I think I broke my ankle. [&ANTHONY]

‘Fuck, fuck, fuck!’ snauwde London. Ze hield haar hand op haar enkel. Momenteel zat ze in een heerlijke positie op de wc. De klep van de pot dicht, haar benen voor haar uit gespreid en zijzelf gebukt zodat ze haar hand om haar kloppende enkel kon leggen. Het was een paar dagen geleden sinds ze het gebeuren met haar enkel voor had gehad. Ze had het al twee dagen – waar ze zelf best trots op was – volgehouden om niet met haar enkel naar de Med-Jackers te gaan, maar nu had ze gewoon geen keuze meer. Haar enkel was dik opgezwollen en ze kon er gewoon niet meer op lopen. En dus kwam het bruinharige meisje langzaam overeind, leunde met haar onderarm tegen de dichte deur van de wc en deed het slot van de wc af. Ze opende de deur, gooide deze helemaal open en strompelde vervolgens naar de trap toe. Er was nog één trap dat haar scheidde van de Med-Jackers. Ze wist dat daar ook een gast lag die zijn hand er af had. Daar had ze uitleg over gekregen van Max. Ze draaide zich naar de trap toe en begon deze op te lopen. Ze greep met haar handen de leuning zorgvuldig vast terwijl ze vermeed om druk te zetten op haar enkel. Ze zette haar kaken op elkaar als het toch eens gebeurde en langzaam maar zeker kwam ze boven. Ze verloor bovenaan de trap bijna haar evenwicht, maar wist zich nog net tegen te houden en keek naar de ruimte waar ze nu weer was beland. Ze hoopte dat er iemand was. Of nee, eigenlijk hoopte ze van niet. Dan kon ze zich weer omkeren en naar beneden gaan. Zuchtend strompelde ze verder en leunde met haar schouder tegen de muur terwijl ze binnenin de ruimte keek. ‘Is daar iemand?’ vroeg ze. En dat was het moment dat ze haar evenwicht verloor en onderuit ging. ‘Shit!’ vloekte ze toen haar enkel met een misselijkmakende klap op de grond kwam, gevolgd door haarzelf. Och, heerlijk toch, een beetje op de grond liggen?

Anthony had niet zo lang geleden een klein kastje gekregen waarop hij verschillende medicijnen en verzorgingsspullen kon opstapelen. Vandaag hield hij zich dan ook bezig met het bekijken van de goederen die hij had en zette deze vervolgens in het kastje. Hij zette ze niet netjes. Zijn doel was nu gewoon om te zien wat hij had en misschien kwam hij zo wel iets tegen waarmee hij Oliver misschien mee zou kunnen helpen. Het was ook niet dat ze veel van medicijnen hadden. Misschien een paar pilletjes die antibiotica moesten voorstellen en een beetje verband, dat ze gekregen hadden toen Ayla zichzelf van de Treehouse had gegooid. Wel, ze moesten het er maar mee doen. Misschien konden ze nog wel eens wat vinden in het bos. Dat kon hij Ayla straks wel laten doen. Hij hoorde vaag een stem op de achtergrond en keek direct op toen er een doffe bonk volgde. Hij trokzichzelf recht en haalde even zijn wenkbrauw op toen hij een meisje op de grond zag liggen. De meest recente greenie. Hij hielp haar recht en hielp haar maar direct naar de eerste beste plek die hij vrij had. "What's wrong, greenie?" mompelde hij direct en liet zijn ogen direct over haar heen gaan, zoekend naar de reden waarom ze gevallen was. Moeilijk was het niet, want hij zag direct dat haar enkel blauw zag. "Wat heb jij in hemelsnaam gedaan?"

London voelde zich een tikkeltje gegeneerd. Het was niet echt haar om zo op de grond te gaan liggen en geholpen te moeten worden, maar ze had nu geen keuze. Ze sloeg haar arm om Anthony’s nek toen deze haar overeind hielp. Ze nam toch aan dat hij Anthony heette, want ze had Hayden zijn naam horen roepen en de jongen die haar uitleg was komen geven over Oliver’s toestand had de naam Max gehad. Haar ogen flitsten Anthony’s kant op toen deze haar de naam gaf die ze zo erg haatte. Alsof zij de enige was die pas in die Box naar boven was gekomen, zeg. Ze durfde te wedden dat ze hier al langer was en dat er in de tussentijd nog iemand was gekomen. Ze hield dat echter niet bij en probeerde door de dag heen zoveel mogelijk geluiden buiten te sluiten zodat ze ook weinig hoefde te socialiseren. Want dat was iets wat ze absoluut niet kon. ‘Mijn naam is London,’ sprak ze geërgerd tegen hem. ‘L-O-N-D-O-N.’ En als het moest, spelde ze haar naam wel nog eens opnieuw, hoor. ‘Geen Greenie.’ Ze richtte haar blik op haar blauw uitziende enkel en ze beet kort op haar onderlip. ‘Ik ben een paar dagen geleden gestruikeld toen ik naar de hangmatten ging en volgens mij mijn enkel lelijk omgezwikt.’ Het boeide haar niet echt dat ze nu aangaf dat ze toegaf dat ze toch hulp nodig had, al vond ze dat wel een vreselijk idee. Haar gifgroene ogen bleven kort op hem hangen. ‘Als het geamputeerd moet worden kan ik het ook zelf doen, want ik ben een Slicer.’ Een korte glimlach ging om haar lippen. Of wat je maar een glimlach kon noemen. Haar mondhoeken gingen kort omhoog, maar voor London’s doen was dat al een record.

‘Mijn naam is London,’ Anthony had zich al rond gedraaid om in het klein geïmproviseerd kastje te zoeken naar enkele spullen die hij nodig zou kunnen hebben om die enkel eens goed te bekijken. ‘L-O-N-D-O-N.’ Even haalde hij zijn schouders op toen ze haar naam nog eens begon te spellen. Precies of Anthony hield zich bezig met het onthouden van alle namen hier. ‘Geen Greenie.’ Hij legde zijn spullen neer en liet zijn blik even vluchtig naar London gaan toen ze dat laatste zei. Hij had het er zelf in het begin moeilijk mee gehad toen ze hem Greenie noemden. Het verbaasde hem dan ook wat, dat hij nu ook het woord gebruikte voor mensen waarvan hij de naam niet wist. Ergens zag hij het wel als de stap naar dit 'nieuwe' leven, dus zo vreemd klonk het hem niet meer in de oren. ‘Ik ben een paar dagen geleden gestruikeld toen ik naar de hangmatten ging en volgens mij mijn enkel lelijk omgezwikt.’ Hij hurkte bij haar neer en nam voorzichtig haar voet vast, die hij vervolgens op zijn knieën legde ter ondersteuning. Vervolgens hij bestudeerde hij voorzichtig haar enkel en liet zijn blik kort even naar London's gezicht gaan. ‘Als het geamputeerd moet worden kan ik het ook zelf doen, want ik ben een Slicer.’ Amputaties wilde hij de eerst volgende dagen niet meer uitvoeren. Eén hand minder in de Glade was wel genoeg. "Zelfs met een gebroken voet moet een voet niet geamputeerd worden, laat staan met een voet die alleen omgezwikt is." Een kort moment haalde Ant zijn ene mondhoek op, waarna hij zijn ogen weer op haar voet richtte. "Je moet je voet laten rusten en omhoog leggen. Gebroken is die niet, dus de enige boodschap is om er niet op te gaan steunen. Dan gaat de pijn en de zwelling binnen een dag of 3 zeker afnemen." De med-jacker draaide zich zijdelings naar de potjes, die ze eerder ontvangen hebben van de mensen 'beneden' en pakte er een klein potje van. Voordat hij het potje zou openen, ontdeed hij haar voorzichtig van haar schoeisel en legde deze aan de kant, waarna hij het koude zalfje over haar blauwe, dikke enkel begon te smeren.