke idioot vergat nu ook zijn eigen naam? Langzaam keek hij terug op toen Eleanor iets zei over uit de box te gaan. ”Zeker dat dat wel zo’n goed idee is? Ik bedoel, ik denk niet dat iemand me al opgemerkt heeft en dat hou ik misschien nog eventjes liever zo. Je weet nooit wat ze van plan kunnen zijn.” Zachtjes beet hij op zijn lip terwijl hij zijn hand verplaatste naar zijn been en daar wat begon tegen te tikken. Na een paar seconden besefte hij hoe lame dat klonk en voorzichtig schoof hij langs de muur omhoog totdat hij op zijn benen stond. ”Hoe raak je het best boven? Kan ik je trouwens helpen, want het lijkt me niet makkelijk om boven te raken met een arm.” Misschien vertrouwde hij Eleanor wel een beetje, in ieder geval al genoeg om zijn hulp aan te bieden en niet constant op een afstand van een paar meter te blijven.

Registratiedatum : 04-06-15

Eleanor glimlachte naar de jongen, hopend dat het een beetje geruststellend zou werken. Hij deed in ieder geval geen poging om te vluchten, dus hij was niet meer bang voor haar. Dat, of hij was zo verstijfd van angst dat hij niets kón doen. Dat zou wat minder fijn zijn. Maar ze was er redelijk zeker van dat het eerste het geval was. Wat betrof de rest van de Laarbewoners leek hij wat minder gerustgesteld. "Heel zeker", bevestigde Eleanor. De jongen leek niet even blij te zijn met al haar antwoorde. ”Hoe weet je dan hoe je heet? Zelfs dat herinner ik me niet", zei hij. Hij klonk beschaamd. "Die komt vanzelf bij je terug", zei Eleanor geruststellend. "Waarschijnlijk morgen, ergens in de loop van de dag, maar vandaag of overmorgen is ook mogelijk. Ik weet niet precies hoe snel het bij de anderen ging. Maar ik zeg er maar meteen vast bij: je naam is wel het enige wat terugkomt." Ze dacht dat ze dat misschien maar beter meteen duidelijk kon maken, voor ze hem blij zou maken met een dode mus. Ze hoopte alleen dat hij niet in paniek zou raken van die mededeling. "Zie het als een nieuwe start", voegde ze eraan toe. Ja, een nieuwe start, dat klonk goed. Optimistisch. Waren de mensen hier maar wat optimistischer ingesteld. Waren Alylore en Noah maar wat optimistischer geweest. Eleanor, stop, dit is niet het moment. Ze was hier om de nieuwe greenie duidelijk te maken dat hij op een goede, veilige plek aangekomen was, dan kon ze niet gaan denken aan de doden!
”Zeker dat dat wel zo’n goed idee is? Ik bedoel, ik denk niet dat iemand me al opgemerkt heeft en dat hou ik misschien nog eventjes liever zo. Je weet nooit wat ze van plan kunnen zijn", zei de jongen onzeker. Zijn hand had zich van de krat naar zijn been verplaatst, nog altijd snel, nerveus tikkend. Eleanor werd er zelf wat nerveus van. Het alarm van de Box heeft net door de hele Laar geloeid, ik dénk dat men intussen wel doorheeft dat er iemand aangekomen is, dacht ze, maar het leek haar niet handig om het met die woorden te zeggen. Voor ze een beter antwoord kon verzinnen leek de jongen echter de moed verzameld te hebben om op te staan. ”Hoe raak je het best boven? Kan ik je trouwens helpen, want het lijkt me niet makkelijk om boven te raken met een arm.” Ze keek even omlaag naar haar arm. Ah, ja, daar had ze eigenlijk nog niet zo bij stilgestaan. Het had haar bij haar aankomst al moeite gekost om boven te komen, en toen had ze twee armen kunnen gebruiken. Ze keek even rond. In de hoek van de Box stonden twee kratten opgestapeld. Eleanor vroeg zich af wat erin zat, maar besloot dat ze ze misschien door iemand anders moest laten openmaken. Je had er vast iets van gereedschap bij nodig. Ze had ze al gebruikt om naar beneden te komen, maar omhoog zou wat minder makkelijk gaan. "Kun je me een voetje geven?" vroeg ze. Dan kon ze hem daarna omhoog helpen, als dat nodig zou zijn. Hij leek intussen gelukkig door te hebben dat zij hem niets aan ging doen en hopelijk zou het niet lang duren voor hij zou begrijpen dat hij in de Laar veilig was. Zo lang hij niet probeerde een uitweg te vinden via het labyrint, tenminste, maar dat puntje kwam later wel.

Registratiedatum : 24-09-15

De glimlach die de ander op hem wierp, zorgde ervoor dat zijn mondhoeken automatisch ook een stukje naar boven krulden. Het was een reactie die hij onbewust uitvoerde en het duurde een hele tijd voordat hij zelfs door had dat hij aan het glimlachen was. Op dat moment had hij zijn mondhoeken terug naar onder gedongen en keek hij haar terug met die iets of wat angstige uitdrukking als daarvoor aan, al had hij nu niet meer de neiging om in de muren van de box te verdwijnen. Hij knikte alleen toen ze zei dat ze zeker was dat de anderen hem niet zouden pijn doen. Hij geloofde haar wel, gewoon door de manier waarop ze het zei en het feit dat haar gezicht zo open en eerlijk stond. Het zorgde ervoor dat hij zich langzaam ontspande, maar het tikken van zijn vingers ging even snel door. Alleen de geruststelling dat hij zijn naam ooit wel zou kunnen herinneren, geloofde hij niet direct. Als hij het nu niet wist zou het waarschijnlijk niet meer terugkomen, toch? Hij had naar de grond gekeken toen hij gemeld had dat hij zijn naam niet meer wist, maar zijn volledige aandacht gleed al snel terug naar Eleanor toen ze erbij vermelde dat zijn naam het enige was dat zou terugkomen. ”Dus ik zal nooit weten wie mijn ouders zijn of hoe een leven ik had voordat ik hier terecht kwam?” De woorden waren zachtjes uitgesproken en zijn woorden klonken wat schor, maar deze keer scheurde hi zijn blik niet van haar af. Hij had wat geruststelling nodig en op de een of andere manier hielp het door gewoon nog maar naar haar te kijken, gewoon het gevoel te hebben dat hij niet alleen was.

Het was in de paar minuten dat hij bij bewustzijn was wel al eerder gebeurd dat hij ineens van gedachten veranderde, zomaar uit het niets. Daar zou hij later misschien nog wel problemen mee kunnen krijgen, maar op dit moment hoefde hij daar nog niet aan te denken. Op dit moment was het belangrijker om te ontdekken waar hij was en de zekerheid te krijgen dat niemand hem iets aan zou doen. In een snelle beweging was hij terg op zijn benen gaan staan en na even rondgekeken te hebben, had hij dan toch maar gevraagd of Eleanor wist hoe je het best uit de box kon komen. Zijn blik volgde de hare naar de kratten op het moment dat ze een oplossing gevonden leek te hebben en zachtjes knikte hij. Jawel, hij kon haar een voetje geven. Op dit moment was hij er wel al van overtuigd dat ze hem niet gewoon zou laten zitten moest hij zelf niet boven raken en dat stelde hem wel wat gerust. Hij was nu eenmaal niet een van de grootste, al dacht hij wel dat hij boven kon raken als hij een beetje moeite deed. De jongen ging door zijn knieën terwijl hij Eleanor’s enkel met een hand en haar voet met de ander vastpakte om haar zo omhoog te duwen. ”Klaar? Een, twee, drie.” Bij drie hief hij zijn armen omhoog om haar zo op de eerste krat te krijgen. Vanaf het moment dat hij er zeker van was dat ze er wel zou raken, liet hij haar los en zette een paar stappen achteruit om een aanloopje te nemen. Zijn vingers hakten zich over de rand van het krat en met veel moeite wist hij zich omhoog te hijsen. Misschien een goed idee om zijn armspieren wat te gaan trainen nu hij hier was, dat leek hem wel zo’n goed idee. ”Alles ok? Ik heb je toch niet meer pijn gedaan, toch?”

Registratiedatum : 04-06-15

Eleanor was opgelucht toen de jongen eindelijk glimlachte. Hij leek nog steeds niet helemaal op zijn gemak, maar een glimlach was een goed begin. Het lachje werd echter al vrij gauw weer vervangen door zijn bange-herten uitdrukking. Eleanor zuchtte. Even later verdween haar eigen glimlach ook, toen hij zijn vraag stelde. Ze was even stil, niet goed wetend wat ze hierop moest antwoorden. Waarom was het zo belangrijk om je verleden te kennen? Ze konden hier een nieuw verleden opbouwen. Wat deed het ertoe wie twee mensen waren die je niet eens kende? Eigenlijk konden ze maar beter doen alsof er nooit een vorig leven geweest was en er geen wereld buiten de Laar bestond. Waarom hadden de creators niet gewoon alle ideeën over dingen als 'ouders' en de buitenwereld uit hun hoofd gehaald, als ze toch herinneringen konden laten verdwijnen? Het had iedereen hier zeker een stuk gelukkiger gemaakt. Nu bleef iedereen dat gevoel van gemis houden, ook Eleanor, al zei ze nog zo vaak tegen zichzelf dat ze geen buitenwereld nodig hadden. "Wat doen onze vorige levens ertoe? Het lijkt nu misschien wat leeg, maar als je hier een tijdje bent, is dit nog het enige leven dat je nodig hebt", zei ze uiteindelijk met een flauwe glimlach. Misschien zou de jongen het wel kunnen geloven.

Ze schudde haar hoofd en haalde diep adem. Ze liet zich te veel beïnvloeden door de angst van die jongen. Het was haar taak om die angst van hem weg te nemen en hem te laten zien dat dit heus wel een goede plek was. Ze was dan ook blij toen hij toestemde naar boven te gaan en haar een voetje te geven. Ze tilde haar voet op en zette haar handen tegen de kratten. Zijn hand voelde klam om haar enkel. Op zijn drie zette ze zich af. Ze moest beide handen nog wel een beetje gebruiken om zich het laatste stukje omhoog te duwen, maar als ze vooral op haar linkerarm leunde ging het nog wel. Zodra ze weer rechtop stond, keek ze achter zich om te zien of de jongen nog hulp nodig had. Hij was niet heel lang, maar hij wist de rand van de krat vast te grijpen en zich op te trekken. ”Alles ok? Ik heb je toch niet meer pijn gedaan, toch?” vroeg hij. "Nee, het is prima", zei Eleanor met een glimlach, al deed haar arm toch weer een beetje pijn. Dat kwam niet door hem, en bovendien was het niet zo erg. Vanaf de krat was het makkelijk om verder omhoog te komen en ze kon zonder verder hulp buiten komen. Ze keek even rond of er geen dingen gebeurde die de greenie beter niet kon zien. Er werden geen gewonden het labyrint uit gedragen? Er bungelden geen lichamen aan de takken van de boomhutboom? Eenarmige Oliver was niet in de buurt? Die jongen zou geen al te beste indruk maken op een greenie, was ze bang. Niets van dat alles was echter het geval, gelukkig. Als de greenie de Box uit kwam, zou hij niets anders zien dan een vredig grasveld, een bos en wat gebouwtjes. En de muren. Altijd die muren. Daar was helaas niets aan te doen.

Registratiedatum : 24-09-15

Hij had geen idee hoe hij juist op dit alles zou moeten reageren. In eerste instantie had paniek heel zijn brein overgenomen, maar nu dat langzaam aan het wegvagen was, voelde hij zich leeg. De nervositeit was er nog wel, maar hij had niet meer het gevoel dat anderen ineens naar beneden zouden kunnen springen om hem te vermoorden of iets dergelijks. Het tikken ging wel onverstoord verder, al was het al iets minder snel geworden. Hij probeerde zichzelf te kalmeren, maar dat was veel makkelijker gezegd dan gedaan. Het was wel duidelijk dat hij vroeger waarschijnlijk een erg actief kind was geweest en zelfs nu bleef de energie door zijn lichaam gieren. Het antwoord dat Eleanor hem gaf, was een antwoord dat hij niet direct verwacht had en het duurde even voordat hij een reactie gaf. De jongen had zijn donkere ogen op zijn voeten gericht terwijl hij op het puntje van zijn tong beet om na te denken. ”Ok,” Was het simpele antwoord dat hij gaf voordat hij haar terug aan keek. Veel zou hij er waarschijnlijk toch niet aan kunnen doen, dus moest hij het maar accepteren. Niemand zou er iets aan hebben als hij hysterisch zou worden of constant van die vragen zou blijven stellen, dus voor nu liet hij het daar maar gewoon bij.

Het tikken stopte pas volledig toen hij opstond en zich klaarmaakte om het meisje een voetje te geven. Hij had heus wel gezien dat ze haar arm in een bepaalde positie hield en waarschijnlijk nooit helemaal alleen boven zou raken. Zo leek het gemakkelijk om boven te komen, maar de jongen ervaarde zelf dat het toch een stuk moeilijk was om op die box te raken dan hij in eerste instantie gedacht had. Met erg veel moeite wist hij boven te komen, een nadeel van het klein zijn. Hij was er zeker van dat hij makkelijker gegaan zou zijn als hij net iets groter was geweest. Hij ademde opgelucht uit toen Eleanor vertelde dat hij haar geen pijn had gedaan en hij volgde haar bewegingen terwijl ze verder naar boven klom, kijkend of hij misschien niet moest helpen. Dit leek echter niet het geval te zijn waardoor hij haar maar volgde en de box uit kroop. Zijn ogen werden groot toen hij de omgeving in zich opnam. Hij had vanalles verwacht, maar zeker niet zoiets. Het leek wel op een soort boerderij, niet zo gevaarlijk als hij verwacht had. ”Wow.” was het enige dat zijn lippen verliet terwijl hij fatsoenlijk op beide benen ging staan en alles goed in zich opnam. Zijn blik bleef voor een kort moment op de muren hangen voordat het weer verder ging naar de huisjes en het bos. ”Wonen jullie hier? Het lijkt op een klein dorpje, alleen de muren zijn wat raar.” Meer durfde hij momenteel niet te zeggen en langzaam begon hij zich naar voren te bewegen, op de huisjes af. ”Zijn die huisje nog niet af of iets er iets gebeurd ofzo? Ze zien er maar wat zielig uit als ik het zo mag zeggen.” Hij glimlachte schaapachtig terwijl hij zich omdraaide en stopte met lopen. ”Krijg ik een rondleiding? Hij voelde zich ineens een stuk beter nu hij gezien had dat de Laar er heel gewoon uitzag en dat hij tot nu toe van niets iets te vrezen had.

Registratiedatum : 04-06-15

De jongen volgde haar naar boven. Daar aangekomen keek hij om zich heen. Eleanor moest glimlachen om zijn verwonderde uitdrukking. ”Wow", zei hij. Eleanors glimlach werd breder. Eindelijk, iemand die wat positiefs in deze plek kon zien. Misschien had hij zich ook wel allerlei afgrijselijke taferelen had voorgesteld, dan kon dit natuurlijk alleen maar meevallen. ”Wonen jullie hier? Het lijkt op een klein dorpje, alleen de muren zijn wat raar. Zijn die huisje nog niet af of iets er iets gebeurd ofzo? Ze zien er maar wat zielig uit als ik het zo mag zeggen.” Zijn angst leek compleet plaats gemaakt te hebben voor nieuwsgierigheid. Eleanor had eigenlijk half en half verwacht dat hij nog steeds bang zou zijn en eerst zou blijven staan, maar hij begon meteen rond te lopen. ”Krijg ik een rondleiding?", vroeg hij. Ja, hij zag er zeker een stuk positiever uit dan net. "Zielig?" zei Eleanor quasi-beledigd. Ze haalde haar schouders op. "Tja, je hebt wel gelijk. Maar de mensen hier hebben ze zelf opgebouwd, dus dan krijg je dat. Er zijn hier geen mensen ouder dan 21, als ik het goed heb begrepen, dus je kunt geen professionele architecten en bouwvakkers verwachten. Maar al die gebouwtjes zijn steviger dan je zou verwachten. Oh ja, je hebt trouwens ook gelijk over dat niet alle gebouwen af zijn. Vrij kort geleden is de Homestead afgebrand en men is nog maar net begonnen het ding weer op te bouwen." Ze wees naar de plek waar de nieuwe Homestead zou verrijzen. Er stond al een klein beginnetje, maar het was nog lang niet af. Gelukkig had het geen haast, met het altijd perfecte weer van hier. "Maar goed, ik zal je inderdaad even een rondleiding geven. We kunnen beginnen bij de muur waar de namen in gekerfd staan." Aangezien de Box precies in het midden van de Laar lag, was het een eindje lopen naar de muur. Het leek Eleanor echter wel een mooi punt om te beginnen met een rondleiding. Eenmaal aangekomen streek ze even met haar hand over de ingekerfde namen. Ze ontdekte de namen van verschillende mensen die ze kende: Max, Oliver, Hayden. "De mijne staat er ook bij", zei ze, wijzend naar haar eigen naam tussen de andere. "Alle laarders schrijven hier hun naam op zodra ze zich die weer herinneren." Ze zag de twee doorgestreepte namen en slikte even. Oh, dat was misschien ondoordacht van haar. Misschien zou de greenie ze niet opmerken.

Registratiedatum : 24-09-15

Hij kon zijn enthousiasme gewoon niet verbergen op het moment dat hij een blik kon werpen op de Laar zoals Eleanor het genoemd had. Hij vond het geweldig dat het er zo gewoontjes uit zag. Natuurlijk had hij veel erger verwacht, zeker geen plek die er zo vredig uitzag. De jongen was meteen naar voor geschoten in een poging dingen beter te bekijken, maar had zich dan gerealiseerd dat het meisje hem misschien wel een rondleiding kon geven. Zij was hier toch al langer dan hem en ze kon misschien wel uitleg geven over hoe het juist allemaal in zijn werk ging. Hij ratelde maar aan een stuk door voordat hij zich terug naar Eleanor draaide en vroeg om een rondleiding. Hij schaamde zich bijna dat hij hun huisjes zielig had genoemd toen ze erover begon. Ja natuurlijk, er waren hier geen volwassen mensen die ervaring hadden met zo’n dingen. Natuurlijk kon je niet gaan verwachten dat het er perfect uitzag. ”Nee, ik bedoelde het niet zo. Ik…ja…je weet wel?” Stamelde hij terwijl zijn wangen langzaam rood kleurden van schaamte. Gelukkig leek Eleanor er niet zo’n probleem van te maken en wees ze in plaats daarvan naar het stuk waar de nieuwe homestead terecht zou komen voordat ze instemde met zijn idee om een rondleiding te geven. Vrolijk liep hij achter het meisje aan terwijl ze zich naar het genoemde deel van de muur begaf en met grote ogen keek hij naar de namen die erin gekerfd stonden. ”Zou de mijne er ook ooit bij komen te staan? Als ik me hem zou kunnen herinneren natuurlijk.” Hij glimlachte lichtjes terwijl hij zijn vingers over sommige namen liet glijden en na een tijdje ook bij een doorgekraste kwam. ”Waarom is ‘ie doorgehaald? Was hij niet juist ofzo?” Zoveel andere vragen die hij nog wilde stellen over andere delen en de muur zelf, maar voor nu hield hij het maar bij die twee. De helft van de dingen die hij nog wilde vragen zouden tijdens de rondleiding of de dagen erna wel uitgelegd worden, hij moest gewoon wat geduld hebben.

Registratiedatum : 04-06-15

De jongen werd rood. ”Nee, ik bedoelde het niet zo. Ik…ja…je weet wel?” stamelde hij. Eleanor trok even haar wenkbrauwen op. "Ja, ik weet het", zei ze en ze glimlacht erbij om duidelijk te maken dat ze zich niet echt had gestoord aan zijn opmerking. Ze kwamen aan bij de muur en Eleanor keek om om zijn reactie te zien. Zijn ogen werden groot. ”Zou de mijne er ook ooit bij komen te staan? Als ik me hem zou kunnen herinneren natuurlijk", zei hij. Zoals hij het zei, klonk het alsof het de grootste eer was die je kon behalen. "Natuurlijk", zei Eleanor met een glimlach. "Zodra je je naam terug hebt, kun je hierheen komen en hem in de muur kerven. Je kunt zelf een plekje uitkiezen." En toen kwam natuurlijk de vraag die ze gevreesd had. ”Waarom is ‘ie doorgehaald? Was hij niet juist ofzo?” Zijn hand lag op de muur, naast de doorgekraste naam van Alylore. Zo'n onschuldige vraag, met ook nog zo'n onschuldige suggestie erbij. Het leek erop dat hij net begon te geloven dat alles hier goed en vrolijk en leuk was en nu moest zij dat beeld weer gaan veranderen. "Nee, dat is het niet", zei ze, terwijl haar glimlach verdween. Ze keek de greenie niet aan en richtte haar blik in plaats daarvan op de muur met de namen. "Ze zijn doorgestreept... omdat... uhm. Ze..." Ze kwam niet uit haar woorden en nu waren het haar wangen die rood kleurden van de zenuwen. "Ze... ze zijn overleden", bracht ze uiteindelijk uit. Misschien zou het hem niet afschikken. Niemand leefde eeuwig, het was natuurlijk dat er wel eens iemand doodging. En kijk, wilde ze zeggen, er zijn hier nog veel meer namen, ondoorgestreepte namen, levende mensen, allemaal heel aardig en het is hier nog steeds reuzeleuk, maar er gebeuren wel eens ongelukken, maar echt niet vaak! Waarschijnljk zou dat het alleen maar erger maken. Hopelijk zou hij er verder niet te veel over nadenken.

PROFIEL RPG SHEET

» What? [&open]
» [OPEN] What am I doing here?
» [OPEN] Something to do?
» That's my name [&open]
» ››OPEN‹‹ Let's do this!

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

Shock to your system || Open