Keep on wondering why

Registratiedatum : 13-04-15

remember when ...

Bijna iedereen sliep nu wel. Het was een klein wonder, want in de verte hoorde je het vervelende gekrijs van de grievers. Although nog niemand ze echt tegen het lijf was gelopen, er gingen wel wat beelden van die monsters rond, via geruchten. De fantasie van de gladers was uiteenlopend, maar iedereen kwam op hetzelfde neer, je wilde zo'n beest nooit, maar dan ook nooit tegenkomen.
Fletch had zijn slaap echter niet kunnen vatten en had zich tegen een van de bomen die de slaapplek omheinden neergezet en tokkelde wat op zijn gitaar. Natuurlijk zachtjes. Sommige mensen hadden immers niet echt een gezellig humeur als ze uit hun slaap werden gehaald. Af en toe richtte hij een met heimwee gevulde blik naar de sterren, maar zijn hoofd viel vervolgens al weer snel naar zijn borst als hij zich afvroeg waarom hij eigen dat gevoel voelde. Wat miste hij? Niets. Hij kon er geen antwoord op vinden. Geen enkele herinnering ontstond in zijn hoofd, hoe lang en hard hij er ook over piekerde.
Met een zucht liet hij zijn benen vlak op het gras vallen en richtte zijn blik dit keer naar voren. Naar de muren. Zouden ze nu, met de nieuwe runners, een uitweg kunnen vinden? Of zou de verwarring alleen maar groter worden in de glade?

-- open

THANKS KAY

Registratiedatum : 13-04-15

Na ene lange tijd gingen haar ogen open. Ondertussen was het al nacht en sliep bijna iedereen, iedereen behalve die persoon die nu op een gitaar aan het tokkelen was, en Alexx wist direct wie dat was. Een beetje moe stond ze op en liep ze in de richting van de muziek. Normaal zou ze al lang slapen, of nou ja normaal als ze in slaap had kunnen vallen maar ze was te bang. Te bang dat die nachtmerries terug zouden komen. Dat is de reden waraom ze nog amper sliep, ze durfde het niet ook al zou ze dit niet snel toegeven. Even keek ze neer op haar blote voeten en slaapshorts met daarboven een los hemde. Waarom ze alleen shorts bleek te hebben wist ze niet, maar ze vond het wel fijn. Toen ze bij de jongen die daarnet aan het tokkelen aankwam was het echter stil, hij was gewoon naar voor aan het kijken. "Hay." Sprak ze zachtjes terwijl ze zich op ene klein afstandje van de jongen plaatste.

}Hope you don't mind..

Registratiedatum : 13-04-15

remember when ...

Hij liet zijn hoofd wat tegen de bast van de boom leunen, aangezien zijn nek al enige vervelende trekjes begon te vertonen, maar zijn blauwe ogen bleven op het labyrint gericht. Er moest een uitweg zijn, alleen de obstakels waren misschien wat te groot. Misschien.
Een plotseling geluid deed hem iet wat opschrikken en hij draaide zijn hoofd om, om Alex neer te zien gaan zitten. "Hey," Zei hij met een kalme stem en zijn mondhoeken trokken iet wat omhoog. "Kon je ook niet slapen?" Hij liet zijn blik weer terugkeren naar de muren in de verte. "Of .. heb ik je wakker gemaakt?" Oeps.

THANKS KAY

Registratiedatum : 13-04-15

"Don't worry, ik kon niet slapen." Glimlachte ze hem toe terwijl haar hoofd er nog 'ik was te bang' bij voegde. Rustig volgde haar blik de zijne terwijl die op het labyrint viel. Zijzelf was niet als één van de runners gekozen en Alexx was niet zeker of ze blij was of niet. Aan de ene kant wou ze maar al te graag daar naar binnen en dingen uitzoeken en antwoorden krijgen op al de geheimen en vragen. Maar aan de andere hand was ze bang, bang om dood te gaan of om daar vast te zitten en niet op tijd eruit te komen voordat de deuren sloten. Hoe zouden die grievers eruit zien? Zou ze worden gedood of gewoon opgegeten als ze daar ene nacht was? "Hoe komt het dat jij nog wakker bent?" Vroeg ze terwijl haar bruine ogen zich naar Fletch keerde en ze haar knieën optrok, iets dat ze erg vaak deed.

Registratiedatum : 13-04-15

remember when ...

Nah, dan was het goed. Hij zou het namelijk niet fijn vinden als hij iemand uit zijn of haar slaap had gehaald, zeker niet als bepaalde mensen echt uit een lelijke hoek konden komen zonder genoeg slaap. "Hoe komt het dat jij nog wakker bent?" Werd er gevraagd en weer behield Fletch zijn blik in de verte. "Ik denk dat ik te veel piekerde over dingen." Antwoordde hij nuchter. Tja, echt veel verklaringen had hij er niet echt voor.

THANKS KAY

Registratiedatum : 13-04-15

Begrijpend knikte ze, ja dat had zijzelf ook. Meerdere mensen waarschijnlijk. "En, waar pieker je zowat over?" Zei ze terwijl haar blik even naar haar handen gingen, of meer haar polsen al waren die verstopt tussen haar knieën waardoor het leek alsof ze naar haar handen keek. Zijzelf piekerde vaak over the maze en l zijn geheimen, en over haar littekens, iets dat tot nu toe nog geheim was, of ten minste voor iedereen behalve 2 personen die erachter waren gekomen. Na een paar seconden gleden haar ogen naar de gitaar die Fletch vast had. "Mag ik?" Vroeg ze weifelend waarna ze ene klein gebaar naar de gitaar maakte.

Registratiedatum : 13-04-15

remember when ...

Pfoe, ja waarover dan? Nogmaals haalde hij zijn schouders op, niet echt meteen een antwoord op die vraag wetende. "Geen idee, alles een beetje." Alles was een groot woord voor de problemen die hij tegen was gekomen, maar goed, hij mocht ook wel eens vaag zijn.
"Sure." Hij reikte haar de hals van de gitaar toe, natuurlijk uiterst voorzichtig zijnde.

THANKS KAY

Registratiedatum : 13-04-15

Met ene kleine glimlach nam ze de gitaar voorzichtig aan, waarna ze zich in kleermakerszit zette en de gitaar op één van haar knieën steunde. Zachtjes ging haar rechterhand even over alle snaren heen. Ze wist niet echt wat ze aan het doen was maar het voelde goed, rustgevend. Zachtjes begonnen haar handen een melodie te spelen terwijl zijzelf op sprak. "Vraag jij je wel eens af wat je vroeger allemaal hebt meegemaakt?" Haar bruine ogen waren weer op Fletch gericht terwijl haar handen vanzelf de melodie voortzette.

Registratiedatum : 13-04-15

remember when ...

Hij was een beetje te ver weg gezonken in zijn gedachten om te horen wat ze speelde, als ze überhaupt iets begon te spelen tho. "Vraag jij je wel eens af wat je vroeger allemaal hebt meegemaakt?" Hij knikte slechts en zijn kaken verlieten elkaar niet. Het bleef even stil, totdat de muziek die ze speelde hem uit zijn eindeloze staar verloste. "Oh ja .. soms."
Hij kwam overeind en liep naar haar toe, waarbij hij achter haar plaatsnam. "Wacht even," Glimlachte hij en plaatste rustig zijn handen op die van haar en plaatste ze wat beter rond de gitaar, zodat de muziek er wat vrijer uit kon komen.

THANKS KAY

Registratiedatum : 13-04-15

Verward keek ze toe hoe Fletch opstond en om haar heen liep, echter bleef ze wel spelen. Al snel voelde ze zijn lichaam zachtjes tegen haar aandrukken en enkele seconden later waren zijn handen op de hare. Ze kon haar wangen rood voelen worden maar stopte niet, rustig speelde ze door terwijl ze hem haar handen liet verplaatsen. En zodra haar handen wat beter op de gitaar zaten klonk het al een stuk mooier. Met een glimlach keerde Alexandra haar hoofd wat naar achteren om even naar Fletch te kijken. "Bedankt." Glimlachte ze naar hem terwijl ze zijn warme handen nog op de hare voelde.

Registratiedatum : 13-04-15

remember when ...

Het had een positief effect, het deuntje kwam er nu wat heler uit, in plaats van een opgesloten toon. "Alsjeblieft." Glimlachte hij zachtjes, nog steeds zonder de bedoeling om iemand anders wakker te maken. Hij schoof weer wat naar achteren, om Alex haar persoonlijke ruimte weer terug te geven en liet zich achterover vallen in het gras.
Echter viel hij, niet al te hard gelukkig, op iets hard. "Ah!" Bromde hij vervelend door de prik in zijn rug en haalde hetgeen wat op de grond had gelegen onder hem vandaan. In het kleine beetje licht dat hem geschonken werd zag hij dat het een uit hout gesneden iets was. De vorm was echter niet te zien in het beetje maanlicht. Uh .. waarom liet iemand dat zomaar rondslingeren?

THANKS KAY

Registratiedatum : 13-04-15

Geschrokken stopte ze met spelen bij het pijnlijk geluid dat achter haar vandaan kwam. Snel keerde ze haar hoofd die ondertussen even naar de gitaar was afgedwaald naar Fletch toe om te zien of hij wel oke was. Ze zag hoe hij iets vast had en nieuwsgierig draaide ze zich voorzichtig om met de gitaar nog steeds steunend op haar knie. "Gaat het?" Vroeg ze hem eerst bezorgd voordat haar ogen weer naar het ding gingen. "Wat is dat?"

Registratiedatum : 13-04-15

remember when ...

Hij wreef wat klagend met zijn vrije hand over zijn rug terwijl hij met zijn priemende blik probeerde te zien wat hij in zijn handen had. Maar het was maar een klein sculptuurtje, niet echt veel aan te zien of te voelen. Alex vroeg hem wat er was en of het ging. Fletch glimlachte wat flauwtjes en reikte het dingetje naar haar. "Dit." Zei hij simpel. "Al zal ik er door wel een blauwe plek hebben. Zo zielig, hm?"
Dit deed hem weer denken aan hun vorige meeting. "Hoe is 't trouwens met je been?" Dat hij er nog niet naar gevraagd had!

THANKS KAY

Registratiedatum : 13-04-15

Voorzichtig nam ze het beeldje uit zijn uitgestoken hand terwijl haar andere hand de gitaar veilig op zijn plek hield. Het was moeilijk om te zien wat het was, al dat ze zag was en rond vlak, niet meer. Toen hij weer sprak keek ze op en gaf ze hem een medelevende blik. "Ja echt super zielig voor je." Zei ze zo medelevend mogelijk al maakte haar glimlach dat moeilijk. Bij zijn volgende woorden keek ze even naar haar been en liet ze haar blik even over de wonde gaan waarna ze zich weer naar Fletch draaide. "Het gaat wel, doet nog een beetje pijn maar het gaat wel." Glimlachte ze naar hem. "And it was worth it." Kwam er vervolgens nog erg zacht uit.

Registratiedatum : 13-04-15

remember when ...

Een zeilig pruillipje werd op zijn gezicht geplaatst, zodat hij er echt heel erg zielig uitzag en hij liet zijn ogen naar het gras afdwalen. Zo zielig was hij dus. "Het gaat wel, doet nog een beetje pijn maar het gaat wel." Het pruillipje verdween weer en met een klein glimlachje keek hij weer naar Alex. Oké dat was mooi. "And it was worth it." Een zacht gegrinnik verliet zijn keel. "Ah ja, voor een reden wierp je jezelf zo op de grond." Glimlachend schudde hij zijn hoofd. "Dan moeten we dat biggetje ooit maar weer eens opzoeken, hm?"

THANKS KAY

Registratiedatum : 13-04-15

Zijn zielig gezicht zag er echt heel erg zielig uit en Alexx had bijna de drang om hem een knuffel te geven, bijna. Al verdween dat gezicht al vrij snel bij haar woorden en kwam er een glimlach in de plaats. "Hey, i totally saved your bacon." Lachte ze terwijl ze het beeldje dat nog steeds in haar hand was neer legde voor zich waarna haar vingers zachtjes over de randen van de gitaar gingen. "Daarnaast ben je niet in de problemen gekomen en is Knorretje veilig dus ja, het was het waard. En yep, dat moet zeker" Ging ze glimlachend verder terwijl haar bruine ogen nog steeds op hel gericht waren, al was ze niet aan het staren. Ze had heus wel door hoe ze had gezegd dat hij nu niet in de problemen was gekomen en hoe dat dat al een grote reden voor haar was dat het waard maakte, toch werd ze niet verlegen behalve het beetje rood dat op haar wanen kwam.Het was leuk om niet zo verlegen te zijn.

Registratiedatum : 13-04-15

remember when ...

Was het opeens zijn varken geweest? Wow, hij wist niet dat hij een huisdier had! "Daarnaast ben je niet in de problemen gekomen en is Knorretje veilig dus ja, het was het waard. En yep, dat moet zeker" de jongen grinnikte zachtjes en liet zich weer op het gras vallen. "Ja oké, maar wie zegt dat een biggetje ooit gemist zou worden?" Het zou zielig zijn, maar en biggetje zorgde niet echt voor veel vlees of wat een varken nog meer kon leveren. "Maar ja, we gaan wel een keer op bezoek. Met een wortel ofzo."

THANKS KAY

Registratiedatum : 13-04-15

Even knikte ze bij zijn woorden, het had gekund dat niemand zou hebben gemerkt dat Knorretje weg zou zijn. Toch voelde ze zich beter wetend dat ze hem niet zomaar het labyrint in had laten gaan. Haar ogen volgde zijn beweging wanneer hij ging liggen, waarna ze haar blik naar boven afwende en de sterren bekeek. "Denk je dat er iemand jou zou missen?" Even gingen haar vingers weer over de snaren heen. Ze had expres vermeden om ons te zeggen, niemand zou haar missen, toch?

Registratiedatum : 13-04-15

remember when ...

"Denk je dat er iemand jou zou missen?" Oh wow, wat ging het weer diep. De jongen haalde achter zijn schouders op en plaatste zijn handen achter zijn hoofd en liet zijn blik weer naar de sterrenhemel afdwalen. "Geen idee. Familie misschien?" Een broertje of een moeder, wie weet zochten die nu hopeloos naar hem. Of misschien niet. Wie weet had hij wel net ruzie met zijn vader gemaakt of was hij helemaal alleen.
"Jij?"

THANKS KAY

Registratiedatum : 13-04-15

Ja, ze kon het wel voor zich zien, Fletch met een grote familie, voor zover ze hem kende leek hij wel zo ene type. Een dat zijn kleine zusje zou beschermen van bullies en er voor zou zorgen dat iedere jongen uit haar buurt bleef terwijl hij zijn broertje hielp met zijn huiswerk. Zijzelf echter, daar was ze niet zo zeker over. En al haar littekens vertelde een verhaal op zich, eentje dat niet wees op het feit dat ze gemist zou worden. Wat onzeker haalde ze haar schouders op, niet eens wetend of hij het zou zien, terwijl ze de gitaar voorzichtig naast haar legde op het gras waarna ze zelf op haar rug ging liggen. Al bleven haar benen in kleermakerszit waardoor deze pose wat onhandig, misschien zelfs pijnlijk eruit kon zien, wat het niet was. Nee, het lag goed doordat Alexx lenig was, iets dat ze niet lang geleden had ontdekt. Ze voelde hoe haar hemdje een beetje omhoog ging, maar deed er niets aan het was waarschijnlijk toch te donker om haar littekens te zien. Of ten minste de littekens waar ze zich het meeste voor schaamde, de zelfgemaakte. "Ik weet het niet, ik had je al verteld over het hele mishandeld ding, so i guess not. Ik ben waarschijnlijk weggerend ofzo. Plus het feit dat voor dat ik jou ontmoete ik niet eens wist hoe het voelde om iemand te vertrouwen."

Registratiedatum : 13-04-15

Fletcher schreef:: remember when ...

Het bleef even stil en na een tijdje kwam Alex ook op het gras liggen. "Ik weet het niet, ik had je al verteld over het hele mishandeld ding, so i guess not. Ik ben waarschijnlijk weggerend ofzo. Plus het feit dat voor dat ik jou ontmoete ik niet eens wist hoe het voelde om iemand te vertrouwen." Hij knikte slechts, niet echt meteen een antwoord hierop wetende te verzinnen.
Dus dit keer zweeg hij voor een tijdje. "Ben je nu gelukkiger? Hier?" Vroeg hij vervolgens, zijn ogen nog steeds gericht op de lucht.
THANKS KAY

Registratiedatum : 13-04-15

Alweer haalde ze haar schouders op, zonder erbij stil te staan dat de jongen het waarschijnlijk niet kon zien. Was ze hier gelukkiger? Ze wist niet hoe het vroeger ging, ze weet niet eens hoe het echt voelt om gelukkig te zijn. Is dat dat rare gevoel in je buik wanneer je raar doet met iemand die je vertrouwt? Of is gelukkig zijn dat gevoel dat ze zo vaak heeft? Dat kon het toch niet zijn? Nee, dat zou het waarschijnlijk niet zijn. "Ik weet niet, ik denk het wel wanneer ik met jou praat. Daarnaast ben ik erg veel alleen en ik denk wat depressief dus ja, ik weet niet echt." Ze had niet eens door dat ze net had gezegd dat ze 'soms' een 'beetje' depressief was. Even haalde ze haar ogen van de sterrenhemel af en keek ze naar de blonde jongen. Waarna ze weer naar boven keek en even gedachteloos haar hand over de tattoo op haar heup liet gaan.

Registratiedatum : 13-04-15

remember when ...

"Ik weet niet, ik denk het wel wanneer ik met jou praat. Daarnaast ben ik erg veel alleen en ik denk wat depressief dus ja, ik weet niet echt." Hm, ja. Wacht .. wat had ze zojuist daar gezegd? Voor de eerste keer in een lange tijd scheurde hij zijn blik los van de sterrenhemel en keek met een redelijk bezorgde frons naar het meisje naast hem. "Hoe bedoel je .. depressief?" Alarm belletjes waren in zijn hoofd afgegaan, zachtjes.

THANKS KAY

Registratiedatum : 13-04-15

Een beetje nerveus ging haar hand van haar tattoo naar haar haren waar die even doorging om vervolgens haar polsen te beginnen te wrijven, iets dat ze vaak deed wanneer ze nerveus, in paniek of verdrietig. Ze voelde de kleine dunne, lange bultjes onder haar hand van de littekens die nog aan het genezen waren. "i don't know... verdrietig, eenzaam i guess" Zei ze weifelend en zacht terwijl haar ogen op de hemel gericht bleef. Ze voelde zijn blik op zich, maar durfde hem niet aan te kijken.

Registratiedatum : 13-04-15

remember when ...

Haar houding veranderde en de alarmbelletjes in zijn hoofd werden wat luider, maar hij liet ze niet voor hem spreken. Nog niet althans. "I don't know... verdrietig, eenzaam I guess" Hrmm .. "Waarom alleen? Er zijn toch zat mensen hier die aardig tegen je doen?" Hij was wel verward door deze kwestie, ja.

THANKS KAY

PROFIEL RPG SHEET

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

Keep on wondering why