Carving a name [open]

Een geërgerde uitdrukking verscheen op het gezicht van Jack. Hij ergerde zich rot aan het feit dat hij niks te doen had vandaag. Er waren geen gebouwen die hij kon repareren en verder keerden ze hem ook een beetje de rug toe. Alsof hij een gemeen persoon was of zo. Oké, hij had misschien niet de meest vriendelijke houding en zocht eerder ruzie dan dat hij het echt goed kon vinden met anderen, maar was dat een reden om hem de rug toe te keren en hem opeens geen taken meer te geven? Hij zuchtte, haalde zijn schouders op en stak zijn handen in zijn zakken terwijl hij naar de grote muren keek. Meerdere malen had hij overwogen om een kijkje te gaan nemen binnen die muren. Hij was nog altijd van mening dat je het probleem moest confronteren en dat je geen afstand moest nemen van het probleem omdat je angst anders alsmaar groter werd. Maar schijnbaar was hij zowat de enige die deze mening had, want hij zag verder geen mensen iets ondernemen om de Maze binnen te gaan. En ondanks dat hij die mening had en dat hij het graag een keertje wilde proberen, was het nu niet de juiste tijd. Hij was misschien koppig, maar niet dom. Hij zou eerst een wapen moeten hebben voordat hij de Maze kon betreden en liet dat nu het enige zijn dat hem tegenhield. Want dacht je nu echt dat ze hier messen van een fatsoenlijk formaat en een fatsoenlijke scherpte hadden rondslingeren in dit idiote plaatsje? Nee, natuurlijk niet. Hij rolde met zijn ogen en richtte zijn blik in de verte. Hij kneep zijn ogen samen toen hij een meisje bezig zag bij de grote muur waar iedereen zijn naam in het stuk steen had geschreven. Hij had zelf geen moeite gedaan om zijn eigen naam daar op te schrijven. Hij zou het zo ook wel onthouden en voor de rest was er toch niemand die er zaken mee had hoe hij noemde. Aangezien hij verder niks te doen had, benaderde hij het meisje rustig. Zijn handen had hij nog altijd in zijn zakken gestoken, maar hij kon ingrijpen als dat nodig moest zijn. Hij fronste met zijn wenkbrauwen toen hij zag dat ze aan iets bezig was. Het leek wel een soort van kruis, alsof er een dierbare van haar overleden was. Hij was misschien een kil persoon en hij kon soms spotten op momenten, maar hij had nog altijd respect voor de doden en voor het rouwproces van iemand. En dus hurkte hij naast het meisje neer en keek haar kalm aan. ‘Hulp nodig met iets? Ik ben een Brick-nick,’ verklaarde hij simpel.

Jack had geen idee of hij spijt moest gaan krijgen voor zijn vriendelijkheid. Zijn houding was meestal zo dat hij niks te maken wilde hebben met andere personen in de Glade. Hij wist dat het egoïstisch was en nu niet bepaald de beste manier om vrienden te maken, maar hij kon heel dit gedoe nog niet goed accepteren. Het was alsof een deel van hem wilde dat hij juist geen vrienden kreeg, maar een ander deel zich wel in de groep wilde mengen. Hij was echter nooit een groepspersoon geweest en zijn karakter liet hem dat steeds meer weten. Maar niet allen hemzelf, ook de anderen van de Glade. Het was nu namelijk niet dat hij al echt vrienden had gemaakt of zo. Hij keek het meisje even kort aan, maar begon vervolgens in zijn zakken te graaien. Hij wist dat hij ergens nog wel iets moest hebben. Hij was een Brick-nick, dus hij moest dat soort dingen wel bij zich hebben. En inderdaad, helemaal onderaan in zijn achterzak vond hij een spijker. Hij wist niet of het het juiste formaat had als haar andere spijkers, maar anders kon hij nog altijd een gereedschapskist gaan halen. Hij hield haar de spijker voor en haalde zijn schouders op bij haar opmerking. ‘Niet dat ik weet,’ zei hij. ‘Ik pak ook altijd dingen mee zonder het eerst te vragen. Voor zover ik weet heeft niemand me daar op gewezen.’ Het feit dat mensen hem daar niet op durfden te wijzen vanwege zijn o zo sociale houding liet hij maar weg. ‘Wel,’ zei hij op haar vraag. Wat maakte hem dat nu weer uit? Hij was niet zo’n creatief persoon dat hij echt het verschil wist tussen de twee van hoe het uiteindelijke resultaat er uit zou zien, maar hij voelde ook wel dat ze zijn mening nodig had. Hij keek even kort naar haar uitgestoken hand, maar besloot om deze toch maar aan te nemen. ‘Jack is de naam,’ zei hij rustig tegen haar. Hij schudde haar hand en trok de zijne gauw weer terug. Vervolgens gaf hij een knikje naar haar soort van begraafplaats. ‘Wie was hij?’ vroeg hij. Het leek hem dom om te vragen of diegene een goede vriend van haar was. In zijn ogen was het namelijk nogal dom als je een grafsteen ging maken voor iemand die je totaal niet moest, maar daar konden de meningen in verschillen natuurlijk.

Het drong hem pas iets te laat door dat hij de naam ook makkelijk van het hout af had kunnen lezen. Maar goed, hij kon het nog altijd duiden op het feit dat ze niet duidelijk had geschreven. Of dat hij last had van zijn ogen en dat hij de letters daardoor niet goed had kunnen lezen. Het waren allemaal domme antwoorden, maar hij weigerde om toe te geven dat hij een domme fout had gemaakt. In zijn opinie was een fout maken, vooral veroorzaakt door zichzelf, een schande. Hij schudde zijn hoofd toen het meisje over zijn naam op de muur begon. Hij wist dat hij die naam niet had geschreven, maar hij zag er ook niet het nut van in om het wel te doen. Als hij dood zou gaan, zouden ze toch weer energie moeten verspillen om zijn naam door te krassen. Bovendien wilde hij eigenlijk zo min mogelijk aanvaarden dat hij een deel van hun was en wilde zichzelf zo graag mogelijk als een afgezonderd persoon zien. ‘Nee, maar dat heb ik expres niet gedaan,’ zei hij. Hij zei er maar niet bij waarom hij dat niet had gedaan. Dan zou hij haar misschien kwetsen en ondanks dat dat feit hem niet boeide, wist hij dat ze nu in een rouwperiode zat en dat hij dat soort dingen beter niet kon flikken. Hij draaide zijn hoofd kort toen het meisje zichzelf onderbrak. ‘Heeft zelfmoord gepleegd?’ vulde hij aan. ‘Is verongelukt?’ Hij haalde zijn schouders op ten teken dat hij geen idee had welke van de twee het was. Hij gaf een kort knikje toen ze het over het begraven had, maar besloot om daar niet op te reageren omdat het voor hun beiden wel duidelijk was wat ze aan het doen was. Het was nogal moeilijk om het feit dat ze iemand begroef te missen, ook dankzij de vorm van de planken en de zorgvuldigheid waarmee ze het deed. ‘Hij zou vast blij zijn dat je dit voor hem doet,’ zei hij kalm tegen het meisje. Hij had geen idee welke troostende woorden hij tegen haar moest zeggen. Ook vond hij het eens tijd worden van zichzelf dat hij zich over zijn koppigheid zette en namen begon te onthouden. Ze noemde Eleanor, dat wist hij nog. Nu moest hij dat nog weten te onthouden.

‘Omdat ik misschien wel helemaal niet herinnerd wil worden. Het is nooit mijn bedoeling geweest om een deel van deze onzin uit te maken, weet je,’ zei Jack op een nogal botte manier tegen haar. Hij had haar namen meerdere malen in zijn hoofd herhaal zodat hij haar zeker kon onthouden. Hij kon het niet helpen dat hij bot op haar had gereageerd. Het was gewoon dat hij wrok voelde telkens als hij aan deze verschrikkelijke plek dacht. Oké, sommige mensen waren hier nog wel aardig, maar het was niet dat hij daardoor nog steeds graag een deel van de Glade uit wilde maken of zo. Hij wilde niet dat zijn naam doorgekrast zou worden als hij zou sterven. Dan zou zijn naam nog steeds leesbaar zijn en zouden mensen nog steeds weten dat hij een deel had uitgemaakt van deze onzin. Bovendien vond hij het tijdsverspilling om zijn letters op te gaan schrijven terwijl hij net zo goed kapotte dingen kon gaan repareren. Daar hadden ze – hij – veel meer aan. Toen hij te weten kwam dat Noah zelfmoord had gepleegd, knikte hij kort. Verder zei hij er niks over, want het was nu niet bepaald dat hij Eleanor ging helpen met zijn gedachten. In zijn gedachten moedigde hij de jongen juist aan voor deze beslissing. Als hij niet helder dacht, zou hij ook zelfmoord hebben gepleegd de eerste dag dat hij hier was. En misschien zou die optie de komende dagen ook nog wel door zijn hoofd gaan. Hij had geen idee. Tot nu toe begon hij nog niet echt te wennen aan deze situatie, maar het was wel al een voordeel dat hij iemand had gevonden die hem niet voor zijn agressieve uiterlijk veroordeelde. Nee, ze deed juist heel normaal tegen hem terwijl hij bot tegen haar deed. Ook niet echt eerlijk, maar het was hoe hij gewend was om te communiceren met anderen. Misschien als hij haar langer kende dat hij wat losser zou worden. ‘Ja, om mest te gaan halen,’ sprak hij tegen haar. Niet dat hij veel mest had gevonden, wel een irritant jongetje dat hem op zijn zenuwen werkte. Maar die informatie leek voor nu niet belangrijk te zijn. ‘Maar ik was te druk bezig met iets anders om me iets aan te trekken van de omstandigheden.’ Wie weet had ze het wel aangehaald omdat ze ergens op wilde duiden. ‘Hoezo?’ vroeg hij dan ook. Ze ging er niet zomaar over praten als ze het niet over die plaats wilde hebben. Waarschijnlijk zou er daar iets zijn wat met dit onderwerp te maken had. Met Noah. ‘De naam ziet er al goed uit. Je kunt beter schrijven dan mij,’ zei hij, meer om gewoon iets te zeggen dan dat hij haar echt wilde complimenteren. Het was een goed ding langs zijn kant uit dat hij er niet direct een botte opmerking achter voegde om de kracht van het compliment af te laten nemen.

Jack rolde nogmaals zijn ogen, maar zei niks. Als dit meisje wilde geloven dat ze hier werkelijk voor een reden waren, dat moest ze dat vooral doen. Voor hem was dit gewoon een teken dat hij in de hel was aangekomen en dat hij daar niet veel aan kon veranderen. Het enige wat hij nog een beetje graag deed was zijn job en elke ochtend sporten, maar dat was het dan ook. Hij vond hier helemaal niks leuk en vond niemand aardig hier. Hoewel Eleanor nog wel mee viel. Hij schudde zijn hoofd bij haar opmerking. Nee, hij dacht niet dat hun eigen schuld was dat ze hier waren, maar hij had om eerlijk te zijn nog nooit gehoord van de Creators. Waren dat de mensen die hun naar hier hadden gebracht? Want als hij ze te pakken kreeg, zou hij ze de nek omdraaien. Dan zou het echt oorlog zijn. Ze konden hun hier niet zomaar steken en denken dat ze ermee weg zouden komen. En dan zouden sommigen hier denken dat ze hier behoorden, hij zou er altijd heilig in blijven geloven dat ze hier niet hoorden. Dat ze moesten vechten om hier te ontsnappen. ‘Het lijkt me nu niet bepaald ideaal voor mij om graven te gaan bezoeken,’ zei hij en hij deed zijn best om niet al te bot te klinken. Hij slaagde er vrij goed in en een redelijk ontspannen uitdrukking was te zien op zijn gezicht terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Hij gaf enkel een knikje op haar bedankje en keek kort even naar voren. Hij had geen idee waar ze verder nog over konden praten, maar dat zou voornamelijk komen omdat hij nu niet bepaald goed was in het verzinnen van onderwerpen. ‘Als ik een keuze had gehad vanaf het begin zou ik echt niet naar hier gekomen zijn, hoor. Dus ja, ik denk echt dat we door een groep zieke mensen naar hier zijn gebracht en dat het niet door onszelf komt. Anders zou Noah…’ Hij maakte zijn zin niet af, maar hoopte dat Eleanor begreep wat hij bedoelde. Dat als ze er echt zelf voor gekozen hadden, dat Noah en dat ander meisje echt geen zelfmoord gepleegd zouden hebben. Als die Alylore zelfmoord gepleegd zou hebben in elk geval.