A greenie surrounded by green grass

Registratiedatum : 02-11-15

Zonder enig bekend doel liep ze rond, geen idee hebbend wie ze was of waar ze hoorde. Ze wist niet waar ‘dit’ was of wie er hier allemaal zaten en ze had al helemaal geen idee hoe ze hier weg moest zien te komen. Dat wilde ze wel doen, wegkomen, en gauw ook. Ze wilde uitvinden waarom ze hier waar, waar ‘hier’ is en nog duizend andere vragen. Er was alleen een ding dat ze nog erger vond dan al die vragen: ze kon nergens haar energie aan kwijt. Zo veel energie had ze dat ze rondjes rende, haar benen strekte en eens op haar benen ging staan.
Zoals ze nu stond had ze een goed uitzicht over heel het… hoe heette het ook al weer? The Glade, ja. Binnen die afgrijselijke muren, ze had het gevoel alsof ze een keer met haar vleugels wilde wapperen zodat ze de andere kant van die muren kon zien. Toen keek ze naar haar armen en zag geen vleugels, zuchtte diep en liet zichzelf neerploffen in het gras. Sinead had zich afgevraagd waar de wolken vandaan kwamen maar gunde zichzelf de rust niet om er naar te kijken. Ze wilde op onderzoek uit, nieuwe mensen leren kennen en weten wat er hier nou allemaal aan de gang was. Zonder identiteit, zonder naam en zonder antwoorden had ze nog altijd dat verlangende gevoel in zich, een gevoel dat enigszins vertrouwd voelde. Ze had ook een argwaan tegen dat gevoel, al wist ze niet precies waarom, maar ze negeerde het. Nu had ze dat verlangen nodig om mensen te ontmoeten, om dingen in gang te zetten en ze vertrouwde er maar blind op. Zo huppelde ze, haar haren rondzwaaiend, door het weiland tot ze een gedaante in het vizier kreeg. Als een jager naar het prooi ging ze er dadelijk op af, nog een beetje onvertrouwelijk met waar de hobbels lagen en algauw stond ze voor een mooie dame. ‘Hoi hallo,’ zei ze sterk en werd daarna eigenlijk pas een beetje verlegen.
‘Kan ik je misschien ergens mee helpen?’ probeerde ze. Sinead had nooit sterke sociale kwaliteiten gehad maar wel een talent om zichzelf de nesten in te werken. Nu was er geen weg terug, alleen nog de weg voor haar.

Registratiedatum : 16-05-15

Ze wist vrijwel zeker dat een genezende wond niet meer pijn hoorde te gaan doen. Het zou moeten wegebben en zo snel mogelijk verdwijnen. Misschien was Evangeline iets te optimistisch -of pessimistisch, dat was maar net hoe je het bekeek- ingesteld, maar iedereen die haar langer kende dan vandaag wist dat ze de paar dagen dat ze niet had mogen werken vreselijk gevonden had. Koppig als ze vandaag, en ieder ander moment, nu eenmaal was, besloot ze daarom niet om een Med-Jacker op te zoeken. Ze was enkel stug door blijven werken en had geprobeerd zich niet van haar stuk te laten brengen door ofwel haar pijnlijke been ofwel de wetenschap dat het slicen haar zwaar viel omdat ze plotseling zo nodig sympathie voor de dieren had moeten krijgen. Al zei ze het zelf, ze had het prima voor elkaar gekregen. Tot dat stomme lammetje had moeten mekkeren en haar er aan had herinnerd dat haar taak tevens het verzorgen van de dieren besloeg. Vandaar dat ze zich nu wat kreupel naar de Gardens begaf, om de maaltijd van het vee aan te vullen. Ze was al wat geërgerd, maar perfect genoeg sprak een onbekende stem plotseling achter haar rug; 'Hoi hallo.' Alsof een begroeting niet genoeg was. Ze zuchtte, toen ze eenmaal van haar schrikachtige reflex was bekomen, en draaide zich om. Eve's harde blik veranderde spontaan. 'Kan ik je misschien ergens mee helpen?' Het was een greenie, logisch. Ze wist niet waarom haar visie veranderd was en ze had besloten zich wel gehoord te gedragen naar de nieuwelingen toe, maar het was een gewoonte van haar geworden. Misschien sinds Autum haar had laten realiseren dat iedere greenie hetzelfde doorstond als zij had moeten doorstaan. 'Eeh...' begon ze, wat overrompeld. Ze besloot haar vraag wat om te buigen, want ze had werkelijk geen idee waarom een greenie, die vast onthuts moest zijn haar hulp aanbod. 'Je bent vast nieuw?' kwam er tenslotte maar uitgerold. Wauw. Wat een vaardigheden ook, waarover ze beschikte.

Registratiedatum : 02-11-15

Sinead voelde zich storend, ze had kennelijk het meisje voor zich overrompeld en het laatste wat ze wilde was om mensen tot last te zijn. Een beetje dan. Maar het meisje voor haar gaf geen antwoord op haar vraag en na een tijdje wachten kwam er dan toch iets uit.
Was het zo duidelijk dat ze nieuw was, dat ze niet wist hoe ze zich moest gedragen of wie de mensen waren? Natuurlijk waren er dingen gebeurd voordat zij was aangekomen, dat moest een gegeven zijn geweest, maar gelukkig was dat ‘nieuw zijn’ iets waar ze zelf wat aan kon doen.
Sinead knikte als antwoord op haar vraag. Nieuwtje, greenie, het waren allemaal synoniemen van elkaar. Ze keek langs het meisje heen en zag een paar dieren staan. Dit herinnerde haar aan iets wat Oliver had gezegd, misschien dat ze haar kennis dan toch nog eens kon gaan gebruiken.
‘Je bent vast een Slicer,’ zei ze, een beetje ongewoon, en stak daarna vriendelijk haar hand uit. ‘Ik ben Sinead.’ Stelde ze zich voor. Ze hield vast aan dat zijn en niet het heten want zonder de naam voelde ze zich niets, ze klampte zich eraan vast als een zuigeling bij de moeder om nog maar iets van identiteit te behouden. Sinead bekeek het meisje en zag de ongemakkelijke houding omtrent het been maar besloot om daar maar niets van te zeggen, wie weet hoe prikkelbaar de mensen konden zijn zoals Oliver als je daarover begon. Natuurlijk vroeg ze zich wel af of het meisje voor haar in de Maze was gaan kijken, ze was er zelf immers bijna de hele tijd mee bezig in haar hoofd, maar vroeg er niets over.
‘Ik kwam een beetje uit het niets,’ stelde ze vast in plaats van zich daarvoor te verontschuldigen, ‘maar ik wil graag de mensen hier leren kennen.’ legde ze uit en herhaalde daarna haar vraag.
‘Kan ik je misschien ergens mee helpen? Dan ben ik van nut.’ Niet dat ze zich totaal onnuttig voelde, ze had nu immers werk, maar het was nooit verkeerd om een helpende hand te bieden. Een donker gevoel ging langs haar heen, deed haar denken dat het meisje wellicht helemaal niets van wou, dat probeerde ze weg te waaien.

Registratiedatum : 16-05-15

Het meisje knikte maar leek alweer af te dwalen naar het tafereel achter haar. Even draaide ze haar hoofd, om te zien wat haar bezighield. Ze kon er niet tegen wanneer iemand iets waarnam wat aan haar voorbijging. Wat teleurgesteld en opgelucht tegelijk besefte ze dat ze geïnteresseerd geweest moest zijn in de dieren, die op een afstandje te zien waren. Potentiële Slicer? Eve deinsde er niet voor terug om hard te werken, maar er waren zoveel Gladers en relatief zo weinig Slicers, dat ze zich haast beledigd voelde. 'Jij bent vast een Slicer.' De woorden deden haar verward haar hoofd weer terugdraaien. Hoe... Even lachte ze hardop, gezien de bloedvlekken haar schort tekenden en ze zich bij Bloodhouse bevond. Het was niet de meest moeilijke redenatie. Maar toch, goed geïnformeerd bij ontvangst. Klaarblijkelijk wist ze ook haar eigen naam al, want ze stak haar hand uit en stelde zichzelf voor. Had ze de aankomst van het groentje nu al die dagen gemist? God, misschien moest ze iets doen aan haar sociale contacten. Wat afwezig hoorde ze enkel het einde van haar vraag. Ze kon er slechts uit opmaken dat Sinead -ja, dat was het- haar eerder vraag herhaalde. Ze knipperde verdwaasd met haar ogen. Misschien kwam het door het gebrek aan slaap, maar ze had de laatste dagen echt een serieus concentratieprobleem. 'Wel...' startte ze weifelend, 'er is wel iets...' Misschien was het wat genadeloos om een greenie keihard te gebruiken, maar ach, het kind bood het aan. Bovendien voelde het lopen helemaal niet lekker. 'Sorry.' Verward schudde ze haar hoofd. Waar waren haar manieren? 'Ik ben inderdaad een Slicer, maar ook nog de Keeper daarvan. En leuk je te ontmoeten, noem me maar Eve.' Haar glimlach was wat geforceerd, maar ze deed oprecht haar best. 'Ik weet niet hoeveel uitleg ja la gekregen hebt om eerlijk te zijn, maar goed, een Slicer slacht niet alleen het vee, hij verzorgt het ook. Je zou me echt redden als je even naar de Gardens op en neer zou kunnen rennen om wat hooi te halen. Zeg maar dat ik je gestuurd heb.' Met dezelfde glimlach wees ze in de richting van de Gardens. Het was misschien wat vaag, maar het was het beste wat ze haar in deze toestand kon geven. Toch kon ze het niet helpen dat zich ergens in haar onderbuik een klein schuldgevoel nestelde. Het was een ramp om de greenie te zijn.

Registratiedatum : 02-11-15

Sinead voelde zich haast een indringer. Niet dat ze zelf nooit afdwaalde in een gesprek maar ze voelde zich haast ontdaan door de afwezigheid van de persoon voor zich. Ze mocht dan wel een nieuwtje zijn en geen antwoorden te bieden hebben, maar daar kon ze zelf niets aan doen. Wat ze er wel aan deed was om op zoek te gaan mensen, ze leren kennen en uit de brand te helpen. Niet letterlijk natuurlijk, hoopte ze dan.
Ze merkte de geforceerde glimlach en betwijfelde of ze wel bij de juiste persoon was. De meeste mensen leken wel uitgeblust, of ze koos gewoon de verkeerde personen uit. Aan de andere kant, iedereen hier was aan het overleven, niet alleen simpelweg aan het leven. Sinead wist niet precies wat een Keeper was maar ze ging ervan uit dat het een belangrijke rang was, aangezien ze nog niemand kende die een Keeper was en het meisje voor haar er zo over sprak.
‘Insgelijks, Eve, al hadden de omstandigheden beter kunnen zijn.’ Ze doelde op de Glade, heel de toestand waar iedereen in zat. Sinead glimlachte toen bleek dat ze gelijk had over Eve’s been, dat had ze dan goed ingeschat, en was het nou net iets dat ze wél kon doen dan was het rennen dus ze maakte voor de grap een korte buiging en zei, ‘At your service.’ Niet dat ze zich echt als een of ander slaafje ging gedragen maar ze hield zichzelf graag bezig dus dit was haar kans.
Ze rende dan ook, zo snel als ze kon, richting de Gardens waar ze eerder nog was geweest die dag. Ze liet Eve’s naam vallen en kreeg begripvolle blikken naar zich gericht. Met haar armen gevuld met hooi kwam ze dan ook terug, in een sneltreinvaart, een klein hooispoor achter zich latend dat ze zelf niet merkte. Een beetje buiten adem kwam ze terug en glimlachte, zuchtend van de inspanning.
‘Zeg, is het niet moeilijk om eerst een dier te verzorgen en het daarna genadeloos te slachten?’ vroeg ze. Het was een vraag die al wat langer in haar hoofd dwaalde. Het verzorgen van dieren leek haar totaal niet erg maar de andere kant ervan, een levend wezen in je handen hebben en het te ontnemen.. het leek haar dat je als Slicer dan wel wat guts opbouwde in de tijd hier.
‘Beetje alsof je bevriend raakt en die persoon vervolgens komt te overlijden door jouw hand.’ Het donkere stemmetje sprak, ze had het niet terug kunnen houden. Het werd steeds moeilijker om het uit haar hoofd te houden. Ze glimlachte een beetje ongemakkelijk, waarschijnlijk had ze die laatste opmerking wel gehoord. Niet dat ze er iets speciaals mee bedoelde.

Registratiedatum : 16-05-15

Sinead maakte een kleine buiging om vervolgens 'at your service' mee te delen en weg te rennen. Wat verbluft, dat het meisje zo snel reageerde keek Eve haar na. Ze grinnikte even. Ze was verrekte snel, die meid. Toevallig dat net zij was komen aanzetten toen ze Runners nodig hadden. Nu wist ze dat het eigenlijk helemaal geen toeval was, maar dat het de creators waren, die ieder beweging of gedachten stap voor stap hadden uitgedacht. En even wenste ze vurig dat ze nooit gestoken was. Dat ze haar oude onwetende zelf weer was zodra ze haar ogen opende. Maar dat gebeurde ze niet. Wat was gebeurd, was gebeurd en ze moest zich eroverheen zetten en doorgaan met haar leven, voor eeuwig tussen die muren. Voor ze zichzelf verder langs die neerwaartse spiraal naar beneden had kunnen werken, kwam tot haar opluchting het meisje weer aanzetten. Serieus, ze was snel. 'We hebben een Runner,' grapte ze. Ze was het meisje dankbaar, echt, maar zodra ze het hooi van haar overnam en zich in de richting van de Meadow wat onhandig voort begon te bewegen, zei ze iets verkeerds. 'Zeg, is het niet moeilijk om eerst een dier te verzorgen en het daarna genadeloos te slachten?' Daar was hij, die gevoelige snaar. Aanvankelijk had ze er namelijk helemaal geen moeite mee gehad, maar sinds ze de dood in de ogen had kunnen kijken, had zo plotseling een zekere empathie voor de dieren ontwikkeld. Het meisje had het gevraagd alsof ze een evenwichtig gesprek hadden over iets onschuldigs als het weer. En alsof ze niet kon zien dat Eve's gezicht verharde, ratelde ze vrolijk door. 'Beetje alsof je bevriend raakt en die persoon vervolgens komt te overlijden door jouw hand.' Ze stopte met lopen en richtte haar strakke blik op Sinead. 'Het is moeilijk, oké,' snauwde ze, kortaf en zacht. Toen gooide ze met een korte beweging het hooi over het hek, keerde haar blik af en siste; 'Bedankt voor je hulp.'

Registratiedatum : 02-11-15

Sinead glimlachte bij de opmerking, ze was bijna een kind dat zich zo makkelijk blij liet worden bij een compliment. Ze liet zich er niet door afleiden en volgde Eve toen ze op weg was naar de dieren. Onderweg keek ze nog een beetje rond en bleef bij het hek staan naar de dieren kijkend. Ze vroeg zich af of ze ooit dieren had gehad thuis, of ze er goed om mee zou kunnen gaan. Waren de dieren zich er ook van bewust dat ze op een gevaarlijke plek zaten of leefde ze maar door als in het gewone leven? Sinead begon zich steeds meer af te vragen of er wel een normaal leven was geweest. Misschien hadden ze hier allemaal in toegestemd of waren ze gedwongen tot dit soort dingen. Waren ze hier misschien eerder geweest? De vragen bleven maar komen, veel verschillende theorieën waar ze zichzelf alleen gek mee maakte.
Met een ongemakkelijk gevoel beproefde ze de sfeer die nu tussen haar en Eve hing. Het was een foute opmerking geweest of in ieder geval, het was een gevoelig onderwerp. Ze keek Eve recht in de ogen terug, wilde niet terugdeinzen of zich schuldig voelen over haar vraag. Vragen waren er om gesteld te worden, ook al was het antwoord niet wat ze ervan wilde verwachten. Toch voelde ze een steek in haar buik want Eve leek het echt niet goed op te vatten, misschien had ze het er zelf zwaar mee. Alhoewel het niet de reactie was die Sinead had verwacht, ze ging Eve niet zomaar weg laten lopen op die manier dus ze sprong er vlug voor, nog te ongemakkelijk om iets van een troostende arm te bieden maar ze keek Eve recht aan.
‘Het spijt me.’ Zei ze oprecht. Niet over haar vraag of haar opmerking maar omdat heel de situatie moeilijk was, omdat niks hier op rolletjes leek te gaan. Daarna kreeg ze een ingeving. Ze had al zo vaak tegen zichzelf geklaagd dat het werk als Track-hoe niet genoeg was, dat ze meer wilde betekenen en hier stond ze dan met een kans recht voor haar zonder die aan te pakken.
‘Zou ik een Slicer mogen worden?’ ze liet het er oncharmant uitkomen. Er was geen weg behalve de korte, zei ze in dit soort situaties wanneer ze het gevoel had dat ze te recht door zee was geweest. ‘Ik werk ook als Track-hoe maar ik heb tijd over en, sinds jij de Keeper bent, lijkt het me een veelbetekenend soort werk.’

Registratiedatum : 16-05-15

Sinead had haar recht aangekeken om te zeggen dat het haar speet. Natuurlijk geloofde ze haar, maar haar humeur was nu eenmaal wat schommelend en vergevingsgezind was ze ook niet. Ze staarde voor zich uit. Zouden de schapen het erg vinden dat ze opgesloten zaten? Zouden ze uberhaupt doorhebben dat ze van de rest van de wereld gescheiden werden door een omheining? Waarschijnlijk niet. Het waren schapen. Maar mochten ze het wel doen, dan was ze blij dat ze hen kon verlossen. Het was erg, maar haar vlijende opmerkingen deden Evangeline opkijken uit haar nukkige bui. Of ze ook Slicer kon worden. Het kind was blijkbaar al Track-hoe en vond het nodig nog een baantje te nemen. Een schamper lachje kwam tussen haar lippen vandaan, maar toch bleef ze haar bekijken. Ze meende het. Ze perste haar lippen op elkaar en begon langzaam te knikken. Toen slaakte ze een zucht. 'Iedereen kan slicer worden. Iedereen die het in zich heeft, natuurlijk.' Het klonk misschien wat uitdagend, maar zo was het niet bepaald bedoelt. 'Lijkt het je niet genoeg om je te focussen op één job?' Ze wilde graag dat het Slicersteam uitgebreid werd, maar op het moment was ze enkel op haar teentjes getrapt en moest ze weer uit de hoogte blijven doen tot er iets gebeurde wat haar eruit zou kunnen trekken.

Registratiedatum : 02-11-15

Natuurlijk hoorde ze het schampere lachje van Eve. Ze voelde zich nu net vee, of eerder een hond, die een positieve reactie moest afwachten alsof haar lot in de handen van Eve zelf lag en daar was Sinead nou net niet van. Ze hielp graag mensen, was graag van dienst en bood het zelf aan maar ze bleef haar eigen persoon en niet ‘het nieuwtje’. Sinead bleef strak staan, ze wilde antwoord hebben op een vraag waarop er wel een antwoord was en ze liet zich niet zomaar afwimpelen. Natuurlijk kon ze het gesprek met Eve niet afdwingen maar ze ging er niet achterna om het te vervolgen als het niet wederzijds was.
Ze knikte, iedereen kon Slicer worden, dat was in ieder geval een geruststellende gedachte. Als ze het aankon ja, om een levend wezen in de handen te nemen en het zelf te beëindigen. Sinead zag het als een kans om wat meer gewend te raken aan het overleven, dat het hier geen oord was en dat de wereld dan af en toe hard moest zijn. Ze had geen behoefte aan vreemde buien die kwamen op vervelende momenten dus kon ze net zo goed beginnen met een pantser opbouwen voordat dat gebeurde. Plus, zo leerde ze ook meteen nieuwe mensen kennen. Sinead haalde haar schouders op en grinnikte. ‘Behalve als je mijn hulp niet wil, is het voor mij niet genoeg.’ Het was bijna alsof ze weer een drang voelde om haar energie kwijt te moeten, ergens intensief bezig moest zijn. ‘Ik heb energie over, die kan ik beter besteden aan iets goed in plaats van dat ik mensen zoals jou verveel.’ Het laatste zei ze eerder plagerig en ze glimlachte. Er was geen sprake van dat ze zichzelf niet mocht en het daarom zei, maar ze vond het een grappige omschrijving van de situatie. Eventjes schuifelde ze met haar linkervoet over de aarde, veegde een haarlok uit haar gezicht en keek daarna stug weer omhoog. ‘Dus ga je me nog laten zien hoe ik met dieren moet omgaan of zal ik de volgende gaan bezighouden met vragen?’ er was geen terugkeer mogelijk, het was een absolute vraag met afwijzing of acceptatie als gevolg.

Registratiedatum : 16-05-15

Hoe irritant ze het meisje ook vond, ze had respect voor haar analytisch vermogen. 'Ik heb energie over, die kan ik beter besteden aan iets goed in plaats van dat ik mensen zoals jou verveel.' Touché. Eve draaide haar hoofd om het meisje aan te kijken. En in te schatten. Ze had die strijdlustige en ondernemende blik in haar ogen, die Evangeline maar al te goed herkende. Het beangstigde haar haast hoeveel Sinead op haar leek. Eve liet haar tong over haar tanden glijden en scande haar, het meisje van top tot teen in zich opnemend. Erg sterk leek ze niet, maar spieren kon je kweken. Energie, dat was wat er nodig was, maar ook zou ze zich niet te erg aan de dieren moeten hechten maar er wel goed voor kunnen zorgen. Dat het meisje over uithoudingsvermogen beschikte, had ze zojuist gezien, dus dat kon ze alvast afstrepen. Alsof het haar niet zinde dat ze zo bekeken werd, veegde ze een haarlok uit haar gezicht om Eve aan te kijken en haar een aansporende opmerking toe te gooien. Ze kon het niet helpen dat haar mondhoeken zich in een grijns op krulde. En pit. Pit was er ook voldoende aanwezig. Ze dacht na. Hoe legde ze dit uit? Meestal waren de Slicers er ingegroeid, en dan was het altijd wel goed. Veel uitleg had ze nog niet hoeven geven. Ze haalde haar handen van de omheining, draaide zich naar Sinead toe, en zwaaide het hekje open. Met een handgebaar nodigde ze haar uit het weilandje op te stappen. 'Of je laat het mij zien,' daagde ze haar uit. 'Kom, wat zou je doen?'

Registratiedatum : 02-11-15

Sinead grijnsde. Of ze Eve nu uit haar humeur had gehaald of niet, ze had zelf de mondhoeken omhoog zien gaan en voelde zich er nu weer comfortabel bij. Haar mond ging bijna open van verbazing toen Eve het hekje van de omheining opende. Zij moest zelf naar binnen en kijken wat ze deed met de dieren die daarin zaten? Voor een enkele seconde stond ze verbaasd naar Eve te kijken en daarna ontstond er een glimlach op haar gezicht. Het enthousiasme glinsterde in haar ogen en ze ging naast Eve staan. ‘At your service.’ Zei ze weer, deze keer grappend en stapte naar binnen. Sinead was hier nog nooit binnen geweest en ze vroeg zich af wat ze moest doen toen er opens een lammetje langs haar voeten liep. Ze haalde haar schouders op en ging op haar hurken zitten, aaide het beestje zachtjes over zijn hoofd heen voordat ze arm achterlangs hem legde en haar hand tussen zijn voorbenen legde en hem zo optilde. Heel even spartelde het arme dier en Sinead legde een sussende hand op zijn hoofd legde en hem aaide. Hij bedaarde maar nu stond ze daar met en lammetje op haar arm en geen idee hebbende wat ze ermee moest doen. Alsof ze dit eerder had gedaan haalde ze haar vrije hand weg van zijn hoofd en ging tussen zijn vacht nader inspecteren of dat hij misschien ergens een verwonding had of dergelijke. Toen ze niets vond zette ze hem weer op de grond. ‘Ga nou maar weer spelen, nu het nog kan.’ Fluisterde ze. Het lammetje liep vrolijk weg.
Wederom stond ze op en wist ze niet zeker wat ze moest doen. Ze wilde niet naar achteren kijken en kijken of dat Eve het goed vond wat ze deed, ze wilde het zelf doen en kijken of ze dit in zich had of niet zonder hulp van anderen. Het lammetje was verder gelopen maar ze merkte een geit op die wat verder van de mengende groep stond en haar scherp in de gaten hield.
Met langzame passen liep ze naar de geit toe, die een stap naar achteren deed. Ze merkte dat hij zich geïntimideerd voelde en zakte op haar hurken zodat hun ogen redelijk op hetzelfde niveau waren. ‘Hallo.’ Zei ze zachtaardig tegen de geit, hopend dat hij rustiger zou worden door haar stem. Toen ze daar een minuut had gezeten, haar bovenbenen begonnen een beetje pijn te doen, kwam de geit dichterbij en bleef nu nog maar een klein stukje van haar af staan. Een vage vlaag van herinnering sloeg toe, een donkere gedaante die eens zo voor had gestaan maar voordat ze wist wat het was en wat er was gebeurd vloog de herinnering van haar weg. Ze zag de geit naar haar kijken en plotseling, zonder enige waarschuwing, greep ze met haar hand naar een van zijn hoorns. Ze was snel, ze kreeg hem te pakken maar toen de geit doorhad wat er gebeurde deed hij iets dat Sinead nooit had verwacht. Het begon als een gek te springen, de poten staken ineens een andere kant uit om haar te schoppen. Snel was ze wel, ze hield hem bij en greep de andere hoorn maar sterk was een heel ander verhaal: drie keer verloor ze haar evenwicht doordat ze geit ineens wegsprong en ze voelde zich meegesleept door het dier. De vierde keer sprong zij eerder op haar voeten dan dat hij naar haar schopte en zodoende kon ze hem stilhouden, in ieder geval aan zijn hoorns. Nog een paar keer spartelde hij met een poot hier en daar maar daarna bleef hij stil voor haar staan. Nu pas, toen ze daar stond te hijgen van de inspanning, merkte ze dat ze geen enkele keer had gedacht of ze hem pijn had gedaan. Ze voelde zich schuldig, het arme dier had de rit van zijn leven meegemaakt alleen maar omdat zij zo nodig zich wilde bewijzen voor Eve. Desbetreffende keek ze aan vanuit haar hoekje in de wei. ‘Moet je nog wat geitenkaas maken?’ riep ze.

Registratiedatum : 16-05-15

Haar enthousiasme was goed, maar het betekende niet per definitie dat zij de perfecte Slicer was. Ze zou zich eerst moeten bewijzen. Het was belachelijk natuurlijk, maar plotseling had Eve de neiging zich kieskeurig tegenover haar personeel op te stellen. Waarom wist ze ook niet. Misschien om het die arme dieren wat prettiger te maken? Ze leek zelfverzekerd, toen ze naar binnen stapte en ook nam ze in zich op dat het waarschijnlijk een goed teken was dat de dieren haar vrijwillig benaderden. Eigenlijk had ze niets aan te merken. Sinead deed het gewoon allemaal maar zoals ze dacht dat het moest, en ze had zelfs het lammetje al gecontroleerd op verwondingen of ander lichamelijke ongemakken. Toen draaide ze haar hoofd om gevaarlijk oogcontact te maken met het dier dat zich inmiddels al gemanifesteerd had als meest agressieve van het hele stel. Misschien was het niet zo'n goed idee geweest het beest zo aan te kijken, maar toen ze door haar knieën ging, leek het er vrede mee te hebben dat ze er was en liep ze op haar af. Wat er vervolgens gebeurde snapte ze niet helemaal, en terwijl Sinead een aantal keren wild stoeide met het dier zuchtte ze lichtjes. Het was jammer. Echt waar. Ze had de hulp kunnen gebruiken. Toen ze echter weer terugkeek, riep het meisje haar iets toe wat haar een glimlach bezorgde. Oké, het had wel degelijk een doel gehad. Wat positief verrast, opende ze het hekje, bukte zich om de emmer te pakken en liep rustig op het meisje af, zodat ze de geit niet ook aan het schrikken zou maken. Ze zette de emmer neer en maakte een handgebaar dat ze kon opschuiven. Ze pakte de hoorns van de geit vast zodat ze eventjes kon testen wat Sinead bakte van het melken.

Registratiedatum : 02-11-15

De verrassing stond als een schrift op Eve’s gezicht en Sinead vroeg zich af of dat een goed teken was of niet. Ze keek weer terug naar de geit die weer kalm voor haar stond en liet de ene hoorn los. Arme jij, dacht ze, die waarschijnlijk niets heeft gedaan en toch in deze plek is beland. Sinead hoorde de het hek weer opengaan en zag Eve naar haar toe komen met een emmer. Nam ze haar serieus?
Even keek ze onder de geit door en ze kon zichzelf wel voor de kop slaan om het feit dat ze had gedacht dat de geit een mannetje was geweest. Dit ging ze wel voor zichzelf houden en ze deed heel normaal toen Eve haar wegwuifde.
Sinead liet haar hand over de kop van het geitje langs de rug gaan en stopte bij het been om te laten weten wat ze daar was en of de geit dan ook zo vriendelijk wilde zijn om niets vervelends te doen. Heel even keek ze verbaasd naar Eve, die zat af te wachten, voordat ze zich richtte op de emmer. Juist, melken, een geit melken. Ze ging op haar hurken zitten en keek naar de uiers die onder het geitje hingen. Een allerlaatste keer keek ze verward naar Eve en daarna richtte ze zich echt op het melken. Ze had geen idee hoe dit moest, laat staan hoe het goed moest maar ze ging het in ieder geval proberen. Eve zou haar tegenhouden als ze het dier pijn deed en anders liet de geit dat zelf weten, dat was dan wel de troost.
Ze begin door met haar vingertoppen de uiteinden van de uiers zachtjes vast te pakken. Als ze er zelf aan dacht hoe iemand aan haar moest zitten, wat ze liever niet had, dan in ieder geval wel zachtjes. Toen ze zachtjes éen voor éen naar beneden trok vielen er kleine straaltjes melk de emmer in. Ook al deed ze het vrij langzaam en voorzichtig, het werkte. Ze hoopte alleen innig dat de geit de emmer niet omver zou lopen. Op een gegeven moment zag ze dat de emmer redelijk vol aan het lopen was dus stopte ze en haalde de emmer onder de geit vandaan die ze daarna triomfantelijk aan Eve aanbood. ‘Heb je nog meer trials voor me?’ vroeg ze plagend.

Registratiedatum : 16-05-15

Ze hield de geit rustig terwijl Sinead begon met het melken. Het was wat onwennig weliswaar, maar ze kon toch echt niet zeggen dat het meisje iets verkeerds deed. Het dier schuifelde wat onrustig heen en weer tijdens het melken, maar voor het agressieve beest dat ze was viel het Eve nog honderd procent mee. Het duurde even, voor de emmer gevuld was, maar dat deerde niet. Het was nu niet alsof er zoveel tijdsdruk heerste in de Glade. Vol trots presenteerde Sinead vervolgens de inhoud. Wat ongemakkelijk schuifelde Evangeline op haar hurken wat naar de zijkant van het dier, zodat deze haar niet direct zou bokken wanneer ze haar losliet. Duidelijk gepikeerd zette ze het op en trots loopje om zich weer tussen de andere dieren te mengen en klagelijk haar verhaal te delen. Evangeline trok een mondhoek omhoog in een blik die standhield tussen een glimlach en een grimas bij het opstaan en het overpakken van de emmer vol geitenmelk. Het kaas maken was nu niet bepaald haar taak, maar ze moest zorgen dat het goed bewaard bleef tot het einde van de namiddag, als de Cooks actief werden. Het meisje kon haar enthousiasme echter niet langer verbergen en vroeg plagend om nog meer uitdaging. Juist. Misschien was dit de perfecte gelegenheid om haar te testen op haar mededogen. Was een geit te cru? 'Zeker,' zei ze afwezig, haar blik gericht op het kippenhok. Ze wenkte haar, als teken dat ze haar moest volgen en liep het schuurtje binnen. Wat verstoord keken sommigen kippen stijfjes op, maar veel was er niet te doen in het rijk der kip. Eve zette de emmer neer en maakte met beide handen een wijds gebaar. 'Welkom,' zei ze, 'in de belevingswereld van de kip. Nu, je moet er niet te lang over nadenken, maar feit is nu eenmaal dat we onszelf moeten voeden.' Nee, er lang over nadenken was totaal geen optie. 'En dat we daarvoor de nodige handelingen moeten verrichten.' Even slikte ze, maar gooide daarna alles van zich af. Alsof ze haar schuldgevoel kon uitzetten, hoewel het meer een soort onderdrukken was. Het bleef altijd onder het oppervlak aanwezig. 'Jij krijgt de eer om de gelukkige dame uit te kiezen vandaag.' Alsof het niets was. Wat was ze weer een goed mens.

Registratiedatum : 02-11-15

Eerlijk gezegd had Sinead ondertussen wel verwacht dat ze klaar was en was dus verrast toen Eve zei dat er zeker nog wat gedaan kon worden. Nieuwsgierig volgde ze Eve met haar blik toen deze haar wenkte. Kippen, moest ze nu eieren gaan rapen? Op zich vond ze dat geen probleem maar het leek haar nou niet iets dat ze als test moest doen. Er was immers weinig aan te doen dan dat je ze oppakte en meenam naar de keuken.
Toch vertelde ze zich dat ze enthousiast moest blijven en ze volgde Eve op de voet. De kippen maakte een onstuimig geluid toen ze binnen kwamen en vlogen een beetje van hot naar her, voor zover ze echt van de grond af kwamen. In het begin knikte Sinead alleen maar. Belevingswereld van de kip, in een hok, check. Jezelf voeden, check. Daar waren de Slicers en Track-hoes immers voor, zodat de Cooks eten op tafel konden zetten. Van alle dingen waar je hier dood aan kon gaan was dit dat het meeste tijd innam en gedaan moest worden.
Pas toen Eve wat zei over een dame kiezen begreep Sinead waar ze het over had. Wat bedonderd keek ze van haar naar de kippen. Uitkiezen om te slachten? Om kaal te plukken, klaar te maken, van het leven te beroven en dan maar… Eve keek er zo rustig bij, alsof het allemaal maar gewoon was. Sinead slikte hard. Dit was een van de redenen dat ze zo graag Slicer wilde worden, ze moest harder worden en haar emoties meer onder controle leren houden. Dat hield ook in dat zij het recht zelf in handen moest nemen om een van de kippetjes te kiezen en diens leven weg te roven. Het klonk verschrikkelijk.
Haar blik verhardde, ze wist dat ze dit moest kiezen. Objectief kijken, fluisterde ze zichzelf toe. Oké, ze wilde een kip hebben die niet al te mager was zodat de kip zo goed mogelijk werd gebruikt. Aan de andere kant legde de aller-gezondste kippen veel eieren en die waren ook goed te gebruiken. Ze keek tussen de kippen door en zag er uiteindelijk twee die voldeden aan haar eisen: goed gevederd, beetje dikkig maar niet zoals de volste van de groep. Om ze nader te bekijken ging ze op haar hurken zitten voor de twee kakels. Eentje leek last te hebben van haar poot. Misschien uit medelijden en misschien niet zweepte ze haar arm om deze kip en hield met haar andere hand de nek zachtjes vast zodat het beest haar niet aanviel. Het spartelde wild maar kon de vleugels niet gebruiken die tussen haarzelf en haar arm gekneld zaten. Met iets van een onwillige blik keek ze Eve weer aan, maar nog steeds recht in de ogen. ‘Laten we dit achter de rug hebben.’ Zei ze. Ze wilde het doen, om het effect wat het op haar zou hebben, maar niet om het arme dier. Toch zou ze het doen.

Registratiedatum : 16-05-15

Het enthousiaste meisje begon toch wat kreukeltjes te vertonen nu ze hier eenmaal stond en het echte werk haar recht in de ogen keek. Het duurde echter niet lang voor ze het uit wist te schakelen, haar medelijden. Ook was er niets aan te merken op haar keuze. Het was zelfs waarschijnlijk ook die van Eve geweest. 'Laten we dit achter de rug hebben,' deelde ze haar genoegen van de zaak mee terwijl ze de kip in haar armen hield. Goed. Hoe ging ze dit aanpakken. Het schoot door haar hoofd dat het wat harteloos van haar zou zijn om haar het beest nu te laten doden. Ze overweeg heus wel de andere opties. Maar het kind moest het leren, en het was niet dat de Glade plotseling vegetarisch moest worden enkel en alleen omdat Evangeline de slappeling was geworden. Ze snoof. Sinead moest haar kip maar houden, dan zou Eve het demonstreren. Al snel had ze een andere kip gevonden die hetzelfde lot vroeg of laat zou moeten ondergaan. 'Goed, hoe vervelend je wat er straks gaat gebeuren ook vindt, je moet naar me blijven kijken. Het laatste wat we willen is dat het dier meer pijn lijdt dan nodig.' Oh ja, overtuigend. Ze sloeg haar ogen eventjes naar het dak van het schuurtje voordat ze de kip bij haar hoofd vasthield en razendsnel en geoefend drietal stevige draaien met het onderlichaam van het dier maakte. Het gevolg was een licht gekraak. En een levenloze kip. Het andere gedierte schoof eens wat ongemakkelijk op een neer, maar ze zouden het toch weer zo vergeten zijn. Geluksvogels. Zonder de kip nog een blik waardig te gunnen, pakte ze haar weer bij haar middel vast en pinde haar nieuwe, hardere blik op Sinead. Ze moest eraan geloven. Als ze dit wilde doen kon ze niet de hele dag tussen de lammetjes rondhuppelen, en de Glade moest eten. Allemaal argumenten die ze herhaalde tot ze erbij neerviel. Om niet gek te worden van haar eigen meedogenloosheid. Met een klein knikje deelde ze mee dat het nu haar beurt was.

PROFIEL RPG SHEET

» Forever surrounded
» Another 'Greenie'
» Rise and Shine, Greenie.
» 50 shades of green