Sing until your lungs give out

De briefjes parade was heel anders gelopen dan hij had gedacht. En Evangeline was hem ook nog eens slimmer af geweest. Ach wat, hij had wat hij wilde. Drank. Al zat het idee dat Evangeline mee kwam drinken hem wel dwars. Wat als nu hetzelfde gebeurde als met Sammy? Zou Evangeline ook zo zijn? Zou hij het ook weer proberen? Het kwam ook steeds vaker voor dat hij nadacht over de relatie tussen hem en en Hayden, het leek gewoon niet meer te werken tussen hen. Daarbij voelde het ook nog eens dat hij niets kon toevertrouwen aan haar, terwijl zij hem daar juist mee pushte, dat hij meer opener moest zijn. Het resultaat was alleen dat Oliver zich meer opsloot en het gevoel kreeg dat hij nergens bij iemand terecht kon. Met een zucht plofte de ex-runner neer bij een omgevallen boomstam die bij de graven lag. Hier hadden ze afgesproken. Met zijn mond opende hij een van de flessen die hij bij zich had en begon met drinken tot de fles al half leeg was. Het brandde, maar het vertrouwde gevoel van alcohol maakte hem rustig en liet de zorgen van net even varen.

[Pour le Evangeline~]

Het maakte haar gek, de vier muren van niets dan wachten. Natuurlijk was ze er al wel eens tussenuit gepiept, maar om kort briefjes onder een steen te verstoppen of een frisse neus te halen. Dat kon zelfs het doktersinstinct van Evan niet afkeuren. Dit was echter iets anders. Het plan bedroeg drank stelen, de Deadheads doorploegen met haar ingebonden been en zich er vervolgens mee volgieten met de persoon die haar verwonding, zoals op het eerste gezicht leek, had veroorzaakt. Als ze nu gesnapt werd kon ze het wel vergeten met het goedpraten bij Evan. Ze kon er niets aan doen. Ze werd gek van het niets doen. Ze werd gek van alleen zijn. Alleen zij, en haar gedachten. Ze zou zich natuurlijk liever nog eens door een Griever laten steken dan dat openlijk toegeven, want dat was Oliver gelijk geven. En ze wist niet of ze een Oliver mee wilde maken die de Maze in had moeten gaan om zijn punt te maken. Ze moest zich even staande houden tegen een boom om haar volle gewicht een moment op haar ongedeerde been te zetten. Ze snapte nu eigenlijk wel waarom ze nog niet mocht werken, maar dat wilde niet zeggen dat ze zich erbij neer zou leggen. Ze had dit niet voor niets gedaan. Ze moest en zou iets doen om de Glade te helpen met haar herinneringen. 'Stomme Eve,' prevelde ze, terwijl ze het karige flesje dat ze had kunnen bemachtigen tegen zich aandrukte en doorliep. Het hele probleem was dat ze de Glade niet kon helpen. Niet met die vage fragmenten, die vage beelden die allemaal door elkaar vlogen en waar niet eens een duidelijke foto van gemaakt kon worden. Het had geen zin dat te delen. Misschien konden zij en Oliver samen iets betekenen, maar zij stond bij hem in het krijt, niet andersom. In haar hoopvolle achterhoofd hield ze de gedachte dat het geen toeval kon zijn dat ze juist zijn briefje had gevonden toen ze eventjes haar rust ontglipt was.
Ze kon het niet helpen dat ze weer rillingen kreeg bij het zien van de graven. De hoopjes zand, de armoedige kruisjes en boven alles dat ze waren bedolven onder bos -haast vergeten. Vergeten worden deed haar zo onbehagelijk voelen dat zelfs Oliver, die op een boomstam plaats had genomen en al een fles had opgetrokken, een aangename aanblik was. Wat een warm onthaal toch ook. Een poosje hijgde ze stilletjes uit en keek toe hoe hij zich focuste op zijn alcohol. Toen stapte ze tussen de bomen vandaan en liep in een rechte lijn naar het plekje naast hem. Ze nam nog geen plaats, ze wilde niet dat hij eraan herinnerd zou worden dat ze zwak was. 'Voel je de tranen al opkomen?' vroeg ze lichtelijk cynisch, terwijl ze met de fles naar de vergeten hoopjes wees. Ze doelde natuurlijk op hun briefjesconversatie, zoiets spontaans zou je uit haar mond niet horen komen. Wat onhandig begon ze met verkleumde vingers aan de hals te frummelen, in een vergeefse poging de fles open te krijgen.

De gedachten zwermden in zijn hoofd en smeekten alleen maar meer om het smakelijke goedje dat ze weer stil zouden krijgen. En Oliver wilde het ze wel geven, maar de avond was nog jong en het zag er naar uit dat hij nog een heel gesprek met Evangeline moest voeren waar hij absoluut geen zin in had. Het briefjes schrijven was een grote puinhoop geworden en hij had iets gezegd waar hij spijt van had. En daar waren nu gevolgen van. Maar wanneer zei Oliver niet iets waar hij spijt van had? Hij schrok duidelijk toen Evangeline ineens naast hem was verschenen. In eerste instantie staarde hij naar haar been waar de Griever haar had gestoken en vervolgens naar haar gezicht. Ze bleef staan, wat een statement. Haar woorden deden hem grijnzen. Normaal zou hij een vervelende snauw hebben terug gegeven, maar een lege maag en al een halve fles alcohol ophebben deed wonderen. 'Ja, ik schiet al helemaal vol.' Sprak de jongen quasi-verdrietig terwijl hij de fles tussen zijn benen zette en haar fles eigenlijk zonder enige teken uit haar hand pakte, de kurk in zijn mond zette en het eraf trok om de fles terug te geven en de kurk ergens in het gras te spugen. 'Het is een geweldige plek om je klote te voelen. Ik wist niet dat je dit in je had.' Ging Oliver verder toen hij zijn eigen fles oppakte en een soort 'proost' gebaar maakte naar zowel Evangeline en de graven die voor hen lagen.

Ze snoof lichtelijk toon ze hem zag opschrikken. Het was duidelijk dat de alcohol hem minder scherp had gemaakt dan hij normaal was, en even overweeg ze dan ook zich weer om te draaien. Dit was geen goed idee. Ze had haar scherpte nodig. Het was zo'n beetje het enige wat haar nog staande hield -niet letterlijk genomen, natuurlijk. De grijns op zijn gezicht deed haar wat ongemakkelijk voelen, want ze wist niet of hij dat nuchter ook gedaan zou hebben. 'Ja, ik schiet al helemaal vol.' Vooral omdat de fles spontaan uit haar handen getrokken werd, kostte het haar even tijd om te snappen wat hij bedoelde. Die desoriëntatie beviel haar niet, dus keek ze maar gewoon toe hoe hij geoefend de fles van haar kurk ontdeed en haar de fles weer overhandigde. Met van de vloeistof kloste hierbij over haar geschaafde vingers, en ze beet even op haar tanden bij het prikken. 'Het is een geweldige plek om je klote te voelen. Ik wist niet dat je dit in je had.' Ze klemde haar kaken op elkaar, meer om niets vijandigs naar hem uit te spuwen dan de pijn in haar been te onderdrukken toen ze naast hem plaatsnam. Haar fles tikte ze tegen de zijne en zette hem vervolgens aan haar eigen lippen. De bittere smaak deed de binnenkant van haar mond even walgend samentrekken, maar ze herstelde zich snel en nam nog een slok. Het ging beter smaken. Toen ze de grote slok verwerkt had, tikte ze met haar vingers tegen de hals van haar fles en zei; 'Ja... Die Grievers doen iets met je, hè?' Ze keek op om zijn gezicht te peilen. Niet zeker of die stille hint genoeg zou zijn, voegde ze eraan toe; 'Daar wilde ik het nog over hebben, trouwens.' Afwezig wierp ze haar blik op de inhoud van haar fles, wat plotseling schrikbarend weinig was.

Oliver staarde even naar Evangeline toen ze een slok van de drank nam en grinnikte zachtjes bij haar gezicht. Ze was duidelijk geen alcohol drinker zoals hem. Maar als je bijna elke dag wel wat dronk dan raakte je er wel aan gewend. Het verbaasde Oliver zelfs dat zijn lever het nog niet eens had begeven en dat hij geen alcoholvergiftiging had gekregen. Misschien was het ook wel een teken dat hij wat rustiger aan moest doen. Maar als de drank riep, dan antwoordde hij. Haar stille hint begreep hij maar al te goed en de blonde jongen staarde in de fles om het oogcontact te vermijden. Natuurlijk moest dit onderwerp aangesneden worden, hij had het moeten zien aankomen, maar was zo dom geweest om te denken dat het drinken met Evangeline gewoon iets voor de lol was, maar het was wel duidelijk dat Evangeline het voorbereid had. Oliver zuchtte diep, nam nog een grote slok en keek toen naar de graven. 'Brand los zou ik zeggen.' Klonk hij haast geërgerd. Hij meed al het contact met Eva langs hem en concentreerde zich alleen op de alcohol of de graven voor zich. Hij kon nog gewoon terug gaan naar 'Oliver' zijn en kwaad worden en weglopen. Maar de alcohol hield hem op zijn plek en zorgde ervoor dat hij bleef zitten waar hij zat en half luisterde.

Het leek hem doen wankelen, dat wel. Hij sloeg zijn blik neer om vervolgens een diepe zucht te slaken. 'Brand los zou ik zeggen,' zei hij wat geërgerd nadat hij zichzelf tegoed had gedaan aan nog een grote slok. Even keek ze opzij, enigszins verbaasd door zijn open antwoord. Lichtjes schraapte ze haar keel en staarde naar haar ellebogen, die lichtjes op haar knieën rustten. Tja. En toen? Ze had er überhaupt niet op gerekend dat hij haar zou laten praten. Misschien had ze verwacht dat het weer in een eindeloze, verhitte discussie met hem zou geraken, en misschien was dat ook wel waarvoor ze was gekomen. Wat als ze helemaal niet wilde praten? Ze moest. Het was haar enige manier en hij was haar enige bondgenoot, wat betrof deze situatie. 'Hoe... Al die herinneringen... Ik bedoel, kun jij je iets, ja, duidelijks herinneren?' Ze zuchtte zachtjes maar scherp, en draaide de fles rond waardoor het goedje tegen de randen klotste en het schuim een klein draaikolkje vormde. Ze zoog hoorbaar lucht naar binnen en deelde hem in één adem mee; 'Oliver, ik vind niet dat we hier kunnen zitten en ons dingen herinneren die de Glade zouden kunnen helpen en er niets mee doen.' Na haar ratelende stroom van woorden haalde ze kort weer kort adem, die al snel verspild werd door nog een slok. Even hield ze het voor zich, zodat ze door het bruine glas heen kon kijken om te zien hoe veel ze nog over had. Tot haar ongenoegen realiseerde ze zich dat ze niet wilde dat het opraakte. Het was anders. Oliver en Eve. Het was niet meer elkaar scherp in de gaten houdend, bang dat de ander iets zou flikken als je je blik eventjes zou afwenden. Het was kalmer en nonchalanter, en ze had zelfs het gevoel alsof ze serieus iets met hem zou kunnen ondernemen om de Glade te helpen. Misschien was het de drank. Misschien kwam het door wat ze samen hadden meegemaakt, maar ze had in ieder geval geen idee hoe ze zich er bij moest voelen.

Oliver draaide de fles rond in zijn hand, bekeek de kleur van de drank en alles wat er om heen zat om niet naar het meisje naast hem te kijken. Alles behalve dat. Hoe meer ze praatte hoe meer Oliver dronk, de fles was al voor driekwart leeg en de jongen kon heel goed het effect van de alcohol voelen maar ondanks dat zijn brein riep te stoppen omdat het er niet beter op zou worden, bleef hij door drinken. Hij schudde zijn hoofd bij haar eerste vraag. Het waren allemaal vage flitsen geweest die je om de een of andere reden wel aan elkaar kon knopen maar iets duidelijks of concreets werd het nooit. Hoe vaak had hij er wel niet nachtmerries over gehad? Haar opmerking liet alleen wat kwaads in hem ontvlammen en eigenlijk zonder dat hij het echt wilde dronk hij de laatste slokken van de fles in een keer op. Dat was een. Hij veegde de druppels van zijn mond af en gooide de lege fles in het gras. Vervolgens had hij de moed bij elkaar gevonden om opzij naar Evangeline te kijken. 'En dan? Wil je iedereen de hoop geven dat ze zich iets kunnen herinneren? Voor je het weet rent iedereen het labyrint in omdat ze iets willen herinneren en worden ze hevig teleurgesteld want het maakt allemaal no sense. Je geeft mensen valse hoop, dat is iets wat ze niet nodig hebben.' Het kwam er kalmer uit dan hij had verwacht. Even overwoog hij om meteen naar de tweede fles die bij de boomstam lag te grijpen maar hij hield zich in en staarde weer naar de graven. 'Ik wil niet dat er nog meer graven komen, zeker niet door mijn toedoen. Ik heb al genoeg veroorzaakt.' Mompelde hij niet direct naar Evangeline toe. Het werd ook steeds depressiever tussen de twee. Nog even en ze konden bij elkaar uithuilen.

Na zijn aanzet om haar te laten vertellen begon hij zich toch weer afzijdig te gedragen en het enige dat hij leek te doen was naar zijn drank staren. Zonder haar aan te kijken schudde hij zijn hoofd. Iets in haar zakte zwaar naar beneden in haar maag. Zeer waarschijnlijk was het het laatste sprankje hoop dat ze had iets te maken van de hallucinaties, de vage beelden en woorden. Ze bestudeerde de zijkant van zijn gezicht terwijl hij de fles leegdronk, in de hoop ook iets machteloos te ontdekken. Het enige wat ze nu nog wilde, was zich wanhopig vastklampen aan iemand die hetzelfde doorstond als zij. Puur om te weten dat het normaal was, of dat ze iemand had waarmee ze samen toch nog de vage flarden in elkaar kon puzzelen. Ze schrok op van het kijken naar haar in elkaar gehaakte vingers toen hij de lege fles in het gras gooide en zijn gezicht naar haar draaide. 'En dan? Wil je iedereen de hoop geven dat ze zich iets kunnen herinneren? Voor je het weet rent iedereen het labyrint in omdat ze iets willen herinneren en worden ze hevig teleurgesteld want het maakt allemaal no sense. Je geeft mensen valse hoop, dat is iets wat ze niet nodig hebben.' Natuurlijk had hij gelijk. Ze had het kunnen verwachten, maar toch kwam het hard aan toen hij haar aankeek en het zo zei. Ze slikte en keek weer naar de grond. 'Ik wil niet dat er nog meer graven komen, zeker niet door mijn toedoen. Ik heb al genoeg veroorzaakt.' Met die woorden dompelde de stemming maar weer eens onder water. Zijn gemompel bereikte haar vrijwel meteen en deed haar haar been strekken en haar rug rechten. 'Niet dat iets daarvan jou schuld is. Hoeveel mensen dat ook logischerwijs denken, je moet er niet zelf ook in gaan geloven,' sprak ze hem toe. Ze wist zelf hoe het voelde, wanneer iedereen dacht dat jij verantwoordelijk was voor iets dat je niet gedaan had. Hoe meer mensen het zeiden, hoe geloofwaardiger het werd. Ze slikte, liet een stilte vallen en kwam vervolgens terug op waarvoor ze gekomen was. 'We kunnen toch niet zomaar niets doen?' Ze zuchtte zachtjes en reikte de rest van de fles hem aan. Ze voelde hoe de drank een inbreuk deed op haar hoofd en ze lichtelijk draaierig werd. Ze wist niet of dat nu wel zo'n goed idee was.

Het liefst wilde Oliver gewoon opstaan en weglopen, weg van dit gesprek die de waarheid op veel te veel punten raakte. Hij wilde gewoon het bos in en ergens zitten waar hij niet gestoord werd, of ergens anders waar het rustig werd. Al was het het labyrint. Dan was iedereen ook meteen van hem af want veel nuttigs voegde hij toch niet toe aan de mensen hier. 'Voor zover ik weet is het wel mijn schuld dat ik vreemd ben gegaan, en dat het mijn schuld is dat je gestoken bent en ook nog eens mijn schuld dat heel de Glade me haat.' Zei hij oprecht en hij luisterde naar haar vraag. Hoe vaak moest hij het herhalen dat het in haar hoofd doordrong, of was het gewoon de alcohol die het niet wilde begrijpen in haar aderen? 'Blijkbaar wel, anders zat ik hier niet me vol te drinken en een alcoholvergiftiging tegen het lijf te lopen.' Klonk zijn cynische opmerking maar hij pakte wel de fles aan die ze aanreikte. 'Thanks.' Er zat niet heel veel meer in dus goot Oliver in een keer de inhoud in zijn mond om de fles ook in het gras te gooien. Het was de planning geweest dat hij naast de andere zou belanden maar hij kwam een heel ver eind terecht wat er op duidde dat Oliver's motoriek er al sterk op achteruit ging. 'Heb je al last van nachtmerries?' Mompelde hij in Evangeline's richting terwijl hij haar aankeek met een vage blik in zijn ogen. Het was iets waar hij na de steek verschrikkelijk veel last van had gehad, uiteindelijk kwamen ze zo nu en dan, maar de eerste paar keren was slapen een no go geweest.

De opsomming van alles waar hij dacht schuldig aan te zijn, deed haar om de een of andere reden huiveren. Ze liet haar ingehouden adem onhoorbaar tussen haar lippen door ontsnappen en beet vervolgens schuldbewust op haar lip. Ze had het niet moeten opbrengen, of hem hoop moeten geven. Ook haar retorische vraag werd lekker optimistisch beantwoord. 'Blijkbaar wel, anders zat ik hier niet me vol te drinken en een alcoholvergiftiging tegen het lijf te lopen.' Enigszins gefrustreerd draaide ze zich weg van hoe hij de rest van haar flesje leegdronk en deze weer weggooide. Haast onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Hij deed het zichzelf aan, de arme jongen. Het was niet zijn schuld dat zij gestoken werd of dat hij vreemd was gegaan of dat de hele Glade hem haatte. Het enige dat zijn schuld was, was dat hij niet van de drank af kon blijven. Dat was nou zijn fout. Evangeline nam zichzelf stilletjes, met haar blik op de lege flessen gefixeerd, voor om de komende maanden geen glas meer aan te raken, als ze niet wilde eindigen zoals hij. Zoals hij al zijn hoop verloren was, en alleen maar kon zeuren en koken in zijn pessimisme. Een moment lang dacht ze erover om weer op te staan en hem erin te laten stikken. Het werd tenslotte donker, en er was iemand die haar misschien zou missen. Om drie goede redenen deed ze het niet. Allereerst was het nu eenmaal niet praktisch om zonder hulp van de grond op te staan. Daarnaast was het niet allemaal zijn eigen schuld. Hij voelde zich schuldig, omdat hij dacht dat ze door zijn toedoen gestoken was. Dat kon ze hem gewoonweg niet blijven laten voelen. Ze wist hoe vreselijk het was. Ten derde stelde hij haar een vraag. Zijn blik omschreef precies hoe zij zich voelde. Het plotseling ontzettend sterke gevoel van herkenning en op de een of andere manier veiligheid, hield haar zittende. Langzaam begon ze te knikken. 'Ja,' zei ze zacht. 'al weet ik niet meer welke echt zijn en welke niet.' Ze leek er haast in te leven. Haar gedachten en de realiteit leek een kudde losgeslagen dieren, die dwars door elkaar galoppeerden. Ze ontweek zijn blik en zocht naar de plaats waar hij meer van dat spul had staan. 'Kunnen we er niet nog een openmaken?' Wat was ze toch weer trouw aan zichzelf.

Als iemand van veraf dit gesprek zou afluisteren zou hij zijn wenkbrauwen optrekken bij het horen hoe depressief het wel niet was. Beiden die nu op de boomstam zaten hadden hetzelfde mee gemaakt, maar ook weer niet. Oliver had wel verwacht dat de steek bij Evangeline heel anders was dan bij hem. Ieder had zijn eigen angsten en zwakke punten, en de jongen had het gevoel dat de Griever steek dat en de herinneringen naar boven bracht. Beiden pakten het ook anders op, hoewel het voor Evangeline misschien een dag geleden was, ze ging een totaal andere weg op dan hem. Waar Oliver zich erbij neerlegde dat ze hier nooit zouden uitkomen en dat heel zijn leven naar de klote was, was Eva juist innovatief en wilde zelfs iets doen. Waar Oliver naar de drank greep en zichzelf zielig vond, was Evangeline degene die van de ervaring leerde en een andere kijk op de wereld had gekregen. En ergens verachtte Oliver dat. Zij had het wel kunnen overwinnen. Hij niet, hij was simpelweg te zwak en te arrogant geweest. Hij knikte langzaam bij haar antwoord en staarde weer voor zich uit. 'Je moet er geen verschil tussen maken. Ze zijn er. Punt. Leef er mee.' Klonk het een beetje hard en hij reikte vervolgens naar de, laatste, fles die tegen de boom aan stond geleund. Hij haalde de kurk er van af en gaf hem door aan Evangeline. 'Als ze te erg worden moet je naar Ant gaan, die heeft nog wel ergens van die pillen rondslingeren.' Een zweem van zorgelijkheid was door zijn stem te horen. Als Oliver iets niet wilde, dan was het dat Evangeline hetzelfde doorging als hem. Oliver wilde niet dat zij dezelfde weg volgde zoals hij had gedaan.

Na zijn harde opmerking voelde ze het alsof ze voorheen verdoofd was geweest en haar aura zich had overgoten met naïviteit. Alsof ze dacht dat alles vanaf nu rozengeur en maneschijn zou zijn, nu ze zich het kon herinneren. Het liefst zou ze hem op haar knieën smeken het weer weg te halen, de herinneringen. De tijd terug draaien, of met een andere wonderbaarlijke injectie alles weer vergeten en genieten van haar dagelijkse, onwetende routine. Haar impulsiviteit, haar nieuwsgierigheid en haar eeuwige godcomplex, dat waren nu haar problemen. Het zou nog eens haar ondergang worden en het was puur geluk dat ze het er nu met een paar schrammetjes vanaf had gebracht. Alleen die krenkende herinneringen. Zo luid dat ze zichzelf niet eens kon horen praten. Olivers woorden kwam hard aan. Niet alleen door de toon waarop hij het zei, maar ook door dat wat ze betekenden. Er was geen manier om er vanaf te komen. Het was er, en ze moest er maar mee leren omgaan. Dit kon niet worden teruggedraaid. Plotseling besefte ze zich wat ze aan het doen was. Ze zat een beetje zelfmedelijden te kweken en zichzelf 's nachts in het bos vol te gieten. Haar blik verharde toen hij haar de ontkurkte fles aanreikte. Toch pakte ze het aan en nam een slok. Vrijwel meteen voelde ze hoe het haar licht in haar hoofd maakte. Mooie wraak op al die krengen van herinneringen. 'Als ze te erg worden moet je naar Ant gaan, die heeft nog wel ergens van die pillen rondslingeren.' Evangeline kon het niet helpen dat ze zich verslikte in zowel haar drank als haar gelach. Deze toon had ze nog nooit uit zijn mond horen komen. 'Sinds wanneer ben jij all sharing and caring?' grinnikte ze, terwijl ze de fles aan Oliver gaf. Oké, ze was dan misschien het type dat gezellig werd van drank, maar toch, ze kon zich niet herinneren wat de laatste keer was dat ze had gelachen, al was het spottend.

Evangeline bleef een tijdje stil. En Oliver begon zich zorgen te maken dat zijn woorden misschien te hard voor haar waren geweest en het beter was geweest dat hij zijn mond had moeten houden. Maar met drank en zijn eigen karakter gebeurden er nu eenmaal impulsieve dingen en voor hij het wist zei hij dingen die hij eigenlijk anders had kunnen formuleren of over had kunnen brengen. Het was al vaker gebeurd en het had hem in deze situatie verwikkeld gekregen. Hij haatte zichzelf erom. Met een lichte zucht had hij de kurk van de fles ontdaan en overhandigd aan Evangeline. Haar verslikking liet hem even zorgelijk op kijken, maar toen hij de lach op haar gezicht zag gaf ze hem bijna het gevoel alsof ze hem uitlachte. Maar hij begreep het wel. Het paste niet bij hem dat hij zo klonk, zo dacht. Maar toch zat het nog in hem. De Oliver voor de steek. Het kwam alleen haast nooit naar boven en het liefst liet Oliver het ook beneden zich. Maar wat ernu met Evangeline was gebeurd had de drang om terug te gaan naar die Oliver alleen maar groter gemaakt. 'Sinds ik niet wil dat je in dezelfde depressieve spiraal terecht komt als mij.' Antwoordde hij oprecht terwijl hij voelde hoe zijn wangen wat rood kleurden. Hij staarde naar zijn knieën en pakte de fles weer aan om er een flinke teug van te nemen. Stomme woorden waren het geweest. Het was zwak, maar wel de waarheid.

'Sinds ik niet wil dat je in dezelfde depressieve spiraal terecht komt als mij.' Evangeline schrok haast van de oprechtheid van zijn woorden. Ze leerde hem wel kennen zo. Waarschijnlijk had ze nog nooit zoiets simpels en puurs uit zijn mond horen komen en het was vreemd dat het haar zo verwarde, maar dat deed het. Haar blik ontwijkend, pakte Oliver eindelijk de fles aan die ze naar hem uitgestoken hield. Haar hoofd wat schuin op haar nek keek ze toe hoe hij een grote slok nam, beschaamd bijna. Hij had toch niets om zich voor te schamen? Ze draaide niet, zoals voorheen, meteen weer haar hoofd weg om voor zich uit te staren. Daarvoor was ze niet gekomen ook. Ze hadden zoveel om over te praten, en toch leken haar vastberaden plannen plotseling zo vluchtig te zijn. Tot nu toe had ze nog niet veel zinnigs ontdekt en daar behoorde veranderingen in te komen. Ze haalde diep adem en zocht zijn blik op. 'Hierna mag je zo diep in die spiraal zoeken als je wilt, maar we hebben wat dingen uit te zoeken, oké?' Het was niet de vijandige toon die ze voor de Maze alleen maar tegen Oliver had kunnen gebruiken. Het klonk eerder vermoeid. Niet tegen hem, maar tegen zichzelf. Het maakte haar doodmoe dat ze alsmaar alles moest weten. Het was ook haar eigen domme schuld, en nu had ze hen allebei in de nesten gewerkt. Ze had op zijn minst haar excuses aan kunnen bieden, maar zelfs de kleine 'sorry' bleef in haar keel haken. Die gedachten duwde ze weg, voor zolang dat kon, terwijl ze zich -beleefd- tussen zijn armen door wrong om de fles te bemachtigen. Toen ze weer rechtop zat, zei ze; 'Wat we gaan zeggen wanneer we voor de Council worden gesleept, bijvoorbeeld. Kan essentieel zijn op zich.' Ze haalde haar schouders op terwijl ze nonchalant een slok nam. Misschien zou het toepassen van omgekeerde psychologie hem wel doen inzien dat ze hier niet zomaar alleen konden zitten.

Hij had al spijt gehad van zijn woorden zodra ze zijn mond hadden verlaten. Die verdomde alcohol in zijn bloed maakte alles er niet beter op, integendeel, Oliver had het gevoel dat hij de situatie alleen maar verergerde en depressiever maakte. Iets wat ze beiden niet nodig hadden op dit moment. Hij zuchtte en luisterde naar haar woorden. Wat verdoofd knikte hij als instemming en even staarde hij recht terug toen ze zijn blik zocht. Niet lang daarna sloeg hij zijn ogen neer en draaide wat met de fles in zijn hand. Hij had zin om alle drank in een keer achterover te gooien en het vervolgens nooit meer te drinken. Maar dat was gewoon een impuls en het zou niet lang duren voordat hij dan weer terug zou vallen en dan zou het alleen nog maar verergeren. Hij maakte een geïrriteerd geluid toen Evangeline de fles uit zijn hand wist te pakken en er zelf een slok van nam. Het was technisch gezien niet zijn fles, maar hij was wel degene die hem had meegenomen en het in zijn hand had gehouden. 'Max zei dat dat nog even ging duren.' Begon hij met praten terwijl hij de moed had genomen om Evangeline aan te kijken. 'Ze hadden nog geen concreet plan of iets.' Het was bedoeld om haar van het onderwerp af te leiden aangezien Oliver niet bepaald in staat meer was om helder te denken, laat staan een heel plan te vormen.

Haar plan had niet gewerkt, gezien Oliver haar weer een vermoeide opmerking toewierp. Ze werd langzamerhand gek van zijn dat-doen-we-later-welmentaliteit. Ze hadden nu tijd en het moest nu gebeuren en als er iets was waar Eve niet tegen kon, dan was het wel het eindeloze wachten. Dat moest zelfs Oliver weten. Ze had zijn tactieken wel door. Een beetje afwijkend reageren, dan zou ze zo wel weer over iets anders beginnen. Misschien was het de alcohol die zijn gedachten had vertroebeld, maar wanneer Eve iets wilde... Met een klein slokje van haar -Olivers- drank, slikte ze haar opkomende woede in en keek hem stellig aan. 'Des te meer tijd,' sprak ze langzaam, terwijl ze hem de fles weer retourneerde, 'hebben we om iets goeds te bedenken.' Het was noodzakelijk om een goed verhaal te hebben. Ze wilde absoluut niet dat zij en Oliver op eigen houtje een plan trokken en vervolgens een ander verhaal zouden vertellen. In dat geval zou waarschijnlijk Oliver de straf vangen, zo was het nu eenmaal. Niet dat ooit tegen hem zou kunnen zeggen. Wacht... Had hij het trouwens over Max gehad? Haar denkvermogen begon achteruit te gaan, iets wat ze nu niet echt bepaald kon gebruiken. Maar ach, de hele avond had al bestaan uit haat-liefdeverhoudingen. Ze kneep haar ogen dicht en schudde haar hoofd. 'Wacht even, wanneer heb je Max daarover gesproken?' Eigenlijk was de vraag; waarmee had hij het met hem over gehad? Achterdocht kroop langzaam bij haar omhoog. Was er iets dat zij niet wist? Iets dat maakte dat ze Max had gezien, even terug in het Labyrint?

[justify]Hij wilde alle zorgelijke en eerlijke woorden van daarnet meteen terug nemen. Evangeline was ondertussen wel weer aan het bewijzen dat ze, ondanks de Grieversteek, nog steeds het verschrikkelijk irritante doorzettingsvermogen bevatte dat ze op iedereen moest toepassen. Oliver had daar altijd mee gebotst. Hij was iemand die het had opgegeven en eigenlijk niet inzag wat ze hij hier nog van nut wat. Evangeline daarentegen was iemand die als ze geen nut had een nut bedacht. Oliver kon niet begrijpen waarom ze zich er gewoon niet bij neerlegde zoals hij had gedaan. Wat was daar nu zo moeilijk aan? Hij pakte de fles aan en nam een veel grotere slok dan zijn metgezel om hem vervolgens nog even in zijn hand te houden en weer terug te geven. Evangeline was duidelijk nog wel aan het letten op wat ze dronk, terwijl Oliver allang de tel was kwijt geraakt en al duidelijk dronken was. Helder denken kon hij al helemaal niet meer. Dus de vragen die Evangeline steeds op hem af stuurde werden steeds moeilijker om te beantwoorden. 'Ergens..een keer.' Zei hij fronsend toen hij de datum duidelijk niet meer voor de geest kon halen. 'Hij begon er zelf over. In de meeting cabin volgens mij. Hij had ruzie gehad met Helena.' Het kwam er stukje bij beetje uit naarmate hij langer nadacht. Meer kon hij zich niet herinneren. Misschien was het een teken dat hij eens moest ophouden met zuipen en eens nuchter moest zijn. Een teken dat hij waarschijnlijk zou reageren.

'Ergens... een keer.' Het kostte haar moeite om niet tussen haar tanden door te grommen van frustratie. Ze perste haar lippen op elkaar om hem uit te laten spreken; misschien kwam er toch nog iets zinnigs uit. 'Hij begon er zelf over. In de meeting cabin volgens mij.' Het moest geweest zijn toen Eve de cabin ontsnapt was om Oliver een antwoord te geven, en toen ze haar zinnen op een klein ommetje had gezet. Het pakte niet perfect uit, maar ze was toch weg geweest. Lang genoeg voor Oliver en Max om om de een of andere onverklaarbare reden op haar slaapplaats te verblijven. (Alhoewel de beweegreden voor Oliver duidelijk drank moest zijn geweest) 'Hij had ruzie gehad met Helena,' was het laatste dat hij zich nog kon herinneren. De kalmte op zijn gezicht, het haalde het bloed onder haar nagels vandaan. Plotseling liepen haar frustraties zo hoog op, dat ze zich, middels haar rug, naar hem toedraaide, haar arm uitstrekte en de fles uit zijn handen griste. Zonder erbij na te denken, keerde ze hem om, en gutste de inhoud ervan de hals uit. Ze keek hoe het al snel mengde met de dennennaalden en een klein, donker plasje vormde. De inmiddels lege fles gooide ze over haar schouder naar achteren. 'Zo,' zei ze hard. 'Oliver, het maakt me niet uit hoeveel leverziekten je oploopt, maar doe het alsjeblieft nadat we met een goed plan op de proppen zijn gekomen.' Haar nadruk op het woord 'alsjeblieft', klonk bijna wanhopig. Natuurlijk, zo wilde ze niet overkomen, maar ze was het. Het zou niet lang duren voor Max haar zou opzoeken, als hij al met de runner had gepraat. Ze wilde alles behalve dat dat ze beiden een straf zouden moeten ondergaan, hoewel hij niet de schuldige was.

Het gesprek met Max had hij alles behalve fijn gevonden. Hij had zich aangevallen gevoeld, alsof Max alles wilde weten wat er in het labyrint was gebeurd. Oliver moest hem wel gelijk geven, na zo'n ongeluk wilde hij dat ook wel, zeker als hij de zogenoemde leider van de Glade was. Dan was het je taak om alles tot op de bodem uit te zoeken en rechtmatige straffen en weet ik niet wat uit te delen. Maar toch, Max had die vragen niet moeten stellen. Terwijl hij een beetje in gedachten verzonken voor zich uit staarde voelde hij de hand van Evangeline die ruw de fles uit zijn hand pakte. Eerst verwachtte hij gewoon dat ze een slok wilde nemen, maar toen hij hoorde hoe iets van vloeistof op de grond terecht kwam was zijn aandacht meteen gewekt. Met een ruk draaide hij zich om naar Eva om te zien hoe ze de fles boven de planten leeggoot en hem over haar schouder weggooide. Als ze dacht dat Oliver nu mee zou werken had ze het mis. Heel erg mis. Haar woorden maakte het alleen nog maar erger. 'Dus wat je zegt is dat je het geen probleem vind als ik doodga maar ik moet wel even mooi een plan bedenken?!' Klonk het kwaad terwijl hij haar woedend aanstaarde. 'Ik weet niet of je het door hebt. Maar ik heb Max op mijn dak gehad die er naar vroeg en ik ben zo aardig geweest om te proberen om alle schuld op mij te schuiven zodat jou niets zou overkomen! Ik heb je fucking leven gered maar blijkbaar kan ik zo aan de kant gegooid worden want ik ben niet meer van nut! Net zoals de rest van de hele fucking groep hier heeft gedaan!' Zijn stem was aangezwollen en de woede alleen maar erger geworden. Het kostte hem nog moeite om zijn adem onder controle te houden. Het kostte hem heel veel moeite om Evangeline geen klap recht in haar gezicht te geven, dat ze misschien daar wakker van zou worden.

Ze had Olivers woede kunnen verwachten. Toch merkte ze hoeveel energie het kostte. Die jongen kon nergens doorheen zonder een beetje rebellie. Misschien had Eve dat ergens ook wel nodig, als een soort filter, die haar wildste impulsen tegenhield en de dingen die echt uitvoerbaar waren (of die Eve wel héél graag wilde), doorliet. Toch wond ze zich er weer over op. Zijn furieuze blik deed haar haar ogen samenknijpen en minstens zo kwaad naar hem terugkijken. Ze wist dat zijn razende, kleine samenvatting een retorische vraag vormde, maar ze moest het brandende verlangen die te beantwoorden met alles wat ze in zich had onderdrukken. Ja, had ze willen zeggen. Ja, dat is preciés wat ik wilde zeggen. Kwijn maar lekker weg, Oliver, in je zielige drankverslaving. Red jezelf maar. Ze was wel het meest ondankbare schepsel ooit geweest wanneer ze dat gedaan zou hebben. Zelfs voor haar manieren; zij stond bij hem in het krijt, niet andersom. Hij had haar laten beloven dat ze, wanneer zij de Maze in zouden gaan, alles voor hem zou doen. Waar hij ook mee zou komen. En hoewel haar gevoel voor empathie nou niet bepaald ver reikte wanneer het ging om iets wat ze wilde, kon ook zij wil begrijpen dat niet echt een stil verlangen koesterde om alleen weg te kwijnen. Ze kon zich echter niet langer bedwingen bij zijn woorden. De manier waarop ze zo onrechtvaardig waren, hoe ze naar haar werden gespuugd en dat ze precies omvatte waar dit alles overging. Ze moest het zeggen. Het moest. Nog even keek ze hem met een mengeling van pure verontwaardiging en woede op haar gezicht. 'Ik weet niet of jíj het door hebt, meneertje kijk-hoeveel-alcohol-ik-met-een-hand-naar-binnen-kan-gieten,' -De luidheid van haar stem zakte na deze belediging- 'Maar dat is nu precies het punt. Goed gedaan, hoor, met je heldere verstand. Ik probeer je juist te beschermen. Weet je wel niet hoe schuldig je lijkt, voor de rest van de Glade? Al helemaal nu je zo slim bent geweest dat voor Max bij elkaar te verzinnen.' Haar woede bleef, maar haar stem was zachter, zorgelijker, toen ze zei; 'Als we niets doen, als we geen plan verzinnen en van alles tegen iedereen zullen rondbazuinen, het spijt me voor je, maar dan ben jij de schuldige.' Ze keek hem aan, wat neutraler, terwijl ze dat feit bij hem liet bezinken. Ze nam aan dat ze haar redenatie niet aan hem uit hoefde te leggen. Hij was een runner, dus hij bracht mensen de Maze in. Logisch, in de ogen van om het even welke Glader. Buiten misschien Max dan. Of Hayden. Hij zou nog nadenken, zij zou Olivers kant kiezen en Eve zwart maken want zo ging het nu eenmaal. Mensen in de Glade dachten niet na, een bewijs was dat ze hier anders al lang uit waren geweest. Achter zich greep ze naar de lege fles. 'Dus even niets meer van dit, oké? Doe het dan voor jezelf.' De fles leek zwaarder aan te voelen dan dat hij vol had gedaan. Maar misschien leek de hele atmosfeer dat wel.

Hij had verwacht dat Evangeline het misschien zou begrijpen, dat ze door zou hebben wat hij had geprobeerd. Het maakte voor hem niets meer uit of hij verbannen zou worden, of dagen opgesloten zou worden in de Slammer. Hij voegde niets toe aan de samenleving hier. Zijn naam was al besmeurd. Die van Evangeline niet. Het enige wat hij probeerde was dat zij niet zo zou aangekeken worden als hem. Natuurlijk zou er iets de ronde in gaan, ze was tenslotte gestoken en had herinneringen terug, maar ze was niet zoals Oliver een onuitstaanbare pessimist geworden die alles en iedereen afstootte. Wat ze zei deed hem pijn, want het was gewoon de waarheid en hij had moeite om niet compleet uit te barsten. 'Wat ik heb geprobeerd, Evangeline,' begon hij op een zo rustig mogelijke toon waar duidelijk nog steeds de boosheid en frustratie van net te horen was, 'is er voor zorgen dat jou geen zware straf boven het hoofd hangt. Dat jij gewoon door kan gaan met je leven en niet dezelfde kant op gaat als mij. Dat je tenminste hier nog iets kan betekenen zonder de hele tijd worden aangestaard en weet ik veel wat.' Hij had het geprobeerd duidelijk te maken en als ze de hint nu nog niet snapte dan gaf hij het gewoon op. Gewoon Oliver-style. Zijn ogen vonden de lege fles in haar hand en hij knikte alleen maar om weer voor zich uit te staren. Het was haar idee om het labyrint in te gaan, dus het was ook haar verantwoordelijkheid om een plan te verzinnen. Oliver vulde wel de details in.

Op het eerste gezicht leek hij niet onder de indruk. Aan zijn gezichtsuitdrukking veranderde in ieder geval niets. 'Wat ik heb geprobeerd, Evangeline, is er voor zorgen dat jou geen zware straf boven het hoofd hangt. Dat jij gewoon door kan gaan met je leven en niet dezelfde kant op gaat als mij. Dat je tenminste hier nog iets kan betekenen zonder de hele tijd worden aangestaard en weet ik veel wat.' Ze zuchtte. Met de diepe ademhaling viel een hoop frustratie van haar af. Het veranderde eigenlijk vooral in medelijden. Of was het een schuldgevoel? Ach, waarom was het toch ook dat ieder gevoel een naam moest krijgen? Het maakte niet uit, ze voelde zich in ieder geval anders, maar het was alweer vreemd. Zijn knikje naar de fles en het vervolgens afwenden van zijn blik deden dat aanzwellen. Bewust van wat ze had gedaan, beet ze op haar onderlip. Ze moest iets zeggen. Om het even wat. Verschillende keren maakte ze aanstalten dit te doen, maar bij gebrek aan de juiste woorden zweeg ze vervolgens maar weer. Eve merkte hoe haar vingers zich stevig om het glas heen hadden geklemd. Dat verdomde glas. Met moeite strekte ze haar vingers om de fles naar haar rechterhand te verplaatsen. Even keek ze van het glas naar een boom, die op een kleine afstand van hen vandaan stond. Weer zo'n impulsieve actie. Ze dacht het, en toch onderdrukte ze het niet. Ontzettend bewust hief ze haar arm en gooide de fles in een rechte lijn tegen de boom. In tientallen stukjes spatte het donkere glas uit elkaar. Lichtjes hijgend verscheen een opgeluchte glimlach op haar gezicht, die langzaam veranderde in een klein lachje, hardop. Even was ze Olivers gezelschap vergeten, maar toen het bij haar terugkwam, keerde ze zich naar hem toe om snel, en ietwat beschaamd, een uitleg te mompelen. 'Het lucht op.' Haar blik dwaalde af naar het andere, lege glaswerk, maar ze hield zich in. Later, misschien. Oliver zou ze toch niet langer interessant vinden.

Na het gezegd te hebben voelde het voor hem alsof iets zwaars van zijn borst was afgehaald. Opluchting, wist hij het te plaatsen. Het was iets wat hij een hele lange tijd bij zich had gedragen en het was juist Evangeline geweest die er voor had gezorgd dat hij het had laten vallen. Niet Hayden, terwijl zij altijd degene was geweest die hem gepushed had om alles te vertellen. Maar hij had zich alleen maar meer opgesloten door haar opdringerige gevraag. Maar zijn blik bleef even neutraal als altijd, er was geen overwinning of wat dan ook af te lezen. Hij staarde naar de graven en vroeg zich af hoe het was om daar te liggen. Geen zorgen, geen gezeik, geen taken. Gewoon rust. Maar de rust van de dood had hij al een keer meegemaakt en hij zou er alles voor ruilen om het niet nog eens te voelen. Het was lusteloos en emotieloos geweest en dat had hij niet nodig. Oliver schrok op uit zijn gedachtes toen een keiharde 'pats' klonk. Het verraste hem zelfs zo erg dat hij half van de boom afgleed en er voor in het gras belandde. Hij grijnsde schaapachtig en kwam overeind om tegen de boom aan te leunen, want staan in een dronken staat was nooit zijn beste kant geweest. 'Kan ik begrijpen ja.' Zei hij alleen terwijl hij gaapte. Vermoeidheid bekroop hem altijd als hij teveel gedronken had. Van hem mocht Evangeline gerust de rest kapot slaan. Als het geen drank bevatte dan was het ook niet van nut.

Proestend sloeg ze een hand voor haar mond toen Oliver zowat van de boomstronk afviel. Even vergat ze dat het natuurlijk de drank was die hem zijn oriëntatie had laten verliezen, en stond ze zichzelf toe hem openlijk uit te lachen. -Hoewel het meer opluchting was dan amusement. 'Kan ik begrijpen ja,' zei hij voor wat het was. Eve keerde haar blik naar hem toe, om met schuin hoofd te observeren hoe hij gaapte. Hoe laat was het? Even wierp ze een ongeruste blik over haar schouder, ergens tussen de bomen door, waar Evan misschien al ontdekt had dat ze ertussenuit was geglipt. Waar hij zoekacties was begonnen, of zich juist alleen, ijsberend door de Meeting Cabin afvragend wat hij fout had gedaan. Dat klonk meer als Evan. En ze kon het hem niet aandoen. Na alles wat hij voor haar had gedaan. Eerst had hij haar uit haar schulp laten doen kruipen, en haar ijzige stemming doen smelten. Vervolgens had hij haar verzorgd waar ze hem niets terug kon geven. Hij verwachtte er ook niets voor terug. Ze hadden pas twee keer echt contact gehad. En toch was hij bezorgd. Het was een fijn gevoel, dat iemand zodanig om je gaf. Die gedachten haalden haar terug bij Oliver, waar ze haar aandacht weer naar toekeerde. Kennelijk was hij zo miserabel dat hij de schuld op zich zou nemen omdat in de Slammer zitten niet veel erger was dan zich op een boomstronk in het bosje een ongeluk drinken. En om de een of andere reden, overspoelde een golf van medelijden haar, terwijl ze naar de zijkant van zijn gekerfde gezicht keek. 'Nee,' zei ze, gelijktijdig met het moment dat haar vingertoppen het glas van een nog gave fles raakte, 'echt.' Met haar wenkbrauwen hoog opgetrokken en een ietwat scheve glimlach stak ze haar hand naar hem uit. Hij moest inzien dat hoe hij over zichzelf dacht enkel onzin was.

_Laatheid, sorry c:

Hij beet op zijn lip om een gaap te onderdrukken. Zolang hij zijn kater kon uitslapen was de vermoeidheid die de alcohol hem altijd gaf, geen probleem. Het was een paar keer gebeurd dat hij de hele dag met hoofdpijn door de Laar had gelopen omdat hij te koppig was geweest om een pijnstiller bij Anthony te halen. Niet dat het veel mensen opviel aangezien zijn gezicht altijd chagrijnig stond en je absoluut niet uitnodigde voor een gesprek. De enige met wie hij nog eens gesprekken voerde was Hayden, wat meestal op niets uit liep en vaak genoeg in ruzie eindigde. na hun laatste ruzie had hij haar gewoon ontweken om verder confrontatie tegen te gaan en zodra hij ook maar even in haar buurt was geweest zorgde hij ervoor dat hij ergens anders heen kon. Hayden stond nu op de lijst van mensen die hij nu even niet wilde spreken. Hetzelfde gold voor Evan de bemoeial en Evangeline natuurlijk. Want hoewel ze hier nu gezellig zaten zich vol te zuipen, of alleen Oliver deed dat, betekende dat niet voor de jongen dat ze nu vrienden waren. Evangeline had nog steeds iets van hem te goed en hij hield het in zijn achterhoofd.
Oliver schrok op van zijn gedachtes toen Eva hem de andere lege fles aanbood. Wilde ze nu echt dat hij er ook een kapot ging slaan? Hij staarde haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Ik kan nauwelijks iets recht gooien, laat staan hard.' Wees hij haar aanbod af. Hij was net al van de boomstam afgevallen, hij wilde zich niet nog erger voor gek zetten en niet eens een fles weg kunnen gooien. Daarbij had hij zijn andere manier om op te luchten. Anders hadden ze nu niet eens lege flessen.