What am I supposed to do here? [&ANTHONY]

Evan liep met zijn handen in zijn zakken wat rond te lopen. Hij had een fris shirt aangetrokken en een knielange broek aan. Schijnbaar hadden ze, toen ze hem naar hier stuurden, ook een paar kledingstukken meegebracht die toevallig zijn maat waren. Het bestond echter wel uit een shirt en een knielange broek, dus ’s nachts had hij het wel vrij koud. Gelukkig was het overdag wel vrij warm in de Glade, dus dat was een meevaller. Nu hij hier al enkele dagen rondliep begon hij te wennen aan deze plek. Hij had echter nog steeds niks gevonden wat hij interessant vond. Natuurlijk had hij een rondleiding gehad van iemand die dat voor hem wilde doen en was erachter gekomen dat ze hier in de Glade verschillende jobs hadden. Hij moest echter nog de verantwoordelijke vinden die ervoor kon zorgen dat hij één van die jobs kon hebben. Med-Jacker zag hij echt wel zitten. Hij was een vrij behulpzaam persoon en had wel wat medische kennis. Hoe hij dat opeens had gekregen wist hij ook niet, maar hij wist wel dat hij het had. Hij zag het in elk geval al niet zitten om vee te slachten in het huis dat daar bestemd voor was. Het was niet dat hij het niet kon of dat hij er lichamelijk niet bestand tegen was, maar hij zag Med-Jacker gewoon veel meer zitten. Hij liep zuchtend rond en keek niet echt uit waar hij liep. Met het gevolg dat hij natuurlijk weer tegen iemand opknalde. ‘Oh sorry,’ verontschuldigde hij zich. ‘Ik ben de verantwoordelijke aan het zoeken die de jobs uitdeelt en zo.’ Wauw, wat was het toch weer prachtig uitgelegd, zeg!

Eén klein moment richt hij zijn blik op de blauwe hemel, en juist dan is er iemand die niet goed uitkeek en tegen hem aan botste. Hij keek de jongeman iets wat verwijtend aan en haalde vervolgens even zijn wenkbrauw op bij wat hij te zeggen had. ‘Oh sorry,’ Well, daar was hij veel mee. ‘Ik ben de verantwoordelijke aan het zoeken die de jobs uitdeelt en zo.’ "Je bedoelt dat je een keeper zoekt? Je hebt er op dit moment één voor je staan, maar ik ben alleen maar verantwoordelijk voor één bepaalde werkgroep," beantwoorde hij zijn vraag. Hij liet zijn blik over de jongeman gaan. Zijn lichaamsbouw was stevig, maar hij was niet bepaald groot. "Wie zoek je precies?"

Evan trok kort zijn wenkbrauw op toen de jongen sprak. Wist hij veel hoe het heette, het was dus schijnbaar gewoon een persoon die de jobs uitdeelde. Wist hij veel of daar meerderen van waren. Als hij moest afgaan op de woorden van de jongen, leek het wel alsof er meerderen waren. De donkerharige jongen keek de andere jongen even peinzend aan. ‘Wel, ik heb medische kennis,’ sprak hij vervolgens. Hij wist echter niet of ze hier ver mee kwamen. Ja, hij kon hiermee een Med-Jacker worden, maar hij wist niet of deze jongen daar juist de verantwoordelijke voor was. ‘Ik denk dat ik Med-Jacker dus heel interessant vindt. De rest ligt me niet zo, maar ik doe wat ik kan om te helpen. Als ik iets extra moet doen, vind ik dat ook niet erg. Ik wil me gewoon niet nutteloos voelen.’ Dat laatste mompelde hij er een beetje achteraan en hij keek peilend naar de jongen. Zou hij goed genoeg zijn om Med-Jacker te worden? Geen idee, hij zou het wel zien.

Even kneep hij zijn oogjes tot spleetjes toen hij begon over medische kennis. Hij had zijn aandacht, maar was nog niet bepaald overtuigd. ‘Ik denk dat ik Med-Jacker dus heel interessant vindt. De rest ligt me niet zo, maar ik doe wat ik kan om te helpen. Als ik iets extra moet doen, vind ik dat ook niet erg. Ik wil me gewoon niet nutteloos voelen.’ Toch luisterde hij gewoon in stilte naar wat hij te zeggen had, al ontsnapte er we even een zuchtje langs zijn lippen. "Je bent met je aanzoek bij de juiste persoon, al wil ik wel even weten wat voor 'medische kennis' je hebt." mompelde hij, de nadruk leggend op 'medische kennis', en keek hem iets wat afwachtend aan. Hij had niet heel de dag de tijd en hij zou ook niet zomaar elke flauwe plezante aannemen voor de job van Med-jacker, geen denken aan. Hij had enkele dagen geleden al één iemand aangeduid, als een soort 'hulpje'. Een med-jacker wilde hij Ayla niet noemen, nog niet althans.

Evan probeerde de reactie van de jongen te peilen, maar dat ging hem niet goed af. De uitdrukking van de jongen zei namelijk niet veel en Evan deed zijn best om zijn nervositeit te onderdrukken. Hij had dus de juiste persoon van de Med-Jackers gevonden en had nu de kans om zichzelf in een positief daglicht te stellen. Eens zien… wat waren zijn positieve punten? Nou ja, hij zou eerst maar de daadwerkelijk vraag beantwoorden: welke medische kennis hij allemaal had. ‘Op de een of andere manier heb ik al een idee wat ik moet doen bij botbreuken en ernstige schaafwonden, bij flauwvallen of in een geval waarbij iemand gereanimeerd moet worden.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik weet ook niet echt waar het vandaan komt. Ik denk dat het gewoon mijn instinct is die me vertelt wat ik moet doen.’ Hij wilde niet al te opschepperig overkomen. ‘Al hoewel ik waarschijnlijk nog veel moet leren. Dus als ik word aangenomen tot Med-Jacker, zou ik dat wel graag van jou willen leren.’ Hij glimlachte toegeeflijk naar de jongen. Hij vroeg zich af wat de jongen van hem vond en het idee dat hij zichzelf zo goed mogelijk moest voorstellen, maakte hem ietwat nerveus. Maar hij wilde dit graag, dus misschien zou hij wel een kans maken, right?

Hij luisterde bedenkelijk naar wat Evan te zeggen had van medische kennis. Even liet hij zijn hand door zijn haar gaan en zei verder nog niets. ‘Al hoewel ik waarschijnlijk nog veel moet leren. Dus als ik word aangenomen tot Med-Jacker, zou ik dat wel graag van jou willen leren.’ Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht toen hij dat laatste zei, bijna smekend, zo klonk het in zijn oren. Hij richtte zich naar de jongen. "Ik zal je de eerst volgende vergadering mijn antwoord geven," was zijn simpel antwoord op zijn hele uitleg. Hij had nu nog niemand nodig. Er was geen reden om nog meer mensen aan te stellen als Med-jacker, nog niet. Hij trok zichzelf recht en knikte kort naar Evan, waarna hij een kort klopje op z'n schouder gaf.

De zenuwen gierden door zijn lijf. Het voelde aan als een sollicitatie voor een heel belangrijke job. Oh wait. Dat was het ook. Ze namen niet zomaar iemand aan als Med-Jacker, sinds een Med-Jacker echt verantwoordelijk was voor de gezondheid van anderen. Als hij iets fout zou doen, dan zou dat grote gevolgen hebben en dat zouden ze hem hier niet in dank afnemen. Aan de andere kant begon hij andere mensen van de Glade steeds beter te kennen en kon hij ook steeds beter met hun omgaan. Vooral met Lex begon hij al een aardig goede band te krijgen. Ze zouden vast wel vertrouwen in hem hebben als hij aangesteld zou worden, bedacht hij zichzelf geruststellend. ‘Klinkt goed,’ sprak hij en hij glimlachte. Hij voelde zich nu al zenuwachtig voor de volgende vergadering. Hij had echter geen idee wanneer die plaatsvond, maar in de tussentijd dat hij geen job had zou hij zichzelf maar nuttig moeten maken door wat taken te doen voor anderen die zijn hulp nodig hadden. ‘Nooit gedacht dat ik hier zo zenuwachtig voor zou zijn,’ zei hij eerlijk tegen de jongen. Hij strekte zijn handpalmen voor zich uit. ‘Mijn naam is trouwens Evan.’ Hij wist niet of de jongen zijn naam al wist, maar dan wist hij het bij deze dan toch.