The Ice Queen arrived. [OPEN]

Eerst was het een absolute stilte geweest. Daarna een hoop geluid. Het ding waarin ze zat was beginnen te bewegen en ze had zichzelf vast moeten grijpen om niet om te vallen. Ze fronste haar wenkbrauwen terwijl ze zich probeerde te herinneren wat er was gebeurd, maar dat lukte haar niet. Ze kon haar eigen naam niet eens herinneren, ironisch genoeg. En dus bleef ze maar stilletjes zitten, trok haar knieën naar zich toe en wachtte tot het voorbij was. Ze voelde niet eens de drang om in paniek te raken, want daar ging ze toch niet ver mee komen. Het enige wat haar momenteel irriteerde was dat haar haren door deze rit misschien wel in de war kwamen te zitten. Oké, ze gaf toe dat haar gedachten ook voor een groot deel stoer doen was, want ze voelde zich wel degelijk bang. Maar ze probeerde dat zo min mogelijk te laten merken, want dan ging de lol voor diegene die haar hierheen had gestuurd en haar nu waarschijnlijk begluurde eraf. En dus wachtte ze tot het ding tot stilstand kwam. En dat deed het. Iets te hard zelfs, want ze viel om en belandde met haar hoofd tegen een doos dat daar stond. Verdomme. Kreunend kwam ze overeind en wreef over haar hoofd. Nadat ze van de eerste klap bekomen was, stond ze op en begon tegen het luik boven haar te meppen. Het ging echter niet open en ze raakte nog meer geïrriteerd. ‘Ik beveel diegene die mij nu kan horen om dit ding open te maken, want anders gaat het je beste dag nog niet zijn!’ schreeuwde ze. Haar gifgroene ogen keken geïrriteerd naar het dichte luik en ze zette haar handen in haar zij.

Een wenkbrauw schoot omhoog toen de luik openging. Ze keek recht in het mooie gezicht van een meisje. Toen ze de woorden van het meisje hoorde, had ze liever een mes recht in haar schouder geplant. Ze haatte haar nu al. Ze haatte heel dit gedoe eigenlijk. Ze wilde weer weg. Waar weg dan ook was, maar het was duidelijk niet hier. ‘Dat bepaal ik zelf wel,’ zei ze kil op de woorden van het meisje. Aangezien het meisje nog steeds de luik in haar handen vasthield, nam zijzelf aan dat ze er gewoon uit kon klimmen. ‘En ik beslis zelf ook wel wanneer ik klaar ben,’ siste ze de meid toe. Voordat de meid kon beslissen om het luik weer dicht te laten vallen en haar weer op te sluiten in deze vreselijke claustrofobische ruimte, nam de donkerbruinharige meid een aanloop en sprong. Haar handen grepen de rand van de lift vast waar ze zich in bevond en met een snelle beweging rolde ze opzij zodat de roodharige het haar in elk geval niet kon flikken om het luik weer dicht te laten vallen en haar daarmee een flinke pijn te bezorgen. De bruinharige kwam weer overeind en keek de roodharige fel aan. ‘Wat is deze plaats in godsnaam?’ Ze keek om zich heen. Er bevonden zich hoge muren aan weerszijden van haar. Dat verergerde het claustrofobische gevoel alleen nog maar, want ze leken deze grote plaats helemaal in te sluiten. Verderop zag ze een paar hangmatten hangen, ze zag een tuin en een donker bos. Ze zag ook een paar dieren lopen en trok haar wenkbrauwen op. Wat was dit allemaal? ‘En dan nog iets,’ begon ze op een verveelde toon, ‘hoe kan het dat ik me niks, maar dan ook werkelijk echt niks meer kan herinneren?’ Redhaired Bitch moest maar antwoord geven, of ze nu wilde of niet.

Elke dag had Anthony bij Oliver gezeten, iets wat van hem verwacht werd, maar waar hij uiteindelijk ook geen last van had. Het was wel eens fijn om naast iemand te zitten die grotendeels sliep. Toch eiste het zijn tol en even had Anthony zijn ogen gesloten. Even kon toch geen kwaad. Hij schoot echter direct recht toen hij zijn naam hoorde en draaide zich direct naar de opening in de hut, zoekend naar de bron van het lawaai. Hij richtte zijn blik kort op Oliver, die onrustig leek te slapen en om de zoveel tijd zijn hand naar zijn andere arm liet gaan. De keeper draaide zich met een ruk om naar de opening in de hut en liet zijn blik over de Glade staan. Hayden en Max vielen hem al snel op. Ze leken iets te bekijken, iets wat leek op een naald maar wat niet direct duidelijk voor hem was vanaf deze afstand. "Waar ligt Oliver, Hayden? Waar is Anthony?" Zijn ogen schoten open toen het plots tot hem doordrong. Was dat het medicijn? Ergens vond hij het toch wel verdacht. Waarom zouden de mensen die hen hier hadden gestoken, hen een medicijn geven. Wat bereikten zij daar nu mee?! "Hier!" riep hij direct en zwaaide kort met zijn arm om hun aandacht te trekken. Gokken bleef iets waar hij niet onderuit kon. Of ze moesten Oliver laten creperen, tot zijn lichaam het uiteindelijk begaf of ze moesten hem die injectie geven. De injectie waarvan hij niet wist of deze in zijn voordeel of in zijn nadeel was.

Het bruinharige meisje rolde enkel kort met haar ogen op de woorden van de roodharige. Dan at ze maar een paar dagen niets, maar ze ging echt geen respect tonen voor dit kreng. Het kreng stelde zichzelf voor als Hayden. ‘Ik had zelf graag ook mijn naam aan je gegeven, maar deze kan ik me helaas niet meer herinneren,’ sprak ze en uit haar stem klonk niet echt een spijtbetuiging. Greenie? Seriously? Ze moest maar snel weer haar naam herinneren, want dit was geen naam waarmee ze rond wilde lopen. Net toen ze een giftige opmerking wilde geven, werd haar verzocht om haar oren dicht te houden. De bruinharige nam geen commando’s aan van Hayden en keek in plaats daarvan onderzoekend om zich heen. ‘Houd zelf je bek,’ snauwde ze tegen Hayden. Ze ging echt haar mond niet houden voor dit kreng. Ze sloeg haar armen over elkaar heen toen een jongen aan kwam lopen die op het gegil van de roodharige had gereageerd. Hij vroeg een paar dingen en een jongen verderop antwoordde. Nu volgde ze het al helemaal niet meer. Ze wist ook totaal niet wat ze moest doen. Moest ze hier blijven staan om het gesprek te volgen of moest ze op het gemakje deze plek gaan verkennen? In principe had ze geen zin om bij deze roodharige bitch te blijven en ze wilde zich ook niet het vijfde wiel aan de wagen voelen. Aan de andere kant was ze best benieuwd wie Oliver was en waar die naald voor bestemd was. ‘Wat is hier allemaal aan de hand? Ik volg het niet meer,’ zei ze en uit haar stem kon verwarring opgemaakt worden. Haar gifgroene ogen gleden vragend van Hayden naar de onbekende jongen en daarna keek ze naar de onbekende jongen verderop. Die overigens niet lelijk was. Er-erhm. Dat kwam niet van haar.