Gathering III

Het was beter met haar gegaan toen Oliver naar het Bloodhouse gebracht was. Zijn schreeuwen hadden haar oren wel bereikt, maar ze had het geprobeerd te negeren. Dat ze een slechte vriendin was, bleef maar door haar hoofd malen. Maar het aanzicht van bloed en de groenige huid van de jongen lieten haar overgeven, dus misschien moest ze later langs gaan. Als alles weer een beetje tot rust gekomen was. Hierdoor lag ze ook zielig en alleen in haar hangmat, tot een luide bel haar weer bij zinnen bracht. Ze moest zich herpakken verdomme, ze was een  runner voor iets. Haar voeten bungelde uit de hangmat en ze zette zich af met haar handen, waarna ze statig rechtop naar de meeting cabine liep. Haar lange haren waren in een paardenstaart gevlochten die nog na drupte van de koude douche, waardoor er een nat spoor over haar rug trok.

Ze liep de donkere cabine binnen, waarbij ze bijna tegen Hayden op botste en verontschuldigend keek ze haar aan. Waarschijnlijk ging zij haar ooit nog eens naar de haren vliegen of vergiftigen. Haar ogen moesten even wennen aan de duisternis, maar toen zag ze ook Max zitten. Ze glimlachte naar hem en nam plaats in een hoekje van de ruimte, zover mogelijk van Hayden vandaan. Daarna legde ze haar benen over haar knie  en leunde ze ontspannen achterover. Ergens was ze benieuwd naar wat hij te zeggen had en hopelijk werd er ook gezegd wat ze nu met Oliver moesten aanvangen. Maar als hij met het idee kwam om te stoppen, zou ze furieus worden. Nooit zou ze stoppen, zelfs al betekende dat dat ze stiekem het labyrint in moest of dood gestoken werd door zo’n Griever. Alles voor haar vrijheid.

Evan had eerlijk gezegd helemaal niks meegekregen van het rumoer omdat hij bij de Deadheads geweest was om mest op te scheppen in een emmertje. Hij was precies naar de plek gegaan waar Erik de vorige keer had gezegd dat hij de mest het beste kon krijgen en was, met een vies gezicht weliswaar, maar gewoon aan de klus begonnen. Momenteel was hij wat heen en weer aan het lopen om te kijken wat hij nog kon doen, maar het geluid van een bel trok zijn aandacht. Zijn blik gleed naar Max die verderop stond. Bekende gezichten zoals Helena en Fletcher doken op. Aan die laatste wilde hij trouwens niet te lang aandacht besteden. Het zat hem nog steeds niet lekker dat ze elkaar ontmoet hadden in een douche terwijl ze beiden naakt waren. De donkerharige jongen volgde Fletcher op een afstand en zorgde er voor dat hij op een afstandje van de jongen ging zitten, ongeveer vier stoelen verder. Hij zat nu naast een jongen die zijn arm om Helena had geslagen en vroeg zich, met gefronste wenkbrauwen, af of dit soms haar vriendje was. Hij kende de jongen niet. Zijn blik gleed echter weer terug naar Max. Hij had nog nooit een vergadering bijgewoond omdat hij er toen ook nog niet was, dus hij voelde zich wel lichtelijk nerveus over wat ze wilden bespreken. Hij liet zijn rug tegen de rugleuning zakken en wachtte af tot de vergadering zou beginnen.

Ze staarde naar de zolen van haar voeten, terwijl er steeds meer Laarders binnen kwamen trippelen. Het was niet dat ze zwak was, ze was gewoon niet erg op haar gemak. Een bekende krullenbol dook langs haar op en glimlachend begroette ze deze. Ze probeerde haar vlecht te fatsoeneren toen de jongen er met zijn handen door was geweest. Waarna ze een hand om haar schouder voelde en dat ging een stapje te ver. Vriendelijk pakte ze zijn hand en legde ze hem netjes op zijn eigen schoot. "Met mij gaat alles goed, maar dat kan ik niet over jou zeggen." Zei ze lichtjes plagend, doelend op het feit dat hij haar haar in de war had gedaan. Plus, dat hij zijn arm zonder pardon over haar schouder had gelegd. Ze vond het niet erg als Laarders familiair met haar omgingen, maar te veel fysiek contact vond ze toch niet echt geweldig.

Nadat Anthony Oliver's arm nog voor een laatste keer gecontroleerd had, zette hij zich terug neer op de stoel naast de tafel. De aders op heel zijn arm zagen nu blauw, een vreselijk zich, maar toch was Anthony blij dat het zijn borst nog niet bereikt had. Sinds dat iedereen de ruimte verlaten had en hij hier nu alleen zat bij Oliver, begon Anthony toch wel de vermoeidheid te voelen. Oliver was gelukkig al rustiger geworden tegenover het eerste uur en was uiteindelijk zelfs in slaap gevallen. Hij zou zijn ogen ook graag even gesloten hebben, maar dat kon hij nu gewoon niet doen. Zijn hoofd zat nog steeds bij het feit dat ze geen geneesmiddel hadden. Ondanks dat ze Oliver's hand van hem ontnomen had, bleef het gif zich verspreiden. Enkel Eve wist voorlopig dat het niet geholpen had, maar binnenkort zou hij het ook nog moeten gaan vertellen aan de rest. Na een tijdje trok hij zich toch maar recht en liep het slicer gebouw uit. Hij moest en zou er iets op vinden. Hij had geen hulp nodig, zoals Eve dacht, dat zou hij haar wel bewijzen. De eerste beste plek om eens te gaan zien voor nuttige spullen was de box. Sinds de vorige greenie aan was gekomen waren de houten kisten nog niet uit de lift gehaald. Het was altijd het proberen waard. Right?

Hij was amper een paar meter bij de box vandaan toen er plots een luide bel te horen was doorheen heel de Glade. Sinds wanneer hadden ze een bel? Als de lift zulke dingen meegaf met de greenies, konden andere vreemde dingen ook wel meegegeven worden. Toch liet hij de lift even achter zich toen hij bijna iedereen naar de Cabin zag gaan. Als dit een vergadering was, moest hij verplicht aanwezig zijn als keeper. Dat achtte hij toch. Eenmaal in de Cabin, zette hij zich neer op het plekje waar hij bijna altijd zat. Hij knikte naar Max, als teken dat hij de laatste was en richtte zich ook direct wat rechter toen Max begon.

Lex kwam binnen en Evan wilde haar wenken, maar hij zag dat ze al naast Fletcher ging zitten. Hij had haar ooit wel iets over hem horen zeggen, vlak nadat hij binnen gestormd was terwijl zij zich aan het omkleden was. Zouden ze soms een koppel zijn? Met een schuin oog volgde hij hun bewegingen, maar het leek er niet echt op dat ze een koppel waren. Of ze verborgen het zo goed mogelijk voor de anderen, dat kon ook natuurlijk. Nou ja, dat waren zijn zaken ook niet. Athony en Erik kwamen nog binnen en toen begon Max opeens te vertellen. Tot deze tijd had Evan zo graag de Maze in willen gaan om te ontdekken wat daar was, maar toen hij hoorde wat er met Oliver was gebeurd en toen hij de geschokte reacties van de anderen zag, wist hij het opeens niet meer zeker. Ook schaamde hij zich er een beetje voor dat hij helemaal niks had meegekregen van de in pijn verkerende jongen, maar daarin was hij, aan de geschokte gezichten te zien, niet echt de enige in. Niet dat dat hem beter liet voelen of zo. ‘Is eh…’ Hij schraapte zijn keel omdat hij nu zowat de eerste was die iets zei na wat er gezegd was. Hij wachtte even tot Lex bij het roodharige meisje was om haar een knuffel te geven. ‘Als hij gestoken is…’ Hij liet even een stilte vallen omdat te laten bezinken. ‘Wat zijn dan de gevolgen? Kunnen we hem nog genezen?’ Hij probeerde er niet te veel aan te denken dat hij een vraag stelde die niet veel mensen leuk vonden hier, maar er moest toch iemand reageren? En dus wachtte hij de reacties maar gewoon af.

Anthony richtte zich iets op toen Max begon te spreken. "Voor degenen die het niet gezien hebben: Oliver is vanmiddag gewond teruggekeerd van het labyrint." Even richtte hij zijn blik op de grond, alvast nadenkend over hoe hij straks het vervolg zou moeten vertellen. Hij zou moeten meedelen dat, wat ze met Oliver gedaan hadden, niet heeft geholpen om het gif tegen te houden. Zijn blik ging even vluchtig naar Hayden en de mensen om haar heen. Het zou goed kunnen dat hij de roodharige nu zeker tegen zich zou krijgen. Niet dat Ant zich zou laten doen. Hij had gedaan wat hij moest doen en iemand moest de beslissingen nemen. Trouwens, er was niemand die het beter had kunnen doen. Hij had het gifproces kunnen vertragen, wat een hele opgave was geweest. Hij is naar bloodhouse gebracht zodat Anthony hem daar kon behandelen," Hij keek Max aan toen hij zijn naam noemde en knikte kort als teken dat hij het begrepen had. "We hebben Oliver zo snel mogelijk onderzocht, waarbij we tot de conclusie kwamen dat het gif, van de griever, in zijn bloedbaan terecht was gekomen. Ik heb uiteindelijk besloten om zijn hand te amputeren om verdere verspreiding van het gif te vermijden." Hij legde de nadruk op dat hij de keuze had gemaakt om Oliver's hand te amputeren, Eve buiten de zaak houdend. Hij wilde geen zware last op haar schouders gaan leggen. Ergens leek het wel egoïstisch, maar hij had daar dus een goede reden voor. "Ik moet nu zeggen dat, ondanks de amputatie, het gif nog steeds zijn weg heeft gevonden naar de rest van zijn lichaam." Hij hield zijn blik voor zich gericht en vermeed oogcontact met eender wie in de zaal. Enkel Max had hij even kort aangekeken. "Wat het ook is, we zijn nog steeds op zoek naar iets om het gif uit zijn lichaam te drijven," zei hij vervolgens en richtte zijn hoofd iets op. Als er iets was waar hij een hekel aan had was het wel slecht nieuws vertellen voor een grote groep, al moest hij toegeven dat hij behoorlijk tevreden was met hoe hij het gebracht had.