I'm a survivor {OPEN}

Registratiedatum : 16-09-15

Twee blauwe kijkers openden zich en na een kort moment van rust besefte het meisje iets. Waar was ze? Een paar lichtflitsen zorgden ervoor dat het blonde meisje geschrokken rechtop ging zitten. Bang keek ze om zich heen. Haar blauwe ogen groot en bang terwijl er soms een rare lichtstreep over haar gezicht ging. Ze ging omhoog? Of had ze het fout? Het was te donker om echt iets te kunnen zien, maar het leek steeds lichter te worden. Hierdoor zag je hoe haar blonde haren wat slordig over haar gezicht hingen en je zag hoe snel haar borstkas op en neer ging. Ze zat in een soort kooi en verder was er niks te zien. Niets wat haar aandacht trok in ieder geval. Het meisje was bang en dat was duidelijk te zien. Bang ging ze rechtop zitten in het midden van de kooi. Zodat ze niet tegen de zijkanten van het ding zat, misschien zat er wel iets buiten het ding en daar bleef ze liever vandaan. Tijd ging voorbij, maar de zenuwen bleven precies hetzelfde. Haar handen waren bang aan het trillen terwijl ze haar knieën naar haar toe trok en haar hoofd erop legde. Het meisje kon wel huilen. Al kon ze geen echte reden vinden om dat te doen. Het was donker, ze was alleen. Ze had hier veel liever gezeten met... Nou, met wie? Geschrokken tilde ze haar hoofd van haar knieën. Ze kon geen naam meer opnoemen, zelfs de hare niet. Boos tikte ze tegen haar eigen hoofd. Het was vast de stress. "Rustig", fluisterde ze zacht tegen zichzelf. Al wist ze dat ze haar eigen bevel niet zou opvolgen. Nee, geen naam. Deze keer nog bozer dan eerst gaf ze een klap tegen haar kop. "Nee, nee", zei ze met een trillende stem. Tijd om na te denken had ze verder niet. De kooi stopte namelijk met bewegen en twee deuren boven haar gingen open. Het licht verblinde haar, maar toen ze met haar ogen tot spleetjes geknepen het licht in keek kon ze mensen herkennen. Geen gezicht kon ze herkennen. De bangheid was van haar gezicht te lezen terwijl ze voorzichtig ging staan. Ze keek de mensen niet aan en keek juist een beetje om hen heen. Ongemakkelijk keek ze naar de grond toen er niks leek te gebeuren. Zijzelf wou niet schreeuwen wat er in hemelsnaam aan de hand was. Eerst moest ze tot rust komen. Ze besloot toch even rond te kijken. Haar ademhaling nog steeds snel, maar haar ogen al wel iets rustiger. Waar was ze? Wie was ze?

Registratiedatum : 12-04-15

Het was nog vroeg in de ochtend toen het alarm afging. Als het goed was, waren de runners zojuist vertrokken, al had Max ze niet met eigen ogen zien vertrekken. Het was een pijnlijke herinnering aan dat hij Helena helemaal niet meer had gezien sinds hun ruzie. Maar Max deed waar hij het beste in was: zich gewoon compleet afleiden en zich zo druk bezetten dat hij geen tijd had om na te denken over miserie. En voor nu was een nieuwe glader het beste wat hem kon overkomen. Zo kon hij zich de hele dag bezighouden met rondleiden en uitleggen, en dat al om te vergeten hoe vreselijk hij zich eigenlijk voelde.
Hij greep de hendels van de metalen deuren vast, en zwaaide ze open. De zon stond nog laag, waardoor de stralen pijnlijk de kooi in schenen. Het lichtblonde haar van het meisje dat gearriveerd was weerkaatste het licht. "Hey," zei Max, zijn stem zo zacht en kalm mogelijk. Hij ging door zijn knieën om minder boven haar uit te steken, en stak zijn arm uit om haar uit het gat in de grond te helpen.

Registratiedatum : 16-09-15

Een jongen kwam aan de rand staan. Met een soort donker blond haar, maar het licht zorgde ervoor dat het niet al te makkelijk te zien was. Hij zag er wel aardig uit, maar je moest natuurlijk niet naar het uiterlijk kijken. Zijn stem klonk rustig, maar had nog niet echt effect op haar. Voorzichtig knikte ze naar hem. Ze deinsde wat achteruit toen hij door zijn knieën ging en haar een arm aanbood. Toen ze inzag dat hij niemand pijn wou doen kwam ze weer dichterbij. Waarna ze toch besloot om zijn arm voorzichtig vast te pakken met haar rechterhand. Het meisje keek naar haar hand. Het was een best licht bleke huid en er zaten wat lichte schrammetjes, omdat ze over de grond van de 'kooi' was gegaan een paar keer, maar de schrammen waren te klein om echt pijn te doen. Ze had niks gezegd. Niet omdat ze verlegen was. Nee, verlegen was ze niet, maar ze was in shock. En er was één ding die ze zeker niet wou. En dat was in dit ding blijven. Daarom ook was ze meer dan blij dat deze onbekende jongen haar eruit wou helpen. Duizenden vragen had ze in haar hoofd. Teveel om allemaal tegelijk te vragen. Toen ze weer op beide voeten stond keek ze verward de jongen aan."W-wat?", begon ze op een bange maar rustige toon. De jongen zou haar zin wel verder invullen. Anders zou ze haar zin verder afmaken. Haar heldere blauwe ogen keken bang om zich heen terwijl ze ergens een uitleg probeerde te zoeken voor alles, maar niks leek te helpen. Dat zorgde alleen maar voor meer paniek.

Registratiedatum : 14-04-15

Zoals altijd hield Anthony afzijdig als het ging om nieuwe Gladers. Ook vandaag stond op een een afstandje van de lift. Max was meestal degene die goed kon uitleggen aan de nieuwelingen hoe het hier in z'n gang ging. Dat zou hij hem ook niet ontnemen. Hij was hier enkel maar omdat dit deels van hem verwacht werd als één van de keepers en ook om te zien of de nieuwelingen zich niet verwond hadden in één of andere wanhoopsdaad. Men wist ook niets, dus daar begon het probleem al. Toen Max het meisje uit de kooi had geholpen, stapte Anthony naar voren. Met een kort knikje begroette hij het groentje en Max en sprong vervolgens de kooi in. Hij zocht niet naar voedingswaren of andere spullen. Hij had maar één ding op het oog en dat waren nieuwe injecties. Ze hadden de laatste namelijk gebruikt voor Evangeline. Hij bromde geërgerd toen hij niets gevonden had van medische materialen. En dat terwijl ze het eigenlijk wél nodig hadden. Hij richtte zich terug op en liet zijn blik even naar Max gaan, waarna hij kort met zijn hoofd schudde als teken dat er geen injecties bij waren deze keer. Uiteindelijk besloot hij al maar een kist op te tillen en gaf deze aan een andere persoon door die boven al klaar stond om iets aan te pakken.

Registratiedatum : 12-04-15

Het meisje deinsde eerst wat terug, maar besloot uiteindelijk toch zijn hand te pakken. Hij klemde zijn grote hand om de hare, en probeerde haar zo beheerst en rustig mogelijk uit de kooi te helpen. Hij hield haar nog even vast toen ze op beide benen stond om er zeker van te zijn dat ze niet om zou vallen, en liet haar toen los. Anthony was er intussen bij komen staan en was direct in de kooi gesprongen om te kijken wat er met de spullen meegekomen was. Peinzend beet Max op zijn lip toen Anthony naar hem opkeek en met zijn hoofd schudde. Er waren geen woorden nodig om te snappen dat er geen nieuw tegengif meegekomen was, en dat ze goed in de problemen zaten als er nu nog iemand gestoken zou worden. Meteen schoot het idee bij Max te binnen om de runners terug te roepen en het runnen te staken totdat ze nieuwe injecties hadden. Hij moest er niet aan denken dat er iemand daarbinnen zou sterven, zoals eerder al gebeurd was.
Anthony ging weer verder met zoeken en begon alles uit te laden. Max richtte zich weer op het meisje en glimlachte kort. "Je doet het goed," stelde hij haar gerust. "Sommigen raken compleet in paniek." Hij pakte haar bij haar bovenarm en trok haar een tweetal meter van de kooi vandaan, zodat de andere gladers de ruimte hadden om uit te laden. "Ik ben Max," stelde hij zich voor. "Maar het is normaal als jij de jouwe niet herinnert. De meeste mensen herinneren zich die na een paar uur weer."

.Max

Registratiedatum : 16-09-15

De gast voor haar hield haar nog even vast. Wat een soort rare stilte vormde, waarbij zijzelf verbaast in de rondte keek. Vanbinnen was het meisje compleet in de paniek, maar vanaf de buitenkant liet ze weinig merken. Ze bleef beheerst om zich heen kijken terwijl ze probeerde uit te vogelen wat er was. Haar ogen stonden wat rustiger, maar haar ademhaling, haar houding en haar manier van praten gaven toch aardig wat weg. Voordat ze een vraag kon stellen kwam er een jongen voor haar staan en ze keek geschrokken op naar hem. Hij knikte netjes naar haar, maar zij knikte niet terug. Ja het was onbeleefd, maar zij was niet echt in de positie om beleefd te moeten zijn. Ook was dit meisje helemaal in de stress van binnen, wat ervoor zorgde dat ze schrok van alles. Elk geluid en elke aanraking zorgde voor een korte paniek aanval in haar. Haar ogen volgden het gesprek 'zonder woorden' tussen de twee jongens en bleef daarna een beetje verbaast naar de eerst jongen kijken. Hij leek op het moment een soort houvast te zijn voor haar, maar dat was nu alleen maar omdat hij gewoon aardig was geweest en haar uit die verschrikkelijk kooi had gehaald. Een korte glimlach ging haar kant uit, maar haar blik veranderde niet. Het feit dat hij kon glimlachen was wel fijn om te weten. "Je doet het goed. Sommigen raken compleet in paniek." Sommigen? Ze was dus niet de enige? Ze kreeg een soort voorzichtig glimlachje op haar gezicht terwijl ze de nieuwe informatie probeerde te verwerken. Een korte schok ging door haar lichaam toen hij haar ineens naar achteren trok, maar ze liet het gebeuren. Een blik ging naar de kooi waar ze in had gezeten. Er lagen spullen in. Wat het was kon ze niet zien vanaf hier. "Ik ben Max, Maar het is normaal als jij de jouwe niet herinnert. De meeste mensen herinneren zich die na een paar uur weer." Hoe kon ze haar eigen naam niet weten? Ze sloot haar ogen om een grote golf van paniek, woede, bangheid en alles wat je maar kon bedenken naar beneden te houden. Haar ademhaling werd sneller terwijl ze zenuwachtig met de onderkant van haar hemdje zat te klooien. Hoe was dat normaal? Het is toch niet normaal om je eigen naam te vergeten voor een paar uur? Vele vragen gingen door haar hoofd, maar ze wist dat in paniek duizend vragen stellen geen zin zou hebben, dus ze probeerde zich rustig te houden. Ze knikte naar hem terwijl ze hem nog met bange oogjes aankeek. "De meeste?", herhaalde ze voorzichtig. "E-en waarom ken ik mijn naam niet meer?"

Registratiedatum : 12-04-15

Een klein glimlachje verscheen op Max' gezicht. "Ja, de meeste." Sommigen deden alsof ze van plan waren hier de boel te gaan leiden; anderen leken totaal niet geshockeerd te zijn door wat er gaande was, al vroeg Max zich telkens weer af of dat geacteerd was, en stoerdoenerij. Het meisje stelde geen onverwachte vragen - want ja, waarom konden ze zich hun naam niet meer herinneren? "We weten hier van eigenlijk niet de 'waarom' erachter," antwoordde hij. Hij ging even nadenkend met zijn hand door zijn plukken haar. Het was telkens weer afwegen wat wel en niet op zo'n aankomst verteld moest worden. "Je herinnert je vast ook niks van je leven van voor je aankomst hier. De mensen die ons hier naartoe gestuurd hebben, hebben al onze herinneren afgenomen. Maar je naam hebben we mogen houden." Hij legde het zo kalm mogelijk uit, wilde haar geen leugens voorschotelen en niet liegen over de ernst van de situatie, maar hoopte door de klanken in zijn stem geen paniek te veroorzaken - of in ieder geval niet te verergeren.

.Max

Registratiedatum : 16-09-15

Max gaf een soort raar antwoord, waarbij ze eigenlijk niet echt antwoord kreeg. Antwoord had ze niet, waar ze best bang van werd. Haar leven van eerder was ze kwijt. Het leek gewoon alsof ze opnieuw was begonnen met leven. Mensen hadden ze opgesloten? Alsof haar hersenen pijn deden wreef ze met één hand over haar voorhoofd en ze probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen. Het was fijn dat Max alles zo rustig bracht, anders was ze misschien geflipt. Nou ze was al aardig in de paniek, maar nu kon ze het nog redelijk onder controle houden. Haar hand bracht ze weer naast haar lijf en ze opende haar ogen. "Maar je naam hebben we mogen houden." Al was het meisje bang en in shock ze keek wel gewoon netjes naar de jongen voor haar tijdens het gesprek. "Huh?", vroeg ze toen voorzichtig. Wie zijn plan was dit nou geweest? 'Kinderen' opsluiten zonder herinneringen. En ze mocht niks meer weten. Alles behalve haar naam? Waarom dat? Alleen zou hijzelf het natuurlijk ook niet weten. Ze geloofde Max wel. Wat moest ze anders? En aan deze plek te zien was er niet echt een andere optie. "W-wat is dit, Max?" Haar stem klonk zacht en nog wat in shock. Net had ze nog vastgezeten in een lift waarin ze had lopen trillen van angst, dus echt raar was het niet. Het hoofd van het meisje had moeite met de informatie verwerken en al de vragen voor zich te houden. Max zou alles wel uitleggen, toch? Nou blijkbaar leek de jongen voor haar antwoord te hebben op al haar vragen. Ze was van een kleine kooi in haar eentje naar een soort grote kooi met velen gegaan. Wat was er aan de hand?

{ Post lekker snel. Sorry. :'D

Registratiedatum : 12-04-15

Max gaf haar de tijd om informatie te verwerken. Het was allemaal ook veel, en het feit dat je je niks kon herinneren was overweldigend. De muren om het grasgebied niet veel minder. Hij kon zien hoe ze moeite had met alles op te nemen, maar hoe ze haar best deed kalm te blijven. Maar toen ze uiteindelijk begon te spreken, was het trillerig. Hij glimlachte weer kort, om haar te laten weten dat het oké was dat ze zich zo voelde en bang was. Hij stak z'n arm naar haar uit, als een verwelkomend gebaar. "Kom, ik ga je alles laten zien." Hij wist hoe de glade een stuk groter leek als je er onbekend was. "We noemen het de glade," beantwoordde hij haar vraag. "En wij zijn de gladers."

.Max

Registratiedatum : 16-09-15

Hij glimlachte wat haar nu ergens wel geruststelde. Hij stak zijn arm uit en het meisje kreeg ook een glimlachje op haar gezicht. "Kom, ik ga je alles laten zien." Een knikje en een glimlach ging zijn kant uit en ze stond klaar om hem ergens heen te volgen. "Oké", gaf ze kort als bevestiging. 'Het terrein' leek zo groot, maar ook zo klein. Ze leken vast te zitten en dat was nou niet echt een leuke gedachte. Al snel begon hij weer te praten en ze bleef aandachtig luisteren. Ze zaten dus in de Glade en zij waren Gladers. Niet dat het veel hielp, maar hij ging laten zien wat de Glade inhield. Haar ogen gingen weer naar de muur om hen heen. "Zitten we vast?", vroeg ze weer voorzichtig. De trilling was bijna helemaal uit haar stem en ze voelde hoe ze lichtelijk begon te ontspannen.

{ Je mag wel even zeggen dat ze meeloopt ^^

Registratiedatum : 12-04-15

Het leek het meisje wat gerust te stellen dat ze rondgeleid zou worden. Max kon zich nog goed herinneren hoe hij in totaal het overzicht kwijt was geweest bij zijn aankomst, en dat de rondleiding die hij had gekregen hem daar erg bij had geholpen. De echte shock kwam bij veel mensen later pas, als ze zich realiseerden wat er werkelijk gaande was. Bij hem was dat pas veel later geweest, toen de eerste dode was gevallen.
Max knikte een paar keer langzaam terwijl hij naar de muren staarde. "Ja, we zitten hier vast," antwoordde hij. Hij bracht zijn arm omhoog en wees naar de opening in de muur. "Die muren houden ons vast, maar die opening brengt je naar een labyrint." Hij keek naar het meisje en lachte weemoedig. "Ja, een labyrint. Elke dag gaan daar mensen naar binnen, omdat we geloven dat daar een uitgang te vinden is. En de rest," - hij draaide met zijn armen om hem heen, naar het gebied binnen de muren -"is waar we leven. Dat ga ik je eerst laten zien voordat ik je meer over het labyrint vertel." Dan zou het beangstigende pas komen nadat ze gezien zou hebben dat ze hier een best oké leven hebben - behalve dan dat homestead afgebrand was, en dat ze daardoor geen vaste plaats hadden om te slapen.

.Max

Registratiedatum : 16-09-15

"Ja, we zitten hier vast," antwoordde hij en ze wreef opnieuw over haar hoofd met haar hand. Ze zaten vast, zoals ze al had gedacht, maar het feit dat hij het zo zei was toch wel eng. De armen van de jongen gingen omhoog en hij wees naar de ingang van een labyrint. Hij lachte naar haar en ze keek hem een beetje verbaast aan. Een labyrint buiten hen? Wegkomen was dus niet mogelijk. Paniek kwam weer even terug, maar Max leek er niet veel aandacht aan te schenken, wat fijn was, want dat labyrint leek niet bepaald leuk. Hij zou haar eerst alle andere plekken laten zien. Misschien was het wel helemaal niet zo erg? Nou, ze kon toch niet herinneren hoe ze vroeger had geleefd, dus vergelijken kon ze toch niet. "Is goed", zei ze op haar zachte toon met een glimlach erbij en terwijl ze licht haar schouders optilde.

Registratiedatum : 12-04-15

De schouderophaal na haar laatste woorden, liet Max glimlachen. Het meisje was er wat minder verstijfd uit gaan zien. Ze was er wat losser bij gaan staan, en hij dacht te kunnen zien hoe haar ademhaling lager was gaan zitten. Dat deed hem goed. Hij vond het nooit fijn om te zien hoe angstig velen hier aankwamen, maar juist dat was voor hem de reden om nieuwelingen te verwelkomen.

Het halfuur daarna ging Max vluchtig over de gebouwen en hun functie. De meeting cabin was voor belangrijke vergaderingen, al werd het soms ook als werkruimte gebruikt, als opslagruimte, en 's avonds hingen er soms wat mensen die nog niet naar bed wilden, maar niemand meer wilden storen. De boomhut was voornamelijk voor recreatie - ja, recreatie, Max had nooit gedacht dat hij dat woord nog zou gebruiken binnen de glade. De velden, het kleine boerderijtje en het slachthuis, waarvan de functie voor zichzelf sprak. Hij eindigde bij het nog altijd zwartgeblakerde stuk grasveld waar nog altijd de zwarte keukenspullen en verkoold hout lag. "En dit.. Dit was homestead." Hij veegde even met zijn voet door het as, en was voor een momentje stil en staarde naar het verdwenen gebouw. "Het is nu twee weken geleden afgebrand door een fout." Zijn gedachtes waren teveel afgevlogen naar het brandende gevoel van toen, dat hij niet doorhad hoe zijn stem anders had geklonken. Niet zachter of verdrietig; eerder klonk de verslagenheid dat hij toen had gevoeld er doorheen. Hij kon zich nog altijd de wanhoop en de woede herinneren op het moment dat een paar van zijn belangrijkste mensen naar binnen waren gerend. Hij kneep zijn hand samen. De wond die hij toen had opgelopen was aan het herstellen. Hij had er snel een med-jacker naar laten kijken, die hem zonder te spreken had behandeld en het verbonden had. Maar nu dat de wond er niet meer rood en vochtig uit zag, droeg hij het verband er niet meer omheen. Dat trok teveel aandacht. "Maar we gaan snel een nieuwe slaapplaats bouwen," zei hij snel toen hij zich realiseerde dat het wellicht beangstigend werkte. "Morgen, om precies te zijn."

.Max

Registratiedatum : 16-09-15

Het duurde een tijdje voordat ze langs alles waren gelopen en het verbaasde haar hoe mooi alles eigenlijk wel niet was. Alles leek goed gebouwd te zijn. Nou voor een plek zoals deze. Er was een meeting cabin, een boomhut en er was zelfs aardig wat vee. Ze vond het allemaal best interessant. Het meisje begon ook steeds meer te accepteren dat ze hier niet weg kon en dat ze hier maar zou moeten blijven. Alle mensen hier zouden allang een uitweg hebben gevonden als die er zou zijn. Opnieuw volgde ze Max toen hij naar een andere plek liep en haar ogen werden wat groter. "En dit.. Dit was homestead." Dat was het inderdaad. Er stond nu weinig meer overeind en alles leek zwart van het as. Haar blik ging naar Max, wachtend op meer informatie over wat er was gebeurd. Al snel zei hij dat het was afgebrand en dat was ook duidelijk te zien. Het was een klein tijdje terug verbrand wat het allemaal nog heftiger maakte natuurlijk. Toen Max door ging met zijn zin kon ze eruit opmaken dat dit de plek was geweest waar ze hadden geslapen. Ook het meisje besloot met haar voet een stuk verbrand hout een stukje opzij te duwen. "Wat erg", zei ze op ongeveer dezelfde toon die Max had gebruikt alleen dan natuurlijk met haar rustige stem. "Ik hoop dat er geen gewonden zijn gevallen" Ze kon niet echt kiezen of dat een vraag was of een opmerking, maar ze hoopte wel echt dat er geen gewonden waren gevallen, want heel moeilijke dingen kon je hier niet doen qua EHBO. "Ik kom morgen dan zeker helpen met bouwen", zei ze met een glimlach. "Al moet ik toegeven dat ik niet de sterkste ben" Ze keek gelijk naar haar handen. Nee, dunne armen en handjes, daar kon ze waarschijnlijk niks mee.

PROFIEL RPG SHEET

» [OPEN] Something to do?
» That's my name [&open]
» ››OPEN‹‹ Let's do this!
» I don't like this, at all! [open]
» Were am I? {Open

F

F

A

T

S

E

D

I

U

G

S

R

E

P

E

E

K

S

R

E

N

N

U

R

S

T

I

D

E

R

C

I'm a survivor {OPEN}